Ο Πιλάβιος έχει μια καταπληκτική ικανότητα να λέει πολλά, χωρίς να αφήνει σε κανέναν να καταλάβει τι ακριβώς θα ήθελε να πει αν μιλούσε δημοσίως όπως στις παρέες του. Ολη η συνέντευξη είναι το «αλλιώς τα περίμενα» του τίτλου. Εξηγεί τα πάντα, αρκεί να ξέρεις τι περίμενε.
 
Hταν επιτυχημένη η θητεία του Σοφοκλή Πιλάβιου στη θέση του προέδρου της ΕΠΟ; Αν τη βαθμολογούσαμε, είμαι βέβαιος ότι εγώ θα έβαζα μεγαλύτερο βαθμό στον πρόεδρο Πιλάβιο από ό,τι ο ίδιος ο Σοφοκλής στον εαυτό του.
 
Δεδομένα
 
Οταν ο Πιλάβιος ανέλαβε το 2008, υπήρχαν δύο δεδομένα: το πρώτο ήταν ο στραγγαλισμός των Ενώσεων από την πολιτεία με τη διακοπή της χρηματοδότησης και το δεύτερο το διαφαινόμενο τέλος του κύκλου του Σωκράτη Κόκκαλη –ένα τέλος εποχής. Ο Πιλάβιος πίστευε πως, αν λύσει το πρόβλημα με την πολιτεία, με μια καλή συνθηκολόγηση, θα βρει τα χρήματα και τη στήριξη που η ομοσπονδία είχε ανάγκη για να κάνει πράγματα σοβαρά κλείνοντας έναν κύκλο γελοιότητας. Θυμίζω ότι η ΕΠΟ δεν ήταν απλώς αποκλεισμένη από την κρατική χρηματοδότηση, αλλά επιχειρούσε και διάφορες κουταμάρες όπως η ίδρυση οργανισμού Στοιχημάτων την ώρα που το ΣΔΟΕ ξετίναζε τα βιβλία της στέλνοντας κόσμο στον εισαγγελέα. Το δεύτερο που ο Πιλάβιος πίστευε είναι πως το τέλος του κύκλου του Κόκκαλη θα φέρει μια γενικότερη ησυχία, καθώς θα άλλαζαν κάποια πρόσωπα που είχαν κουράσει το πανελλήνιο. Νόμιζε πως θα φύγουν με τον Γκαγκάτση οι παλιοί του συνεργάτες –κούνια που τον κούναγε!
 
Εύκολα
 
Ο Πιλάβιος έλυσε εύκολα το πρόβλημα με την πολιτεία, αλλά δεν επιχείρησε ποτέ να το «πουλήσει» στις Ενώσεις ως κατόρθωμα. Ενας άλλος στη θέση του θα το εμφάνιζε ως κάτι δύσκολο για να το πιστωθεί: αυτός όχι. Δεν θέλησε επίσης να στείλει σπίτι τα μεγάλα γρανάζια της ομοσπονδίας, τους κάθε λογής υπεύθυνους και τομεάρχες που την έχουν τσιφλίκι τους. Επειδή δεν θέλησε να συγκρουστεί με κανέναν, βρέθηκε επικεφαλής ενός μηχανισμού που άλλος είχε φτιάξει και που στο μεταξύ αυτονομήθηκε: αμφιβάλλω αν είχε ποτέ τον έλεγχο του Δ.Σ. της ομοσπονδίας που τον εξέλεξε πρόεδρο.
 
Του καθενός
 
Ο ίδιος λέει ότι οι συμβιβασμοί του έγιναν ώστε να σωθεί το όποιο κύρος της ομοσπονδίας. Θυμάμαι μια από τις πρώτες του κουταμάρες ήταν ένα ραντεβού με τον Νίκο Πατέρα, που διέρρευσε στον Τύπο. Είχε γίνει στο γραφείο του τότε προέδρου του ΠΑΟ. Ο Πατέρας, για λόγους ασφάλειας, δεν συναντούσε κανέναν πουθενά αλλού: ούτε καν στη Λίγκα της οποίας τότε ήταν πρόεδρος δεν έκανε τα ραντεβού του. Ο Πιλάβιος είχε δεχτεί την πρόσκληση και προσπάθησε να το κρατήσει μυστικό. Εκανε μια κουταμάρα λόγω ευγένειας: το παραδέχτηκε. Αυτή η ευγενική συμπεριφορά του επέτρεψε σε διάφορους να μιλάνε εκ μέρους του ειδικά στην αρχή της θητείας του. Ετσι ο Πιλάβιος έγινε «ο Πιλάβιος του Πατέρα», «ο Πιλάβιος του Γερουλάνου», ο Πιλάβιος του καθενός που τον έπιανε στο στόμα του. Και κάπου εκεί το παιχνίδι χάθηκε. Οταν αργότερα ήρθαν οι θύελλες, η συμπεριφορά του έμοιαζε ακατανόητα σκληρή σε πολλούς και η κατηγορία ότι φέρεται διαφορετικά στους φίλους του και διαφορετικά στους υπόλοιπους άρχισε να βρίσκει έδαφος.  Εγώ τον καταλάβαινα, άλλοι, όπως ο Πηλαδάκης π.χ. ή οι οπαδοί του Ηρακλή, του Βόλου κ.λπ. όχι. Στο τέλος οι πιο πολλοί ήταν δυσαρεστημένοι, γιατί δεν τους έκανε τα χατίρια: ένας ευγενικός σαν αυτόν ήταν περίπου υποχρεωμένος να τα κάνει!  
 
Λεφούσι
 
Η ιστορία θα γράψει ότι ο Πιλάβιος έσωσε τις Ενώσεις από οικονομικό αφανισμό, έκανε καλή δουλειά με τις Εθνικές, είχε το σθένος να πάει τους φακέλους της UEFA στην εισαγγελία, φρόντισε ώστε να σταματήσει η διακωμώδηση του ποδοσφαίρου από πλαστογραφούς. Από την άλλη δεν μπορούσε να κλείσει το τηλέφωνο, να πετάξει έξω από το γραφείο του διάφορα λαμόγια, να βρει ένα καλύτερο κανονιστικό πλαίσιο για τη διαιτησία, να στηρίξει καλές επιλογές του όπως ο Βασάρας, να απεμπλακεί από το γνωστό λεφούσι των καρεκλοκένταυρων που τελικά τον άδειασαν: πέρυσι πηγαίνοντας στην εισαγγελία τράβηξε μόνος το μαρτύριο των στημένων, φέτος απλώς παρακολουθούσε.
 
Ομοσπονδία
 
Τι έπρεπε να κάνει; Οταν κέρδισε τα χρήματα για τις Ενώσεις, έπρεπε, πριν αυτές τα πάρουν, να κάνει εκλογές με ένα δικό του ψηφοδέλτιο, διαλέγοντας ανθρώπους ορκισμένα δικούς του. Με μια νέα πλειοψηφία θα έπρεπε να καθαρίσει την ΕΠΟ από τις στελεχάρες και τις «προεδράρες»: να δείξει ότι όλα άλλαξαν. Το λάθος του ήταν ότι ήθελε να είναι διοικητής, χωρίς να φτιάξει ένα μηχανισμό διοίκησης.  
 
Επανάσταση
 
Kατά καιρούς έχουν γραφτεί διάφορα βιβλία με θέμα το ελληνικό ποδόσφαιρο, τους ποδοσφαιριστές, τους προπονητές κ.λπ. Οσο τα χρόνια περνάνε τα βιβλία αυτά γίνονται αρτιότερα κι απολαυστικότερα, αφού οι συγγραφείς τους δεν είναι διεκπεραιωτές που αναλαμβάνουν να αφηγηθούν τα κατορθώματα τρίτων, αλλά άνθρωποι που καταθέτουν μεράκι και όρεξη.
 
Ομως κανένας ποτέ δεν θα καταφέρει να γράψει ένα βιβλίο περισσότερο παθιασμένο, ζωντανό και (ναι, γιατί όχι) στρατευμένο σαν αυτό που έγραψε ο Λευτέρης Δούκας, διευθυντής επικοινωνίας του ΠΑΟΚ στον καιρό του Θοδωρή Ζαγοράκη. Κάνοντας μια μοναδική για τα ελληνικά χρονικά κατάθεση ψυχής (που είμαι βέβαιος ότι του στοίχισε φιλίες χρόνων), ο Δούκας εξιστορεί τις τελευταίες χρονιές του Ζαγοράκη στην προεδρία του ΠΑΟΚ -αυτές τις δύσκολες. Το κάνει μάλιστα χωρίς στρογγυλοποιήσεις, χωρίς μισόλογα, χωρίς να σκέφτεται τι θα πουν για τον ίδιο όσοι διαφωνούν με τον Ζαγοράκη και τις επιλογές του.  Προκύπτει ένα αληθινά εντυπωσιακό ψυχογράφημα των εμπλεκόμενων στην ιστορία, αλλά κυρίως ένα τρομακτικό χρονικό αυτής της περιόδου που θα σημαδέψει τον ΠΑΟΚ ανεξίτηλα. Παρών σε κάθε μια από τις ιστορίες που αφηγείται, καταπληκτικός στην έκθεση των λεπτομερειών και μέγας γνώστης των ανθρώπων που περιβάλλουν την ομάδα (παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί κ.λπ.), ο Δούκας γράφει μια συναρπαστική ιστορία κριτικάροντας σκληρά τη Θεσσαλονίκη, κάνοντας αυτοκριτική, αλλά κυρίως προχωρώντας σε επιθέσεις που αληθινά ζήλεψα! Ομολογώ ότι ποτέ δεν θα είχα το σθένος να γράψω κάτι τέτοιο, κι ακόμα κι αν διαφωνώ σε αρκετά με τον Λευτέρη (φίλο μου από παλιά), εν τούτοις θαύμασα το κουράγιο του και ζήλεψα την όρεξή του να τσακωθεί με όλους στο όνομα της δικής του αλήθειας. 
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερωδιός και ο τίτλος του είναι «Θοδωρής Ζαγοράκης, Το τέλος της Επανάστασης». Διαβάστε το με κριτική στάση. Θα το βρείτε συναρπαστικό, σας το εγγυώμαι…    
 
Στο τρίτο έτος
 
Πώς γίνεται ο Γκαγκάτσης να ελπίζει ότι θα κερδίσει, ενώ 33 Ενώσεις έχουν ήδη αποφασίσει να στηρίξουν τον Σαρρή; Ο Βασίλης ελπίζει ότι αυτοί που θα μπουν στο παραβάν να ψηφίσουν, παρά την απόφαση της Ένωσής τους, θα στηρίξουν αυτόν. Π.χ. ο Καλογιάννης, λένε, δεν θα ψηφίσει Σαρρή, όπως θα τον εξουσιοδοτήσει η Football League, αλλά τον Βασίλη τον κουμπάρο του. Και μετά, λέει, θα πάει και θα πει: «Εγώ Σαρρή ψήφισα, αλλά οι άλλοι την κάνανε γυριστή»! Τρομερό σχέδιο: διδάσκεται στο πανεπιστήμιο του Θωμά, στο τρίτο έτος.

Πηγή: Sportday

Πιλάβιος ΕΠΟ