Κατ΄αρχάς, να ζητήσω συγνώμη για την απουσία των τελευταίων ημερών, αλλά αυτή οφείλεται σε ανωτέρα βία. Πριν καν το καταλάβω βρέθηκα ξαπλωμένος στον πάγκο του χειρουργείου και τώρα που (συγ)γράφω τούτο το πόνημα ασυναίσθητα μετράω με τα δάχτυλα και κάμποσα ράμματα από τη μια άκρη της -μικρότερης πια- κοιλιάς μου ως την άλλη. «Πες πως ήταν λιποαναρρόφηση», λέω μέσα μου. Αλλά δεν ήταν...

Τα συγκεκριμένα, φρέσκα ράμματα μου δίνουν την αφορμή για τη ρετρό ιστορία αυτής της Τρίτης (ξέρω ότι χρωστάω κι άλλες και θα προσπαθήσω να επανορθώσω το επόμενο διάστημα). Αυτή η ιστορία θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές των έιτις και στα πρώτα μου ράμματα, τα οποία οφείλονταν εν πολλοίς και στο πρώτο μου ποδοσφαιρικό ίνδαλμα. Πριν επεκταθώ, να υπενθυμίσω τα βασικά για όσους δεν τα γνωρίζουν, ότι δηλαδή η ομάδα που με έβαλε στο «λούκι» του ποδοσφαίρου ήταν η Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι κι ότι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής ήταν ο Κέβιν Κίγκαν, κορυφαίος στον κόσμο εκείνη την εποχή βάσει προσωπικών βραβείων (είχε πάρει δύο «Χρυσές Μπάλες» και είμαι βέβαιος πως τού είχαν απονείμει και το «Χρυσό Ψαλίδι», καθώς τέτοιο μαλλί δεν ξαναεμφανίστηκε στο διεθνές ποδόσφαιρο).

Διαβάστε τη συνέχεια στο gazzetta.gr

Miltos+ Ψυχαγωγία Ημίχρονο