H “είδησ用περί της ανανέωσης της συνεργασίας με τον Αντώνη Φώτση μεσούσης της σεζόν διαψεύστηκε με επίσημη ανακοίνωση από τον Παναθηναϊκό, αλλά από εδώ δε θα κρίνουμε ούτε τις πηγές, ούτε τα γραφόμενα των συναδέλφων. Η διάσπαρτη φημολογία που ξεκίνησε όμως, μας δίνει την ευκαιρία και το δικαίωμα να καταπιαστούμε με ένα ζήτημα που αφορά στη γενικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων από τον Παναθηναϊκό και τη φιλοσοφία που τον διέπει ως κλαμπ.

Η ιστορία και η εμπειρία διδάσκει ότι είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που οι πράσινοι καταφεύγουν σε τέτοιου είδους ενέργειες πριν η σεζόν ολοκληρωθεί. Δεν είναι συγκαιρία, ούτε αποφάσεις που δρομολογούνται εκβιαστικά από τις υπάρχουσες συνθήκες. Είναι μία συνειδητή επιλογή κι αν θέλετε απόσταγμα της πείρας που έχουν αποκομίσει οι διοικούντες μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης. Αν θέλετε είναι και η ...κεφαλαιοποίηση μίας 15ετίας επιτυχιών που καθιστούν τον Παναθηναϊκό ως την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Είναι γεγονός ότι στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης (όταν έρθει αυτή) οι κορυφαίοι μπαίνουν πάντα από σχετική θέση ισχύος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν πάντα το πάνω χέρι.

Η φιλοσοφία του Παναθηναϊκού εγκυμονεί βεβαίως και πολλούς κινδύνους, καθώς τα ρίσκα που αναλαμβάνει η ομάδα είναι αρκετά σημαντικά, με κυριότερο να χάσει τον παίκτη, ή στην καλύτερη περίπτωση να χρειαστεί να τον πληρώσει πολλά περισσότερα χρήματα από αυτά που θα έδινε αν τον ανανέωνε στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Αυτά όμως είναι ρίσκα που αναλαμβάνονται συνειδητά, καθώς πάνω απ'όλα, πάνω από οποιονδήποτε παίκτης, από οποιοδήποτε πρόσωπο είναι η ομάδα. Αν νομίζετε ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του μύθο, που θα βρίσκεται στα χείλη των μπασκετόφιλων για πολλές δεκαετίες ακόμα, μόνο και μόνο επειδή είχε καλούς παίκτες, ή καλούς προπονητές κάνετε λάθος. Η επιτυχίες είναι εύκολο να έρθουν, οι αυτοκρατορίες όμως χτίζονται πάνω σε βάσεις και σε αρχές αδιαπραγμάτευτες.

Πράγματι δημιουργεί τεράστιο δίλημμα σε μία ομάδα η υπόθεση ανανέωσης ενός παίκτη μεσούσης της σεζόν, όταν πρόκειται για ένα πρόσωπο που είναι πασιφανές ότι θα ήθελε να τον έχει στο ρόστερ της για κάποια χρόνια ακόμα. Οπως είναι επίσης γεγονός ότι αυτή η πρακτική είναι ευνοϊκή και για τις δύο πλευρές και κυρίως για την ομάδα, που μπορεί να δαπανήσει λιγότερα χρήματα σε σχέση με μία καλοκαιρινή διαπραγμάτευση και θα δέσει τον αθλητή χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να φύγει. Αφήστε που προσφέρει και σιγουριά στον προγραμματισμό.

Εχει δίκιο λοιπόν, ο ΠαναθηναΪκός που επιλέγει να κάνει όλες τις συζητήσεις (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) στο τέλος της σεζόν, κινδυνεύοντας όπως έγινε πέρσι να χάσει βασικότατα στελέχη;

Θα είχε άδικο αν ήταν μία ...οποιαδήποτε ομάδα. Δεν είναι όμως... Είναι ο Παναθηναϊκός και βάσει τις αρχές λειτουργίας του έχει κάθε δίκιο που τηρεί αυτή τη στάση, έστω κι αν είναι παρακινδυνευμένη. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο αγώνας. Είναι κλίμα, είναι ατμόσφαιρα, είναι αποδυτήρια, είναι ανθρώπινες σχέσεις, είναι σεβασμός και αφοσίωση. Οτιδήποτε συμβεί, από την πιο σημαντική μέχρι την πιο ελάχιστη λεπτομέρεια, μπορεί να διασπάσει αυτή την αλυσίδα και να επέλθει η καταστροφή. Ας μην αναφερθούμε σε προηγούμενες χρονιές... Ας μπούμε στην ουσία της υπόθεση του Φώτση, τον οποίο ο Παναθηναϊκός είναι δεδομένο ότι θέλει να κρατήσει για πολλλά χρόνια ακόμα, ιδιαίτερα μετά την πιο μεστή κι ώριμη σεζόν της καριέρας του. Ωστόσο, φέτος δε λήγει μόνο το συμβόλαιο του Φώτση, αλλά κι αυτά των Τσαρτσαρή, Περπέρογλου. Δύο παικτών που εκτός από άριστες σχέσεις με τον Μπάτμαν, έχουν επίσης τον ίδιο μάνατζερ κι επίσης είναι Ελληνες (πάρα πολύ σημαντικό). Μπορείτε λοιπόν να μπείτε στη θέση των δύο παιδιών, αν λίγες ώρες πριν την έναρξη των ημιτελικών των πλέι οφ κι εν όψει των τελικών, μάθαιναν ότι ο Παναθηναϊκός επέλεξε τον Φώτση να ανανεώσει αφήνοντας τους ίδιους σε μία εκκρεμή κατάσταση πλήρους αβεβαιότητας; Μπορεί ο επαγγελματισμός να έχει κυριαρχήσει, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα κι αυτό το σέβονται τόσο οι προπονητές όσο και οι ομάδες (οι μεγάλες ομάδες). Θα ήταν λοιπόν, πολύ επικίνδυνο για την επιδιωκόμενη ηρεμία του Παναθηναϊκού να γίνουν ανανεώσεις κατ'επιλογήν τη στιγμή που υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις. Διότι εκτός από την ανισορροπία και το ιδιαίτερο κλίμα που μπορεί να δημιουργήσει στα αποδυτήρια μία τέτοια κίνηση, ενδέχεται να προκύψουν και οικονομικές διαφορές στις συζητήσεις και δεν είναι ό,τι καλύτερο για μία ομάδα να διεκδικεί τίτλο έχοντας έστω κι έναν βασικό παίκτη που θα σκέφτεται τις 50 χιλιάδες που ζητάει επιπλέον και τις 50 χιλιάδες λιγότερες που του προσφέρει η ομάδα.

Αναφέραμε ξανά ότι η διαδικασία έχει προβλήματα. Μπορεί να χαθούν παίκτες. Αλλά είναι καλύτερο να χαθούν τα πρόσωπα, παρά η ομάδα. Ετσι δεν είναι;

Υ.Γ. Μεσούσης της σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει ανανεώσει μόνο τον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη. Δύο πρόσωπα που είναι κάτι περισσότερο από έναν προπονητή ή έναν παίκτη.

Υ.Γ. 1 Αν αναρωτιέστε, ναι, ο Παναθηναϊκός έχει μετανιώσει μία και μόνο μία φορά για κάποιο παίκτη δεν ανανέωσε μεσούσης της σεζόν. Και για να μην έχετε απορίες, αυτός δεν είναι ο Σπανούλης. Εχει μετανιώσει επίσης για παίκτες που το καλοκαίρι αναγκάστηκε να τους δώσει περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που θα δαπανούσε τον Ιανουάριο ή τον Μάρτιο.

Υ.Γ. 2: Η αλήθεια πάντως είναι ότι αν ο Παναθηναϊκός είχε επιχειρήσει να ανανεώσει τον Σπανούλη από την Ανοιξη, ίσως το μυαλό του να μην είχε “χαλάσει” τόσο πολύ στο τέλος βάλλοντας ακόμα και κατά του Ομπράντοβιτς. Αν όμως ανανέωνε τον Σπανούλη, δε θα έπρεπε να κάνει το ίδιο και με τον Γιασικεβίτσιους; Ηταν αμελητέα ποσότητα ο Σάρας;

Πηγή: leoforos.gr

Α1 Παναθηναϊκός