Επειδή εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κλασικά εικονογραφημένα για να μπούμε στη μηχανή του χρόνου και να γυρίσουμε στα ανδραγαθήματα του Αστερίξ και του Οβελίξ στη Γαλατία, ζητώντας από τον ξακουστό μάγο Δρυίδη να αντικαταστήσει το μαγικό φίλτρο της ρώμης με το βότανο της νιότης και να βουτήξει στο καζάνι τον Ιμπαγάσα, θα περιοριστούμε εντός ολίγου στις θαυμαστές αναμνήσεις μας. Θα κρατήσουμε όσο μπορούμε ανάγλυφες τις αγωνιστικές εικόνες της μαεστρικής φυσιογνωμίας του στα ελληνικά γήπεδα και για πολλοστή φορά, θα… αϊσιχτιρίσουμε που δεν είχαμε την τύχη και την τιμή να απολαμβάνουμε αυτό τον «μάστορα της μπάλας» για δεκαετίες.

Η είσοδος του «Κάνιο» στο παιχνίδι των Περιβολίων άλλαξε μονομιάς το status του απογευματινού χαλαρώματος του Ολυμπιακού στην Κρήτη και έκανε… περιβόλι τις καρδιές μας με την ποδοσφαιρική φινέτσα του και την παραγωγική απλότητα που τον διακρίνει.
Οι πρωταθλητές με ηγέτη τους τον Αριέλ – που όσο ανάστημα του στέρησε η φύση τόσο επιβλητικότερο έκανε το μπόι του στους αγωνιστικούς χώρους ποδοσφαιρική του ιδιοφυία! – σταμάτησαν να κάνουν τα εύκολα-δύσκολα, να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και όταν άρχισαν (από τις πρώτες ενέργειες του Αργεντινού κιόλας) τα «πάρε-βάλε»… (Φουστέρ και Μήτρογλου), έδωσαν διαστάσεις θριάμβου και στη δεύτερη – μετά τον ΟΦΗ και το Ηράκλειο - φετινή επίσκεψη τους στη Μεγαλόνησο.

Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN


Ώσπου να αποκτήσουν οι «ερυθρόλευκοι» το… καλούδι που έχει το ονοματεπώνυμο: Αριέλ Ιμπαγάσα, είχαν να επιδείξουν μόνο το εξαιρετικό γκολ του Αμπντούν με το οποίο ήταν μπροστά στο σκορ από το 20άλεπτο.
Ο Αργεντινός σούπερ σταρ έκανε τη διαφορά, γιατί είναι η διαφορά σε μια ομάδα. Γιατί είναι το ισχυρό ατού του Ολυμπιακού. Γιατί αν μου έδινε τη δυνατότητα κανείς πέρυσι και πρόπερσι, να διάλεγα που λέει ο λόγος, ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος από αυτά που έφυγαν, θα φώναζα μετά επιτάσεως: «Αλίμονο, τον Κάνιο και τα μάτια σας».
Αποχώρησαν ο Μιραλάς, ο Μέλμπεργκ, ο Ορμπάιθ, ο Μαρκάνο, βασικοί ποδοσφαιριστές των τελευταίων πρωταθλημάτων. Κάποιοι από αυτούς άφησαν μικρά ή μεγάλα κενά (σαφώς ο Βέλγος το μεγαλύτερο). Αν όμως ο Ολυμπιακός δεν είχε τον «Κάνιο», το «στρατηγό του», τότε αυτό το κενό θα ήταν σίγουρα δυσαναπλήρωτο.

Ο Ιμπαγάσα, αυτός και μόνο, είναι ο αναντικατάστατος. Μακάρι να μπορούσαν στον Πειραιά να τον… βαλσάμωναν, για να το ελαφρύνουμε και λίγο. Να υπήρχε, τι να πω, ένα ποδοσφαιρικό lifting που θα… ξε-ρυτίδωνε τις αξίες και θα τις διατηρούσε ανεξίτηλες και ανεξάντλητες (σε δυνάμεις) μέσα από το πέρασμα των χρόνων.

Προτεραιότητα επιτελικού μέσου

Επειδή όμως δεν είναι δυνατό να στηριζόμαστε σε… ουτοπίες και σενάρια επιστημονικής φαντασίας, ο Μίτσελ ξέρει ότι το πρόβλημα που «φωνάζει» με την αποχώρηση του «θαυματουργού κοντού» το καλοκαίρι είναι η εξεύρεση ενός δημιουργού παιχνιδιού. Ενός capitano της μεσαίας γραμμής. Ενός ηγέτη της ομάδας που θα κατευθύνει με ικανότητα (και την απλότητα του σύγχρονου ποδοσφαίρου) την ανάπτυξη και, ασφαλώς, θα… ταΐζει με ασίστ τους αποτελεσματικούς σκόρερ που διαθέτει μπροστά ο Ολυμπιακός. Θα είναι η απαραίτητη, η αναγκαία μεταγραφή που θα επιδιώξουν οι πρωταθλητές. Για την ποιότητα, την αναβάθμιση και τις λύσεις ουσίας στο παιχνίδι τους.
Όσο για τον Ιμπαγάσα – που ο κόσμος του Ολυμπιακού τον έχει με το δίκιο του εντάξει πολύ-πολύ ψηλά στην εκτίμηση, εκεί που έχει έναν Τζόλε, έναν «Ζίο», τέτοιες κλάσεις παικτών – η συνεργασία του με τους «ερυθρόλευκους» προβλέπω ότι θα συνεχιστεί από άλλο πόστο.
Δεν ξέρω αν θα είναι αυτό από την επόμενη σεζόν, γιατί πιθανά ο Αργεντινός να θέλει να παίξει ακόμα ένα χρόνο – χωρίς την πίεση του πρωταθλητισμού φυσικά, αλλιώς θα έμενε αγκυροβολημένος στο λιμάνι – είτε για να κλείσει την καριέρα του στην Μαγιόρκα, εκεί από όπου έγινε γνωστός διεθνώς και έχει αποκαλύψει τη σκέψη του σε πρόσφατη συνέντευξη, είτε για ένα «γερό εφάπαξ» στους Άραβες.
Θα επιστρέψει όμως στην Ελλάδα γιατί ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι, απ’ όσο ξέρω, αθεράπευτα γοητευμένος μαζί του. Από τα 2,5 χρόνια ενασχόλησης με τον Ολυμπιακό, ο πρόεδρος δύο ανθρώπους εκτίμησε περισσότερο. Τον Βαλβέρδε και τον «Κάνιο». Κουβέντα μην του πεις γι’ αυτούς. Σάμπως έχει άδικο;

Υ.Γ.: Τα δύο «άχαστα» που… χάνει ο Μήτρογλου οφείλονται στο υπερβολικό άγχος που είχε νομίζω να αποδείξει γιατί θέλει να είναι βασικός. Ειδικά ενόψει Παναθηναϊκού που τον «λατρεύει τρελά»…

Υ.Γ.1: Τον Ζαϊρί μου θυμίζει συχνά πυκνά ο Φετφατζίδης. Που λες και δεν ήτανε ο Μαροκινός «φτιαγμένος» για 11άδα και έπαιζε πάντα καλύτερα όταν έμπαινε αλλαγή! Ένα περίεργο, ανεξήγητο πράμα! Τα ίδια και ο «Φέτφα». Θυμηθείτε: Όποτε του έχει δοθεί η ευκαιρία (επί Ερνέστο, επί Ζαρντίμ, το λίγο επί Νικοπολίδη, επί Μίτσελ τώρα) να γίνει βασικός, κάνει… αναστροφή στην προγενέστερη κατάσταση του!

Ιμπαγάσα Superleague Ολυμπιακός