Στον αθλητισμό, ασπαστήκαμε όλοι ένα μοντέλο, στο οποίο θα μπορούσε να μπει τίτλος... «όλα με το χρήμα, για το χρήμα».

Αυτό μας οδήγησε από τη μια σε τεράστιες επιτυχίες, εντελώς ασυμβίβαστες με τον πληθυσμό και τις δομές μας, αλλά από την άλλη σε έναν σκληρά κρατικοδίαιτο αθλητισμό. Το κράτος δαπανούσε τα διπλάσια χρήματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ (αναλογικά με τον πληθυσμό μας πάντα) για να αισθανόμαστε... εθνικά υπερήφανοι, την ίδια ώρα που η επίπλαστη ευημερία μας «ξήλωνε σαν πλεχτό» κάθε αξία γύρω μας.

Κοιμόμασταν πανευτυχείς τα βράδια, αφού είχαμε ακούσει τον εθνικό μας ύμνο για ένα σπουδαίο μετάλλιο, την ίδια στιγμή που είχαμε αφήσει τα παιδιά μας έρμαια στα νύχια μαφιόζων να τα μυούν σε ό,τι παράνομο στους ποδοσφαιρικούς... «πυρήνες της εξάρτησης»! Ηταν αγορασμένη διάκριση! Το κράτος για να παρουσιάζει πως είναι δυνατό. Οι παράγοντες για να απολαμβάνουν μια ζηλευτή «dolce vita». Και οι αθλητές για να... κονομήσουν!

Γιατί έτσι μάθαμε στα παιδιά μας: Κάνω αθλητισμό για να... «κονομήσω»! Αθλήματα που τα έσοδά τους -πλην της κρατικής επιχορήγησης- είναι ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ, έχουν αθλητές που συμπεριφέρονται σαν τον Μέσι! Ολα αυτά τα λύνει η κρίση... Τέρμα το πάρτι! Αθλητισμό κάνουμε για να απολαύσουμε τη χαρά της νίκης και το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Οποιος δεν το καταλαβαίνει -αθλητής ή παράγοντας είναι αυτός-, σπίτι του.

Πηγή: Εθνοσπόρ

Αθλητισμός