Ποδοσφαιριστής είναι όχι ηθοποιός

Στον Παναθηναϊκό κατάφεραν να αποκτήσουν έναν ακόμα εχθρό. Μετά την Παράγκα. Μετά την εγκληματική οργάνωση. Μετά τη Σούπερλιγκ του Μώραλη. Μετά την ΕΠΟ του Πιλάβιου, που έβαλε στη Β' Εθνική Ολυμπιακό Βόλου και Καβάλα. Μετά τη Νόβα ου όρισε το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός Κυριακή κι όχι Δευτέρα. Ο νέος αυτός εχθρός φέρει το ονοματεπώνυμο Δημήτρης Παπαδόπουλος.

Που είχε το θράσος να πανηγυρίσει έντονα (και με τις σχετικές χειρονομίες μάλιστα) το γκολ που πέτυχε στην Κομοτηνή, δείχνοντας ασέβεια και απέναντι στην ομάδα που φόρεσε τη φανέλα της για πέντε χρόνια και απέναντι στον κόσμο της. Όπως λέει και μια παροιμία που έλκει την καταγωγή της από τους σοφούς Φαραώ της Αιγύπτου "της κοντής τασπού, τα μαλλιά της φταίνε". Λες και έχει σημασία ποιος έβαλε το γκολ του Πανθρακικού κι αν το πανηγύρισε. Η ήττα είναι που μετράει στον λογαριασμό. Ακόμα, όμως κι αν δεν είχε μπει το γκολ; Τι θα άλλαζε; Αντί για δύο βαθμούς που έχει τώρα ο Παναθηναϊκός, θα είχε τρεις. Αντί για το -7 που είναι τώρα η διαφορά, θα ήταν στο -7. Θα υπήρχε διαφορά;

Να μιλήσουμε σοβαρά, λοιπόν. Από που προκύπτει ότι ένας ποδοσφαιριστής που σκοράρει εναντίον της πρώην ομάδα τους, πρέπει σώνει και καλά να σκύψει το κεφάλι και να κάνει τουμπεκί; Το αναφέρει κάποιο ποδοσφαιρικό σαβουάρ-βιβρ; Το επιβάλλουν τα χρηστά ποδοσφαιρικά ήθη; Δεν νομίζω. Η ταπεινότητα μου, αντίθετα, χαρακτηρίζει τέτοια συμπεριφορά υποκριτική. Κανείς δεν προσβάλει κανέναν αν πανηγυρίσει.

Επαγγελματίες είναι οι ποδοσφαιριστές. Δεν παίζουν για τη φανέλα. Για την πάρτη τους παίζουν και για τον εργοδότη τους. Για αυτόν που τους πληρώνει κάθε φορά. Σε κάποια επαγγέλματα μάλιστα, όπως αυτό του ποδοσφαιριστή, του ηθοποιού, του δημοσιογράφου παίζεις και για τον επόμενο εργοδότη σου. Για να πείσεις αυτόν που θα σου προσφέρει την επόμενη σου δουλειά. Το επόμενο συμβόλαιο.

Το "σκύβω το κεφάλι", λοιπόν, είναι τις περισσότερες φορές για το θεαθήναι. Για να κρατήσω την πόρτα ανοιχτή. Για το ενδεχόμενο να επιστρέψω κάποια στιγμή πίσω. Διαχρονικά ποδοσφαιριστές (αλλά και προπονητές) ου φεύγουν μια ομάδα (και ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλη και συνεχίζουν σε μικρότερη) όταν βρεθούν αντιμέτωποι θέλουν όσο τίποτα άλλο να πάρουν ρεβάνς. Για ευνόητους λόγους. Κι όταν το καταφέρνουν δεν πρόκειται να το πανηγυρίζουν από λόγους σκοπιμότητας και μόνο.

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς πχ πανηγύριζε και μάλιστα έντονα τα γκολ του Ολυμπιακού εις βάρος της ΑΕΚ. Τι σήμαινε αυτό; Ότι δεν ήταν και δεν παραμένει ΑΕΚτζής; Και πολύ μεγαλύτερος θα έλεγα, από κάποιους ΑΕΚτζήδες που τον έβριζαν και τον βρίζουν ακόμα. Άλλο η δουλειά και άλλο το συναίσθημα. Στις δύο ώρες αυτές μέσα στο γήπεδο ο Μπάγεβιτς ήταν αντίπαλος της ΑΕΚ. Και ήθελε και όφειλε να την κερδίσει.

Στον περσινό τελικό του Κυπέλλου ο Μήτρογλου έπαιξε με τον Ατρόμητο κόντρα στον Ολυμπιακό. Αν έβαζε γκολ σίγουρα δεν θα το πανηγύριζε. Η καρδιά του θα το ήθελε όμως. Αν έβαζε κάποιο γκολ και ταυτόχρονα έπαιρνε ο Ατρόμητος το κύπελλο, θα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Θα είχε δώσει απάντηση στον Βαλβέρδε που τον είχε απορρίψει και τον είχε στείλει στο Περιστέρι. Και σε τελική ανάλυση ο Ατρόμητος, του πλήρωνε πέρσι το συμβόλαιο των 450.000. Δεν τον πλήρωνε ο Ολυμπιακός που ανήκε.

Σχετικά με τον Δ. Παπαδόπουλο, το γυαλί με κάποιους στον Παναθηναϊκό είχε ραγίσει από τότε που ήταν ποδοσφαιριστής του. Μερίδα του συλλογικού Τύπου είχε θεωρήσει υπερβολικά τα λεφτά για την ανανέωση του συμβολαίου του. Σε σχέση με την μετέπειτα απόδοση του. Στοχοποιήθηκε ακόμα περισσότερο μετά την απώλεια του πέναλτι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο "Καραϊσκάκης". Ειδικότερα, επειδή είχε διατηρήσει τη φιλία του κι έκανε παρέα με τον "προδότη" Αντώνη Νικοπολίδη.

Ο Παπαδόπουλος ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των πράσινων ποδοσφαιριστών, που είχαν στοχοποιηθεί σαν ένοχοι για την απώλεια των πρωταθλημάτων επί Τζίγγερ με αποκορύφωμα αυτό της Ριζούπολης.

Πέρυσι στο ματς με τη Λιβαδειά μικρή μερίδα των οπαδών τον αποδοκίμασε. Το ίδιο έγινε και το Σάββατο στην Κομοτηνή. Μέχρι που κάνει το γκολ κατά σύμπτωση στην εστία που ήταν οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού και το πανηγυρίζει έξαλλα. Κι εδώ που τα λέμε και πέρα από όλα τα άλλα ο Παπαδόπουλος είχε να σκοράρει τρία χρόνια. Από τον Νοέμβριο του 2009, όταν έπαιζε στη Ντιναμό.

Έκτοτε είχαν περάσει 34 μήνες, σαράντα παιχνίδια ο Παπαδόπουλος τραβιόταν από τη Ντιναμό στη Θέλτα κι από τον Λεβαδειακό στον Πανθρακικό, αλλά τα δίχτυα δεν τα είχε ξαναματώσει. Πέρα από όλα τα άλλα, λοιπόν, όταν είσαι σέντερ-φορ κι είχες να σκοράρεις τρια χρόνια και η μητέρα σου (τρόπος του λέγειν) να είναι γκολκίπερ, όταν θα ξαναβάλεις γκολ θα το πανηγυρίσεις έξαλλα. Κι όχι οποιοδήποτε γκολ μάλιστα, αλλά γκολ στο 82ο λεπτό απέναντι σε έναν πολύ μεγάλο αντίπαλο και που είναι κατά πάσα πιθανότητα το νικητήριο.

Αν ο Παπαδόπουλος έσκυβε το κεφάλι και δεν πανηγύριζε θα ήταν με βάση όλα αυτά τα δεδομένα ένας πολύ καλός ηθοποιός. Επειδή, όμως, είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και το ευχαριστήθηκε και το πανηγύρισε. Και πολύ καλά έκανε.

Πηγή: sport24.gr