H υποχρέωση της γενιάς του 2004

Τον Κατσουράνη τον εκτιμώ χρόνια τώρα, ποδοσφαιρικά πάντα γιατί σαν άνθρωπο δεν τον γνωρίζω. Θυμάμαι ακόμη και την πρώτη μου παράσταση από παιχνίδι του που παρακολούθησα ζωντανά, εκείνο το αλησμόνητο 3-3 στη Πάτρα με την Παναχαϊκή. Εκείνο που μπήκε για ντουζ ο σημερινός του τεχνικός διευθυντής στο 0-3 και μόλις βγήκε για να δει τη συνέχεια είχαμε ισοφαριστεί.

Πήγα σήμερα στη Μεσήμβρια, για να δω τι είναι αυτό το media day του ΠΑΟΚ και άκουσα τις δηλώσεις του. Είδα μία φοβία για το τι θα πει, γιατί θα παρερμηνευτεί από κάποιους δημοσιογράφους. Δε λέω, υπάρχουν βλάκες και κακοπροαίρετοι, όπως σε όλες τις δουλειές, αλλά όταν αυτοί επικρατήσουν το παιχνίδι χάθηκε.

Περίμενα από τον Κατσουράνη να λέει αυτό που σκέφτεται και να μη χρειάζεται να απολογείται. Τοποθετήθηκε σε κάποια φάση λέγοντας μία μεγάλη αλήθεια. Είπε πως όποιοι μιλήσουν για το σάπιο ποδόσφαιρό μας, καταντούν γραφικοί. Αλήθεια είναι. Και αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί που πρέπει να μιλάνε, τύποι σαν τον Κατσουράνη, δεν οργανώνουν μία αντεπίθεση.

Ο Ντέμης ήταν ομιλητικός και επικοινωνιακός, αλλά πολύ μόνος. Ο Ζαγοράκης δεν το άνοιγε ποτέ και όταν το άνοιγε απολογούνταν για λογιστικά θέματα. Ο Βρύζας του βγαίνει το δημοσιοσχετίστικο, η χαρά της πεθεράς, το καλό παιδί, ενώ ο Ζήκος μια φορά μίλησε για τους χεσμένους διαιτητές στο Καραϊσκάκη, μία πολύ εύλογη απορία και μετά τον χάσαμε. Από παίκτη νυν ή βετεράνο του Ολυμπιακού, δεν περιμένω τοποθέτηση. Ψωμάκι έφαγαν τα καημένα…

Όταν η γενιά που έφερε το ευρωπαϊκό, συμβιβάζεται με τη σαπίλα, το σχήμα γίνεται οξύμωρο. Δε γίνεται να φέρνεις τη μεγαλύτερη διάκριση του ελληνικού αθλητισμού και να φοβάσαι. Για την ακρίβεια, όχι να φοβάσαι, αλλά να μη τολμάς να οργανωθείς απέναντι σε κατεστημένα που καταστρέφουν αυτό που αγαπάς.

Όλοι εμείς, που βγάζουμε το ψωμί μας από το ποδόσφαιρο, σε αυτούς ποντάρουμε.

Βέβαια εγώ ανέπτυξα μία δυσφορία του Κατσουράνη για μία παλαιότερή του δήλωση που παρερμηνεύτηκε, αλλά νομίζω πως αυτή είναι η νοοτροπία των ποδοσφαιριστών. Δεν παίζουν καθόλου με τη φωτιά. Κακώς… ακόμη κι αν έχουν κόστος, αυτό δεν θα έχει να κάνει με την επιβίωσή τους.
Ο Σαλπιγγίδης μετά βίας σήμερα ψέλλισε πως η κόκκινή του ήταν λάθος του βοηθού. Είναι καλό παιδί και δεν μπορεί να μπει σε ανοιχτή κόντρα. Αλλά η ουσία είναι άλλη και αυτή θα έπρεπε να ξεστομίσει. Να πει «Αυτό το παιδάκι με το σημαιάκι, δεν μπορεί να με κρίνει κατ αυτόν τον τρόπο, τη στιγμή που ουδέποτε έδωσα δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Να ζητήσει συγνώμη και να διαβάσει ιστορία ελληνικού ποδοσφαίρου για να μάθει ποιος είμαι» έπρεπε να πει.

Ναι όντως, υπάρχουν πολλοί βλάκες δημοσιογράφοι, αλλά υπάρχουν και πολλοί βλάκες ποδοσφαιριστές. Σημείο αναφοράς όμως έγιναν ελάχιστες φορές αυτοί. Μη το κάνουμε και θέμα.

Το ζητούμενο για όλους όσους θέλουμε να ζούμε από το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι αυτό να υπάρχει. Όχι στη σημερινή του μορφή, αλλά σε μία σύγχρονη, εξελιγμένη με ελάχιστα μικροσυμφέροντα να το πνίγουν.

Όχι τίποτα άλλο, κάνουμε τόσο αγώνα να φέρουμε ρευστό από το εξωτερικό και ο καημένος ο Τοροσίδης το πληρώνει σε πρόστιμα για βουτιές. Δείγμα του πόσο απλό είναι να βάλεις φρένο στα μακροβούτια του ελληνικού πρωταθλήματος και σε καταστροφή νεαρών παικτών τύπου Γιαννιώτα που άφησαν στην άκρη το ταλέντο τους αναζητώντας την εύκολη λύση. Οι Ιταλοί σαν κι εμάς είναι, απλά έδειξαν βούληση.

Ο Κατσουράνης παίζει ακόμη μπάλα και έχει δρόμο μπροστά του. Ως στόπερ, άλλα τέσσερα – πέντε χρονάκια τα έχει. Όμως αυτή η παρέα του 2004, να ξέρει πως δεν έχει καθαρίσει ακόμη. Έχει υποχρέωση να βάλει τη σφραγίδα της.
Και σε πρώτη φάση, θα πρέπει να μην υπολογίζει τους βλάκες…