Τα όσα συμβαίνουν εκεί, δεν μου προξενούν εντύπωση. Ούτε η επιβεβαιωμένη ανικανότητα της ΕΠΟ να διοικήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε η αντίληψη που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων με τη διαχείριση του ποδοσφαιρικού προϊόντος. Ανίδεοι να καταλάβουν συνθήκες, ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις για το -καθ' υπερβολήν- ονομαζόμενο «ποδοσφαιρικό» προϊόν. Προσμετρούν ως εμπειρία τα χρόνια συναλλαγής με ένα πανταχού παρόν αλλά αόρατο παρασκήνιο και ως γνώση, τις γνωριμίες με τους «σωστούς» ανθρώπους.

Όλα αυτά συμβάλλουν στην ύπαρξη ενός καρκινώματος που διατηρείται χάρη στη δειλία και την εθελοδουλεία του αθλητικού Τύπου, όπως και τη θολή «δημοσιογραφική» φυσιογνωμία διάφορων αθλητικών ιστοσελίδων. Είναι, στη δική μου αντίληψη, αφελές να νομίζουμε ότι τα 5 λεπτά σιγής του ΠΣΑΤ στα παιχνίδια της αγωνιστικής, ως διαμαρτυρία για την επίθεση στον συνάδελφο Αρη Ασβεστά, θα ταρακουνήσουν κάποιον. Μία απεργία των ποδοσφαιριστών ή μία απειλή της NOVA για αναστολή χρηματοδότησης πιέζουν. Εμείς, οι δημοσιογράφοι, είμαστε πολύ αδύναμοι πλέον να κάνουμε κάτι ουσιαστικό, όσο λειτουργούμε με όρους περασμένων δεκαετιών, συμβιβαζόμαστε και συντηρούμε την αμάθεια και τον ωχαδερφισμό. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε συντεχνιακό ούτε του χώρου του ποδοσφαίρου. Αυτός ο χώρος, σαν ένα κακομαθημένο παιδί, αντιγράφει ό,τι κάνουν οι μεγαλύτεροί του. Ετσι μαθαίνει. Με τη μίμηση, όπως οι πίθηκοι. Και ο μεγαλύτερος, από τον οποίο μαθαίνει, είναι η πολιτεία, η οποία τι κάνει στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μία «ρύθμιση» -κλείνοντας τα μάτια στις παρανομίες- για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να μη χαθούν τα ψηφαλάκια.

Παλαιοκομματισμός, πελατειακό κράτος, ιδιοτέλεια, ανικανότητα και σκουριασμένες ιδέες. Το παν, είναι η «ρύθμιση». Είτε την κάνει ο Μάνος, ο Βενιζέλος, ο Φούρας, ο Ορφανός, ο Γερουλάνος ή ο Ιωαννίδης. Είμαστε μία «ρυθμιστική δημοκρατία» και ουχί κοινοβουλευτική. Εδώ, χθες, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Σταϊκούρας πέταξε μια μαλαστούπα στα μούτρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν ενοχλήθηκε κανείς. Απέσυρε την τροπολογία για τον συμβιβασμό του ελληνικού Δημοσίου με τη Siemens, όταν διαπίστωσε τον κίνδυνο η τροπολογία να καταψηφιστεί.

Δήλωσε, μάλιστα, ότι ο συμβιβασμός, η «ρύθμιση» δηλαδή με τη Siemens ισχύει ανεξαρτήτως της στάσης της Βουλής. Η Βουλή μπορεί να είναι απαραίτητη σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες όχι σε ρυθμιστικές δημοκρατίες που λειτουργούν με τον θεσμό της αντιπαροχής. Έτσι, για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τη φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος. Γιατί το ποδόσφαιρο να είναι διαφορετικό;

Ομολογίες και ομόλογα

Aυτός ο λαμπρός νέος και φιλελεύθερος «ρυθμιστής», ονόματι Χ. Σταϊκούρας, έδωσε στη Βουλή και κάποια στοιχεία για το χρέος της χώρας.

Αντιγράφω από το χθεσινό κείμενο του συναδέλφου κ. Γ. Παπανικολάου στην ιστοσελίδα euro2day.gr ο οποίος σημείωνε: «Το σύνολο ελληνικών ομολόγων που ήταν στην κατοχή του εγχώριου και του ξένου τομέα, στο τέλος του 2009, ήταν κάτι παραπάνω από 200 δισ. ευρώ. Στις 31/12/2011, όμως, το σύνολο εγχώριου και ξένου τομέα (με τον εγχώριο τομέα να έχει τα σκήπτρα) μόλις ξεπερνά τα 120 δισ. ευρώ, πάντα με τους αριθμούς του κ. Σταϊκούρα. Η διαφορά που προκύπτει, έστω και “μπακάλικα”, είναι περίπου 80 δισ. ευρώ, τα οποία αποπλήρωσε σε αυτό το μεσοδιάστημα των δύο ετών η χώρα μας, με την ΕΚΤ να έχει κι εκείνη “αγοράσει” ένα σημαντικό ποσό... Με απλά λόγια, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα των χρημάτων που δανείστηκε η χώρα μας από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (πέραν της κάλυψης του πρωτογενούς ελλείμματος) πληρώθηκε σε τοκοχρεολύσια, υπέρ των ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία μάλιστα το ίδιο διάστημα πουλούσαν ελληνικούς τίτλους που είχαν στην κατοχή τους, με αγοραστές (ποιος άλλος άραγε θα αγόραζε;) εγχώριες τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αν το “κούρεμα” των ομολόγων, επί τη βάσει του PSI, γινόταν τότε, το 2010, όταν εμείς υπογράφαμε το πρώτο μνημόνιο, η εξοικονόμηση θα ήταν τεράστια σε ό,τι αφορά στο ελληνικό χρέος, αλλά και η Ελλάδα θα είχε δανειστεί λιγότερα από τον “Ευρωπαίο φορολογούμενο”».

Ποιος κέρδισε;

«H σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι τόσο η ηγεσία της Ευρώπης και του ΔΝΤ (το οποίο, πάντως, όπως προκύπτει από τις όψιμες αποκαλύψεις Ρουμελιώτη είχε ενδοιασμούς) όσο και η τότε ελληνική κυβέρνηση, που δέχτηκε να υπογράψει το θνησιγενές πρώτο μνημόνιο, δεν τόλμησαν να δυσαρεστήσουν τους τραπεζίτες και τις “αγορές”. Δεδομένων μάλιστα των συσχετισμών, είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία (με επικεφαλής τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί), μιλώντας από θέση ισχύος απέναντι στην πανικόβλητη ελληνική κυβέρνηση, επέλεξε να δανείζει την Ελλάδα, για να πληρώνει έμμεσα τις ξένες τράπεζες (ιδίως δε τις… γερμανικές και τις γαλλικές, που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα). Το βάρος του τελικού αποτελέσματος, όμως, το φέρει σήμερα η Ελλάδα». Αυτά. Ζήτω η δημοκρατία της «ρύθμισης»!

Πηγή: Sportday

Football League