Είναι δυνατόν να ζυγίζει περισσότερο απ' όσο ένα πούπουλο η δήλωση του προέδρου της ΕΠΟ Σοφοκλή Πιλάβιου, ότι «κάποια πράγματα τα περίμενα εντελώς διαφορετικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν περίμενα να κυκλοφορώ με φρουρά, ούτε ότι θα δημιουργούνταν τόσες πολλές αντιπαλότητες»;

Είναι σαν να δηλώνει χειρουργός σε ημιλιπόθυμη κατάσταση έξω από χειρουργείο ότι δεν περίμενε οι εγχειρήσεις να έχουν τόσο αίμα!

Πώς είναι δυνατόν να θέλεις να αναλάβεις το ύπατο αξίωμα στην ιεραρχία του ποδοσφαίρου, όταν δεν γνωρίζεις πραγματικά και εμπεριστατωμένα τον ίδιο τον χώρο; Τα πρόσωπα, φανερά και κρυφά, που κάνουν κουμάντο, τις πρακτικές και τις νοοτροπίες που κακοφορμίζουν εδώ και χρόνια σ' αυτό που αυθαιρέτως αποκαλούμε στην Ελλάδα ποδοσφαιρικό στερέωμα!
Και καλά δεν βρέθηκε κάποιος πρόθυμος εν είδει συμβούλου να τον πληροφορήσει για τα κακώς κείμενα, ο ίδιος δεν γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις που ταλανίζουν την ΕΠΟ σχεδόν από την ίδρυσή της;
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ.Πιλάβιο. Μια φορά τον έχω συναντήσει σε μια εκδήλωση, μας σύστησαν και ανταλλάξαμε τα τυπικά. Αλλη μία φορά ζήτησα συνέντευξη για το ραδιόφωνο, αλλά φαίνεται ότι κόπηκα στα... προφορικά. Δικαίωμά του να μιλά και να συνεντευξιάζεται με όποιους αυτός κρίνει σωστούς. Δικαίωμά μου επίσης να μη γαρνίρω το επάγγελμα του δημοσιογράφου -και ουχί λειτούργημα γιατί δεν μπορώ άλλο τις βλακείες- με δημοσιοσχεσίτικες πρακτικές.
Δεν είναι το θέμα λοιπόν προσωπικό. Το αντίθετο μάλιστα, ως φυσιογνωμία ο απερχόμενος πρόεδρος μου φαίνεται πολύ συμπαθητικός. Ιδανικός ίσως να κάνεις παρέα μαζί του, να συζητήσεις για μπάλα γενικά και αόριστα και -γιατί όχι- να έχει να προτείνει και κάτι ενδιαφέρον ακόμα και ρηξικέλευθο για το ποδόσφαιρο του σήμερα.

Αλλά σε όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα το θεσμικό. Και ο ρόλος του προέδρου της ΕΠΟ είναι θεσμικός και απαιτεί ανάλογες πρωτοβουλίες και πρακτικές.
Μην ξεχνάτε ότι ο Πιλάβιος ανέλαβε καθήκοντα προέδρου μετά τη σκοτεινή, κατασκότεινη για την Ομοσπονδία αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικά, περίοδο Γκαγκάτση. Μόνο τον τομέα της Εθνικής Ελλάδας είχε να υπερηφανεύεται η προηγούμενη διοίκηση. Πεδίο δόξης μπροστά του λαμπρό!  

Και αντί να σπάσει αυγά για να φτιάξει ομελέτα, πράγμα που τουλάχιστον η φίλαθλη κοινή γνώμη όχι απλά ζητούσε, αλλά απαιτούσε  από τον πρόεδρο, αυτός δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να αγοράσει αυγά! Έφτασε δε μέχρι του σημείου να αναστήσει παραγοντικά τον Γκαγκάτση!  
Εγώ λέω ότι ο κ. Πιλάβιος υπήρξε τυχερός και μαζί μου συμφωνούν πολλές, παλιές «καραβάνες» της ΕΠΟ. Τυχερός γιατί επί των ημερών του Παναθηναϊκός και ΑΕΚ παρουσιάστηκαν αποδεκατισμένοι διοικητικά. Και πάλι όμως δεν κατάφερε να πατήσει πόδι, να επιβάλει τις θέσεις του. Φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν παρουσιάζονταν ισχυροί και ενεργοί οι άλλοι δυο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πέτρα στην πέτρα δεν θα είχε μείνει…

Τίποτε άλλο δεν χρειαζόταν το ποδόσφαιρό μας μετά την περίοδο Γκαγκάτση, εκτός από ένα φιλί της ζωής. Δεν λέμε να σηκωθεί και να τρέξει 100 μέτρα με τη φιλοδοξία να τερματίσει στην πρώτη τριάδα. Να σηκωθεί στα πόδια του, να αναπνεύσει, να αποτινάξει κάτι από τη μιζέρια τόσων χρόνων, να αποκτήσει και πάλι ένα κομμάτι (αν όχι όλη, ρε αδελφέ) από τη χαμένη του αξιοπιστία να εκσυγχρονιστεί, να αρχίσει να βαδίζει έστω και κουτσαίνοντας πίσω από τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις πρακτικές.

Σε όλους αυτούς τους τομείς ο κ. Πιλάβιος είναι ο μόνος πρόεδρος που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι πήρε το ποδόσφαιρο από το «μηδέν» και το παρέδωσε και πάλι στο «μηδέν». Και το «μηδέν» σαν σχήμα έναν κύκλο συμβολίζει. Σωστό κι αυτό… 

Πηγή: Sportday

ΕΠΟ