Aναλυτικά το άρθρο του:

Τελευταία φορά που η ΑΕΛ υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική, Μάιο του '96 μαζί με τον Πανιώνιο και με τον Εθνικό, στο τέλος (κόντρα σ' ό,τι της συνέβαινε όλη τη χρονιά) είχε κάνει δύο σερί 3-2, με απεγνωσμένες ανατροπές, εναντίον των εκείνη την εποχή παντελώς απαξιωμένων Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ.

Του Ολυμπιακού, προτελευταία αγωνιστική, του το γύρισε το παιγνίδι, στο Αλκαζάρ, από 0-2. Ήταν η τελευταία σεζόν, πριν έλθει στη ζωή του Σωκράτη Κόκκαλη ο Θωμάς Μητρόπουλος. Του ΠΑΟΚ μετά, του ΠΑΟΚ που τότε είχε παίκτες τον Ζαγοράκη και τον Χάβο, η Λάρισα το 3-2 του το 'κάνε μες στην Τούμπα από 0-1 και 1-2. Ηταν η χρονιά που ο ΠΑΟΚ είχε τερματίσει...14ος (αλήθεια είναι!) στους 18. Αλλά τα δύο 3-2 δεν έφτασαν. Ο Αρης Λουκόπουλος "οδήγησε" την Παναχαϊκή στη μία νίκη που χρειαζόταν, ένα ξερό 1-0 με την

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η σύμπτωση είναι ότι η Λάρισα έχει πάλι, τώρα στο τέλος, ένα ΠΑΟΚ κι ένα Ολυμπιακό (αλλά και, ανάμεσα, μία ΑΕΚ). Αν, τότε, οι έξι πόντοι στο φινάλε δεν αρκούσαν, τώρα είναι αμφίβολο εάν θα 'ναι αρκετοί ακόμη και οι...εννέα. Τρεις στην Τούμπα, τρεις με την ΑΕΚ στην Αρένα, τρεις στο Καραϊσκάκη. Εκείνες τις εποχές, που οι Λουκόπουλοι τα είχαν μελετήσει εις βάθος αυτά τα θέματα γιατί τα βίωναν στο πετσί τους κάθε χρόνο, η σοφία συμπυκνωνόταν στο τσιτάτο "όποιος δεν κάνει νίκη εκτός έδρας", μία έστω, "δεν γλιτώνει ποτέ".

Η ΑΕΛ 2010-2011 είναι η μοναδική απ' τις 16 ομάδες στο πρωτάθλημα, δίχως νίκη εκτός έδρας. Η αξία του τσιτάτου, όμως, είναι σχετική. Γιατί υπάρχει και το αντιπαράδειγμα, όχι στους προϊστορικούς καιρούς, στα σημερινά χρόνια, ομάδας που σώθηκε δίχως "διπλό" όλη τη σεζόν. Κι αυτή η ομάδα ήταν η...Λάρισα. Το 2006. Δεν σώθηκε απλώς, τερμάτισε στην καθόλου άσχημη 8η θέση, πράγματι δίχως να νικήσει πουθενά έξω απ' το Αλκαζάρ. Η διαφορά, όμως, είναι ότι στο Αλκαζάρ είχε κάνει 10/15 νίκες. Εφέτος, στα 14 ματς σε Αλκαζάρ και Αρένα, μετά βίας φτάνει τις πέντε.

Η ΑΕΛ πέφτει, όχι επειδή δεν έφερε (ή ενδεχομένως δεν θα έχει φέρει ως το τέλος) κάποιο "διπλό", αλλ' επειδή η Αρένα έγινε η χαρά του κάθε, πικραμένου ή όχι, περαστικού. Γενικώς η τριάδα κάτω απ' την κόκκινη γραμμή, για κάποιον λόγο είναι αυτή που είναι και εκεί που είναι. Ο Πανσερραϊκός γιατί, αυτό δεν χρειάζεται η σοφία του Λουκόπουλου για να το αντιλαμβανόμαστε, στη ροή της περιόδου έκανε τέσσερις μήνες...να ενώσει δύο νίκες. Απ' τον 1-0 με τον Αρη τον Νοέμβριο, στο 2-1 με την Ξάνθη τον Μάρτιο. Κάτι τέτοιο, όντως, δεν διορθώνεται πουθενά και ποτέ. Ίσως, μάλιστα, να 'ναι πιο απόλυτο (από εκείνο για το "διπλό") το τσιτάτο ότι ποτέ δεν σώζεται η ομάδα που δέχεται τα πιο πολλά γκολ. Δηλαδή, εφέτος, ο Πανσερραϊκός. Που είναι στο -23, όταν ο αμέσως επόμενος της κατηγορίας σε αρνητικό goal average είναι στο -10. Η εξαίρεση, χειρότερο παθητικό και να σώθηκε, μας στέλνει πάλι στην Παναχαϊκή. Το 2002. Ήταν, όμως, η εξαίρεση της εξαίρεσης. Διότι εκείνη τη χρονιά, σε πρωτάθλημα μόλις 14 ομάδων, υποβιβαζόταν μόνον ο τελευταίος. Ο Εθνικός Αστέρας. Η Παναχαϊκή βγήκε προτελευταία.

Κι όσο για την ομάδα που βάζει τα λιγότερα, αυτό το κριτήριο μας οδηγεί απευθείας στον τρίτο της τριάδας, τον Αστέρα Τρίπολης. Την ομάδα που στη διάρκεια της χρονιάς απασχόλησε...καμιά δεκαριά σέντερ-φορ αλλά τα γκολ της είναι τέσσερα λιγότερα κι απ' του Πανσερραϊκού! Σώζεται; Η "χειρότερη επίθεση" το 2010 ήταν του Πανθρακικού. Έπεσε. Το 2009, του Πανσερραϊκού. Έπεσε. Το 2008, της Βέροιας. Έπεσε. Το 2007, του Ιωνικού. Έπεσε. Το 2006, του Ακράτητου. Έπεσε. Το 2005, του Εργοτέλη. Έπεσε. Ο τελευταίος που έβαλε τα λιγότερα κι όμως παρέμεινε ήταν το 2004 αλλά λεγόταν, όπως και να το κάνουμε, Αρης. Ο Αστέρας Τρίπολης έχει τρία ματς περιθώριο, για να επανορθώσει το αρνητικό ρεκόρ του. Στην ουσία, ένα. Αυτό με τον Αρη. Τον νικά; Βάζει στην πρίζα πολλούς. Δεν τον νικά; Χαλαρώνουν, αυτομάτως, όλοι. Γιατί τα πάντα, έτσι, τελειώνουν.

Ες αύριον.

ΠΗΓΗ: contra.gr

Λάρισα Superleague