Το τέλος μιας εποχής…

Αναλυτικά το άρθρο του:

Έχουν περάσει παικταράδες και παικταράδες από τον Παναθηναϊκό, που όμως είτε έφυγαν κακήν κακώς από την ομάδα είτε δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να αποχαιρετίσουν και να αποχαιρετιστούν από τον κόσμο όπως πραγματικά τους άρμοζε.

Να σας πω την αλήθεια, πριν από τη σέντρα του αγώνα με τον ΠΑΟΚ φοβόμουν μην τυχόν ένα στραβό αποτέλεσμα χαλούσε τη γιορτή του Ζιλμπέρτο. Όπως φάνηκε όμως, ο ίδιος δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Φρόντισε λοιπόν να το πάρει πάνω του, να σκοράρει και να κλείσει ιδανικά την αυλαία στην τελευταία παράσταση που έδωσε μπροστά στο κοινό του Παναθηναϊκού.

Ο κόσμος τον αποθέωσε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του αγώνα, ο Ζιλμπέρτο το απόλαυσε με την ψυχή του αλλά στο τέλος λύγισε από τη συγκίνηση. Και λύγισε γιατί δέθηκε με τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν ένας τριαντάρης περαστικός που ήρθε για την αρπαχτή. Αντιθέτως, ήταν πραγματικός ηγέτης. Πηγή έμπνευσης και παράδειγμα προς μίμηση για όλους στα αποδυτήρια της ομάδας. Και να είστε βέβαιοι ότι θα λείψει…

Σε μια συζήτηση που κάναμε προ καιρού, μου είπε πει ότι από την πρώτη ημέρα που συζήτησε με τον Παναθηναϊκό τον δελέασε το πλάνο που του είχε παρουσιάσει η διοίκηση και ο ηγετικός ρόλος τον οποίο ήθελαν να αναλάβει για την επιστροφή της ομάδας στην κορυφή, ενώ λίγο αργότερα όταν (πρωτο)πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, νιώθοντας τον παλμό και την αγάπη του κόσμου κατά την υποδοχή του στο αεροδρόμιο, αισθάνθηκε ότι υπάρχουν πραγματικά υψηλές απαιτήσεις απ’ αυτόν. Εξαρχής λοιπόν, ένιωσε σημαντικός στον Παναθηναϊκό αλλά και υποχρεωμένος για να… ξεπληρώσει την αγάπη που εισέπραττε καθημερινά. Γι’ αυτό το λόγο, ποτέ μα ποτέ δεν ήταν αδιάφορος. Ακόμη και όταν δεν έκανε καλά παιχνίδια, τη φανέλα με το τριφύλλι την ίδρωνε…

Ειλικρινά, είμαι χαρούμενος διότι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα πήρε τον αποχαιρετισμό που του άξιζε. Άλλωστε, σε τέτοιους σπουδαίους ανθρώπους και ποδοσφαιριστές, μόνο τέτοιες στιγμές αποθέωσης αρμόζουν. Διότι πλέον είναι βέβαιο πως για τον Ζιλμπέρτο, ο Παναθηναϊκός και η Ελλάδα πάντοτε θα κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Για εμένα τουλάχιστον, λέει πολλά να ξέρω πως ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς μέσους κατά την τελευταία δεκαετία παγκοσμίως θα δηλώνει «οπαδός του Παναθηναϊκού»! Και να είστε σίγουροι ότι ο Ζιλμπέρτο θα αποτελεί σπουδαίο πρεσβευτή για τον Παναθηναϊκό στο εξωτερικό.

Από εκεί και πέρα όμως, θλίβομαι διότι σκέφτομαι πως η επόμενη ημέρα για τον Παναθηναϊκό θα είναι χωρίς τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Όπως είναι πιθανόν να είναι και χωρίς τον Τζιμπρίλ Σισέ. Τουλάχιστον, η αντίδρασή του μετά το τέλος του αγώνα μού έδειξε σαν να θέλει να πει αντίο στον κόσμο. Όσο ζούμε ελπίζουμε βεβαίως, αλλά δύσκολο το βλέπω να μένει…

Είναι αλήθεια ότι κατά την τριετία της πολυμετοχικότητας ήρθαν πολλοί και διάφοροι παίκτες στον Παναθηναϊκό, αλλά ουσιαστικά αυτοί οι δύο ανέβασαν επίπεδο την ομάδα όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και ως προς το πρεστίζ. Από τη μία, ο Ζιλμπέρτο αποτέλεσε την απαρχή της νέας εποχής, αφού ήταν ο πρώτος σουπερστάρ που αποκτήθηκε επί πολυμετοχικότητας και από την άλλη, ο Τζιμπρίλ έφερε τα γκολ και την εκτόξευση…

Η επικείμενη αποχώρηση όμως των δύο κορυφαίων παικτών που φόρεσαν τη φανέλα του Παναθηναϊκού (τουλάχιστον) τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με τα όσα διαδραματίζονται στα διοικητικά-μετοχικά-οικονομικά της ΠΑΕ και στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και δυστυχώς μας γυρίζει στη μιζέρια και την εσωστρέφεια του πρόσφατου παρελθόντος. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά το 2008 υπήρχε κάτι να περιμένεις, ένα όραμα, μια αλλαγή, κάτι. Τώρα τι;

Πηγή: leoforos.gr