Μάθαμε από παιδιά ότι τα είδωλα της κερκίδας χτίζονται με τον… πολύ καπνό από τις κάννες. Σκοράρεις; Σε λατρεύει η εξέδρα. Γίνεσαι σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Γι’ αυτό και οι επιθετικοί έχουν πάντα τον πρώτο λόγο στις γηπεδικές σκηνές αποθέωσης.
Τερματοφύλακες και αμυντικοί, όσο πολύτιμοι κι αν είναι, δύσκολα κλέβουν παραστάσεις εντυπώσεων.

Ο «αντί-Μιραλάς» στον φετινό Ολυμπιακό, που έχει κερδίσει ξεχωριστή θέση στη Θύρα 7 και είναι ιδιαίτερα αγαπητός στις τάξεις των «ερυθρολεύκων», λέγεται Τζαμέλ Αμπντούν.

Δεν είναι στράικερ, δεν είναι ο επιθετικός με την «τσακαλίσια» αίσθηση του γκολ, δεν καλύπτει (αυτός προσωπικά) το κενό του Βέλγου στη συχνότητα της επαφής με τα δίχτυα κι όμως, η φανέλα του «πουλάει τρελά».

Ο Αλγερινός ήταν μακράν ο MVP (και) του σημερινού αγώνα, προσθέτοντας στην αξιοσημείωτη στατιστική του στο πρωτάθλημα, ακόμα ένα παιχνίδι υπέρ-πολύτιμης προσφοράς.

Μοιράζει… μπαλαντέρ στους συμπαίκτες του. Φτιάχνει τελικές, σερβίρει ασίστ-«πάρε-βάλε» είναι ο κυρίαρχος και στις δύο επιθετικές πτέρυγες του Ολυμπιακού. Έχει εντυπωσιακά σπριντ, αστείρευτες δυνάμεις, παίζει σχεδόν αποκλειστικά για την ομάδα και το εντυπωσιακό προσόν του, αν τον παρατηρήσει κανείς και στις λεπτομέρειες, είναι ότι αποδίδει με την ίδια διάθεση και πάθος, είτε ο αντίπαλος λέγεται Πλατανιάς είτε Άρσεναλ ή Σάλκε.

Ο Αμπντούν είναι ο ίδιος επαγγελματίας ανεξάρτητα αν παίζει εύκολο ματς ή ντέρμπι στο πρωτάθλημα, Κύπελλο ή Champions League!

Αφήστε που από την άσπρη βούλα μετράει πια «3 στα 3». Σπεσιαλίστας και των πέναλτι. Καθόλου ευκαταφρόνητη ικανότητα. Τα κάνει όλα και συμφέρει!

Η κατάχρηση δεν είναι εμμονή

Ξέρω ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι ένα απλό σκαλοπάτι στην καριέρα του Ζαρντίμ, αλλά ο θεμέλιος λίθος του Πορτογάλου για την εκτόξευση της προπονητικής αξίας του. Το άγχος του για νικηφόρα αλυσίδα – εκτός του ότι είναι ολοφάνερο από τις κινήσεις και τις εκδηλώσεις του μπροστά από τον πάγκο σε κάθε αγώνα – σε αυτή την πρωτόγνωρη τριβή του στον σκληρό πρωταθλητισμό, τον υποχρεώνει πολλές φορές σε μικρότερο rotation του σχήματος από εκείνο που πραγματικά θα επιθυμούσε να κάνει (με την πληθώρα επιλογών που διαθέτει).

Παρόλο, λοιπόν, που τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν για τη (γενικά) επαρκή διαχείριση του «ερυθρόλευκου» υλικού, έχοντας δώσει λεπτά συμμετοχής σε όλους, μα όλους τους ποδοσφαιριστές, δεν τον απαλλάσσουν από την κριτική για αγωνιστική κατάχρηση κάποιων παικτών. Και δεν πρόκειται για εμμονές, αλλά για την (υπέρμετρη, νομίζω) ανησυχία του να κερδίζει κάθε ματς στηριζόμενος στους «καλούς», τους βασικούς του.

Στο παιχνίδι με τον Πλατανιά, π.χ. έπαιξε πάλι 75 λεπτά ο Μανιάτης και όλο το 90άλεπτο ο Μοντέστο. Με φουλ σεζόν αμφότεροι, ο πρώτος και με ενδιάμεσες υποχρεώσεις βασικού στην Εθνική και ο Κορσικανός στα 35 του.

Φαινόμενο που επαναλαμβάνεται με τους δύο συγκεκριμένους χαφ, καθώς και με αρκετούς ακόμη ποδοσφαιριστές, σε αναμετρήσεις στο Καραϊσκάκη και μάλιστα από τις αποκαλούμενες «εύκολες».

Την Τρίτη «έρχεται» η Άρσεναλ, έπεται ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ και το ερώτημα είναι: Γιατί τόση καταπόνηση για κάποιες μονάδες; Αφού οι λύσεις είναι με το «τσουβάλι»…

Υ.Γ.: Έξι τελικές σε δύο σερί ματς, ένα δοκάρι μεταξύ αυτών, χωρίς γκολ πάντως. Σε όλες τις περιπτώσεις έκανε αυτό που έπρεπε, αλλά η μπάλα δεν τον «ήθελε»!
Έναν αγιασμό, ένα ευχέλαιο μήπως για τον Φουστέρ;

Υ.Γ1: «Καρφί» Σάββα στον πρόεδρο του Παναθηναϊκού ακόμα και για ασέβεια στην ίδια την ιστορία της ομάδας ΤΟΥ. Μέσω… twitter τι κάνουν; «Μεγαλώνουν»; Αναβαθμίζονται οι μεγάλες ομάδες;

Αμπντούν Μιραλάς Ολυμπιακός