Το σύστημα έφτιαξε τον Μπέο ή ο Μπέος το σύστημα; Δεν τίθεται καν θέμα φιλοσοφικού ερωτήματος για το ποιος ενδεχόμενα να είναι ο ξενιστής και ποιος ο παρασιτικός οργανισμός σε αυτό το εν εξελίξει πείραμα που ονομάζουμε απροσχημάτιστα και αναιδώς ελληνικό ποδόσφαιρο.

Στην πραγματικότητα το ίδιο το σύστημα είναι «αυτοάνοσο». Εχει την ικανότητα να δημιουργεί «ασθένειες», να εκφυλίζει τα συστατικά του και την ίδια στιγμή να μορφοποιεί με τον πλέον θαυμαστό τρόπο μια ομάδα τέλειων αντισωμάτων για να διατηρήσει την... υγεία του.

Προς τι, λοιπόν, ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από το γεγονός ότι η Super League παρέδωσε αναβαπτισμένο τον Αχιλλέα Μπέο στην ελληνική κοινωνία και τον έχρισε ουσιαστικά εκπρόσωπό της στην ελληνική ομοσπονδία; Δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να επιβεβαιώσει το προφανές. Οσοι πιστεύουν ότι ο Μπέος φέρει πάνω του το στίγμα του κακού σε έναν κόσμο αγγέλων, τότε μάλλον έχει ξεχάσει να αλλάξει τους καθρέφτες στο σπίτι του.

Οσο επικίνδυνο είναι να λες πως όλοι είναι ίδιοι και να ρέπεις σε μια ανέξοδη (αλλά ίσως και άδικη) «ομογενοποίηση», άλλο τόσο είναι παράλογο να θεωρείς πως ο συγκεκριμένος παράγοντας ήρθε ως οδοστρωτήρας για να διαλύσει ένα στέρεο και διαυγές οικοδόμημα. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και κατά καιρούς το έχουν υπηρετήσει οι πάντες και τα πάντα ανεξαιρέτως και δίχως τύψεις. Εκτός κι αν θεωρούμε πως όλα αυτά που συνέβησαν φέτος, προήλθαν μέσα από τυχαία περιστατικά που απλώς εντάσσονται στην περιπτωσιολογία.

Δηλαδή πέρυσι, πρόπερσι και σε προβολή τουλάχιστον δέκα ετών προς τα πίσω όλα ήταν καλώς καμωμένα και τώρα ενόχλησε τον ευαίσθητο οργανισμό μας ο ηφαιστειώδης Αχιλλέας Μπέος; Η πρόσφατη ελεγχόμενη έκρηξη του Χρήστου Πανόπουλου, ο οποίος μέσω του Sentra 103,3 πέταξε τη «διαφημιστική» ατάκα «γαμώ το ποδόσφαιρό μου», έρχεται πολύ αργά για να υποσημειώσει την κατάπτωση και τον ξεπεσμό. Και πριν από πέντε χρόνια αν εκστομιζόταν από τον ίδιον και από άλλους, πάλι θα είχε λόγο ύπαρξης.

Αυτήν τη στιγμή ουδείς δικαιούται να λέει πως είναι αθώος γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο) έχει βοηθήσει, επιτρέψει, ανεχτεί και σιωπήσει μπρος στη σταδιακή και αποδοτική (!) μετατροπή του πρωταθλήματος σε παιχνίδι σκιών, φημών και ύβρεων.

Αν το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα για άντρες (όπως διατείνεται και ο κ. Μπέος), τότε αυτοί οι άντρες ούτε να παίζουν ξέρουν ούτε και λαμβάνουν κάποια πραγματική χαρά από αυτό το παιχνίδι. Το κακό, βέβαια, είναι ότι μαζί με αυτούς ξεχνάμε (εάν δεν έχουμε ξεχάσει ήδη) και εμείς ποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός του αθλήματος. Τι ζητάμε άραγε από το έρημο το ποδόσφαιρο; Τι θέλουμε να κρύψουμε και τι να προβάλλουμε; Το σύστημα έχει απάντηση. Εμείς όχι!

Μπέος Superleague