Όταν έμαθα πως ο Ντομίνγκος προτάθηκε, ήταν μία εποχή που έπαιζαν διάφορα ονόματα τύπου Ντι Ματέο, Μπίλιτς. Σκέφτηκα μέσα μου πως θα πέσουνε και άλλα μεγαθήρια στο τραπέζι και στο τέλος θα καταλήξουμε σε κάτι που μοιάζει με Ντομίνγκος. Τελικά, καταλήξαμε στον ίδιο, αφού διαπιστώθηκε στη διάρκεια πως ο Ντι Ματέο ακόμη παίρνει λεφτά από την Τσέλσι, κοντά στα 2 εκατ. ευρώ το χρόνο.

Καταλήξαμε στον ίδιο γιατί απλούστατα η Ελλάδα αδυνατεί να φιλοξενήσει προπονητές υψηλότατου επιπέδου. Εγώ για παράδειγμα ήθελα τον Αγκίρε, αλλά πώς να έρθει στην Ελλάδα όταν θα έχει μονίμως δύο, τρεις προτάσεις από την Πριμέρα; Για χαζό δεν τον έχω.

Ο Ντομίνγκος είχε ψηθεί να έρθει Ελλάδα από πέρυσι, αλλά για έναν αδιευκρίνιστο λόγο ο Ολυμπιακός επέλεξε τον …βοηθό του.

Η επιλογή του ΠΑΟΚ έχει συν, έχει και πλην. Θα ξεκινήσω από τα πλην για λόγους εντυπώσεων. Η προπονητική του καριέρα δεν έχει διάρκεια, απέτυχε στις δύο τελευταίες παρουσίες σε ομάδες και το κασέ του έχει πέσει πολύ.

Στη καριέρα του ουσιαστικά έχει ένα πετυχημένο πέρασμα από την Ακαντέμικα και ένα απίστευτα καλό, το καλύτερο της ιστορίας της, από την Μπράγκα.

Αυτό που προφανώς γυάλισε στον ΠΑΟΚ, είναι το πρότζεκτ της Μπράγκα, εκεί όπου όντως ο Ντομίνγκος έκανε όργια. Με παίκτες που δεν τους ήξερε η μάνα τους, έφτασε τελικό Γιουρόπα λιγκ.

Σημαντικό για τον Ντομίνγκος είναι να φέρει μαζί του τον Ζοάο Κόστα. Άνθρωπος που πέρασε από τον ΠΑΟΚ, που μόνο καλά λόγια λέγονται για αυτόν, που γνωρίζει τη νοοτροπία και δουλεύει αθόρυβα.

Το όνομα του προπονητή δεν απογοητεύει και δεν ενθουσιάζει το κοινό που έχει μυαλό. Θα υπάρξουν και πολλοί που θα προτρέξουν είτε για αρνητικό λόγο – κυρίως – είτε για θετικό. Πάντα υπάρχει η αίσθηση στον Τύπο αρχικά και στο κοινό στη συνέχεια πως αν ήταν αυτοί εκεί θα επέλεγαν κάτι καλύτερο.

Το βασικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι το πώς θα στηθεί ένας μηχανισμός που θα στηρίξει αρχικά τη δουλειά του προπονητή και στη συνέχεια την επικοινωνία του με το κοινό. Το κατά πόσο θα πετύχει ο Ντομίνγκος ή όχι, εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τον ΠΑΟΚ.

Και για να συμβεί αυτό, αν παραμείνει αυτή η τριανδρία στη ΠΑΕ των Τσιστιακόφ, Ζαγοράκη και Βρύζα, θα πρέπει να δουλεύει συνολικά και κόντρα στη λογική Σαββίδη. Βαρέθηκα να διαβάζω για τα μπινελίκια του μεγαλομετόχου μετά από κάθε παιχνίδι σε κάποιον από αυτούς. Με μπινελίκια, ομάδες γινόντουσαν το 50΄. Και με μπούκες στα ημίχρονα.

Όταν οι τρεις γίνουν ένας, ίσως και να καταφέρουν να οδηγήσουν – προστατέψουν τον Σαββίδη από τον παρορμητισμό που ο ίδιος έχει παραδεχτεί δημοσίως πως διαθέτει. Σε μία κοινωνία παρορμητικών, αν και ο ηγέτης της είναι, σφίξαμε.

Το πώς οι τρεις θα γίνουν ένα, είναι απορίας άξιο. Αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε... 

Πασιένσια Superleague ΠΑΟΚ