Τέτοιες φωτοβολίδες γουστάρουμε...

Μας έφτιαξαν...

-Η αγκαλιά Σαββίδη-Αλαφούζου στην είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ, το μήνυμα που έστειλαν και ο χαιρετισμός στους οπαδούς αμφότερων των ομάδων. Βέβαια, για να πούμε, ότι αρχίζει να αλλάζει κάτι στο ελληνικό ποδοσφαίρου, θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερες... παρόμοιες αγκαλιές και άλλων παραγόντων.

-Το χειροκρότημα των ΠΑΟΚτσήδων στον Τάσο Κάκο. Είναι σπάνιο φαινόμενο, οι οπαδοί να αναγνωρίζουν την αξία ενός διαιτητή και να μην τον κράζουν. Αν μη τι άλλο ο Κερκυραίος ρέφερι έχει αποδείξει, ότι είναι κορυφαίος και φτιαγμένος για μεγάλα ματς.

-Η εξέδρα και η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι φίλαθλοι των δύο ομάδων.

-Τα τρεξίματα, οι γρήγορες εναλλαγές (και επιλογές) και πάσες με τη μία των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού. Ειδικά, στο πρώτο δεκάλεπτο. Αυτά τα στοιχεία έδωσαν ρυθμό στο παιχνίδι και βοήθησαν ώστε να δούμε ένα ωραίο ματς.

-Οι γλυκές συστημένες σέντρες (από εκτέλεση κόρνερ) του Νάνο. Απίστευτο το αριστερό του Ισπανού, ο οποίος μοίρασε τα δύο απ'τα τέσσερα γκολ του Παναθηναϊκού.

-Η εκτελεστική δεινότητα του Μπεργκ. Και τα τρία που έβαλε ο Σουηδός, ήταν γκολ ασύλληπτης ομορφιάς και φαντασίας. Φωτοβολίδα στο πρώτο, ψύχραιμο πλασέ (ψάρωσε τον Γλύκο) στο δεύτερο και ατομική ενέργεια στο τρίτο. Όλα τα λεφτά ήταν η παρουσία του MVP των “πρασίνων”.

To κοουτσάρισμα του Γιάννη Αναστασίου.

-To ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός.

-Η αστραπιαία αντίδραση του Κάκου στο πέναλτι του Αμπέιντ πάνω στον Λίνο. Είδε την παράβαση, αλλά συμβουλεύτηκε άμεσα τον δεύτερο βοηθό, σιγουρεύτηκε και έδειξε τη βούλα...

-Oι πανηγυρισμοί των παικτών του Παναθηναϊκού στον πάγκο, πριν λήξη του ματς. Ήταν αγκαλιασμένοι όλοι, σαν οικογένεια.

To πανό των ΠΑΟΚτσήδων περί... διακίνησης, το οποίο (κατέβηκε και ανέβηκε ξανά στο ημίχρονο) ειρωνευόταν τους συμπολίτες οπαδούς του Άρη, για τον τελικό με τον Παναθηναϊκό το 2010. Αν μη τι άλλο οι φίλοι του Δικεφάλου δείχνουν ότι εκτός από τεράστιο πάθος και αγάπη για την ομάδα τους, έχουν και φοβερό χιούμορ.

Μας χάλασαν...

-Τα επεισόδια που έλαβαν χώρα, μία ώρα περίπου πριν την έναρξη του αγώνα, με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να πετούν (αδικαιολόγητα) στις δυνάμεις (που είχαν παραταχθεί γύρω απ'τον αγωνιστικό χώρο) καρέκλες και καπνογόνα.

-Ο καιρός και τα πολλά γαλόνια νερού που έπεσαν στην καταιγίδα πριν τη σέντρα.

-Ο αμυντικός προσανατολισμός του ΠΑΟΚ και η αρνητική του ψυχολογία. Το πλάνο που ακολούθησαν οι Θεσσαλονικείς λόγω της λειψανδρίας (έλειπαν Κατσουράνης, Νάτχο, Αθανασιάδης), φανέρωσε για μία ακόμη φορά ότι αυτή ομάδα είχε απ'την αρχή της χρονιάς σοβαρές ελλείψεις στο ρόστερ της. Οι “ασπρόμαυροι” δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν φάσεις και έπρεπε να περάσουν 26 λεπτά για να απειληθεί ο Κοτσόλης (σε μία στιγμή... μη γενόμενη αφού ο Ινσαρουάλδε ήταν οφσάιντ).

-Η τετράδα των βοηθών. Τα τελευταία χρόνια στους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας φυσάει αέρας Τσάμπιονς Λιγκ, με την Ομοσπονδία να ορίζει 4 βοηθούς διαιτητή (αντί 2 όπως γίνεται παραδοσιακά). Αλλά το μοντέλο αυτό έχει δείξει ότι στην Ελλάδα είναι αποτυχημένο. Τέσσερα μάτια ήταν μπροστά στο χέρι του Σκόνδρα στο 35', αλλά κανείς δεν το είδε. Στο 45' το σουτ του Κάτσε χτυπάει στον Κουτρουμπή και φεύγει εκτός, αλλά δίνεται... ελεύθερο αντί για κόρνερ. Ευτυχώς δεν υπήρξαν πιο δύσκολες φάσεις.

-Οι χαμένες ευκαιρίες του Σαλπιγγίδη. Για την εμπειρία και την κλάση του δεν δικαιολογείται να χάνει έτοιμα γκολ.

-O κρετίνος που πέταξε δυναμιτάκι στο 64' στον Στοχ, ενώ το σκορ ήταν 3-0 υπέρ του Παναθηναϊκού.