Στην ομάδα που έχει μάθει να αποχαιρετά δικά της παιδιά, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα έπρεπε. Ξεκίνησε από το Μεξικό και τη Μοντερέϊ, έφτασε έως και την Κίνα, αλλά επέλεξε την ΑΕΛ και τα «βυσσινί» για να καταγράψει τις τελευταίες του εμφανίσεις σε τούτο εδώ τον κόσμο.
Ο λόγος φυσικά για τον Αντόνιο Ντε Νίγκρις, που έφυγε τελείως ξαφνικά τα ξημερώματα της Δευτέρας 16 Νοεμβρίου, προδομένος από την καρδιά του και που σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον άδικο χαμό του.
Σαν ψέμα…
Ήταν λίγο πριν τις 3 τα ξημερώματα. Δευτέρα πλέον 16 του Νοέμβρη. Στη Νίκαια όλα δείχνουν να είναι ήρεμα... Μια γυναίκα που δεν μιλούσε ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά έψαχνε απεγνωσμένα βοήθεια… Το «βυσσινί αλογάκι» ήταν το μόνο που μπορούσε να αφουγκραστεί την αγωνία της, αφού το νυχτερινό του χλιμίντρισμα είχε προμηνύσει για μία ακόμα φορά το μεγάλο κακό που παραμόνευε. Η Σόνια Ντε Νίγκρις, έκανε απέλπιδες προσπάθειες να επικοινωνήσει με κάποιον από την ομάδα της Λάρισας, καθώς ο 31χρονος σύζυγος της Αντόνιο ανέπνεε με δυσκολία.
Η απόπειρα να μιλήσει με τον Γκαστόν Κάσας, συμπαίκτη του Αντόνιο Ντε Νίγκρις στους «βυσσινί», έπεσε στο κενό, αναγκαζόμενη έτσι να στραφεί σε μέλος της διοίκησης της για να ζητήσει βοήθεια. Από τον τόνο περισσότερο της φωνής της κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε, καλώντας αμέσως ασθενοφόρο να πάει στο σπίτι του επιθετικού της Λάρισας, όμως ήταν ήδη αργά…
Το ταξίδι…
Ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις, πριν από τρία χρόνια, άφηνε την τελευταία του πνοή καθ’ οδόν για το νοσοκομείο και το αλογάκι της ΑΕΛ θα ξεκινούσε ένα ακόμα ταξίδι σαν άλλος φτερωτός Πήγασος προς τη γειτονιά των αγγέλων με δυσβάσταχτη αποστολή να τον μεταφέρει στο περίφημο κλαμπ του Παραδείσου…
Γεννημένος Πρωταπριλιά, η τραγική είδηση του θανάτου του ακούστηκε σαν ψέμα, όμως επιβεβαίωσε πως η ζωή σκαρώνει πιο εύκολα φάρσες. Αντίθετα ωστόσο με τις πρωταπριλιάτικες, αυτή ήταν τόσο μακάβρια που ξεπέρασε σε καλπασμό και την πιο αφεγγή φαντασία. Αυτή που είχε φροντίσει να αφήσει πίσω του προ πολλού το δάνειο το οποίο η ΑΕΛ ήταν καταδικασμένη να πληρώνει με αίμα των παιδιών της… Ένα δάνειο που μοιάζει αιώνια ανεξόφλητο…
Πρωταγωνιστής σε μία ακόμα παραπομπή θανάτου στον «κάμπο των δακρύων», ο «Τάνο» ήταν η μεταγραφή επιθετικού που έψαχνε η επουράνια ενδεκάδα των… «βυσσινί» αγγέλων (Θόδωρος Πασσιάς, Γκιγιέρμο Ντάους, Δημήτρης Κουκουλίτσιος, Δημήτρης Μουσιάρης, Μάκης Λυγούρας, Σταύρος Κάσας, Αντρέα Ζέρμα, Λευτέρης Μήλος, Γιώργος Μητσιμπόνας, και συμπληρώθηκε με τον Παναγιώτη Μπαχράμη ) που παίζει πλέον φαβορί σε γήπεδα που φωτίζει φως «αιώνιο»…
Προδομένος από την καρδιά του…
Ο Μεξικανός επιθετικός, όχι μόνο δεν έζησε την ποδοσφαιρική περιπέτεια που αναζητούσε στην Ελλάδα, αλλά είχε ραντεβού με τον θάνατο στο οποίο φάνηκε συνεπής λόγω ενός προβλήματος στην καρδιά, την ύπαρξη του οποίου γνώριζε… Το καμπανάκι είχε χτυπήσει από τη θητεία του στο τουρκικό πρωτάθλημα, όμως η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον είχε αναγκάσει να κλείσει τα αυτιά…
«Έπασχε από δυσπλασία στην καρδιά και οι εξειδικευμένοι καρδιολόγοι μας είπαν στον παίκτη ότι το πρόβλημα το είχε εκ γενετής και ότι εμφάνιζε μυοκαρδιοπάθεια», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του γιατρού της Άνκαρασπορ, Μπουράκ Κουμπαρατζίογλου, ισχυριζόμενος πως εκτός από τον ίδιο, ενημέρωσε και την τουρκική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για τους κινδύνους που διέτρεχε αν συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο.
Ένα ρίσκο του 5%-6% το οποίο ωστόσο ο Ντε Νίγκρις δεν δίστασε να πάρει προκειμένου να μην προσγειώσει το όνειρό του…
Να αγωνιστεί στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής με τα χρώματα του Μεξικό, όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος στις 21 Οκτωβρίου… Ένα όνειρο που πριν πάρει μαζί του βρήκε καταφύγιο κουρνιάζοντας στη φιλόξενη αγκαλιά της Λάρισας, αφού οι Τούρκοι δεν ήταν διατεθειμένοι να επωμιστούν το βαρύ φορτίο (το πρόβλημά του αποτέλεσε τροχοπέδη στην επιστροφή του στην Άνκαρασπορ - ομάδα στην οποία είχε αγωνισθεί από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Δεκέμβριο του 2008, προερχόμενος από την Γκαζιάντεπσπορ, ομάδα του τουρκικού Νότου από όπου τον Αύγουστο του 2006 είχε ξεκινήσει η τουρκική περιπέτειά του – από την Ανκαραγκουτσού που τον αποδέσμευσε…).
Δάκρυα…
Ο Ντε Νίγκρις πρόλαβε και αγωνίστηκε μόλις έξι παιχνίδια με τη «βυσσινί» φανέλα (μέχρι το τέλος του α΄ γύρου, οπότε και συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από τον θάνατό του, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ αγωνίζονταν με την τρίτη εμφάνιση που έφερε ως βάση στο σύνολό της το μαύρο χρώμα και μαύρα περιβραχιόνια), ενώ η κόκκινη κάρτα που δέχθηκε κόντρα στον Άρη στην τελευταία του παράσταση εντός γηπέδου θαρρείς και ήθελε να συναγωνιστεί σε αδικία τον θάνατο που παραμόνευε… Τη Μοίρα με αυτά που επεφύλασσε στον ίδιο και τους δικούς του ανθρώπους... Τα δάκρυα που έπνιξαν πάλι τη Λάρισα βυθίζοντας σε πένθος το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Πηγή: sportlarissa.gr