Ο αθλητής -και δη εκείνος που παίζει στο υψηλότερο επίπεδο- έχει αρκετές δικαιολογίες όταν "ξεφύγει". Με κυριότερη αυτή της αδρεναλίνης που εκτοξεύεται.
Αλλοι το έχουν κάνει σημαία (Π. Γκαρσία) και διαρκώς λειτουργούν "παραβατικά" κατά τη διάρκεια του ματς, άλλοι όμως έχουν κάποια ξεσπάσματα τα οποία προέρχονται από δικαιολογημένη αγανάκτηση. Η πορεία είναι εκείνη που προσφέρει ακριβές δείγμα γραφής. Και ανάλογα με τις καταγεγραμμένες συμπεριφορές κρίνονται οι αντιδράσεις.
Η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στη συνέντευξη Τύπου, λίγη ώρα μετά το φινάλε του δεύτερου τελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αλλά και όσα είπε (με τον οργισμένο για Σπανούλη τρόπο που τα είπε), δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Και βέβαια αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς η συγκεκριμένη μεταγραφή έχει ανοίξει νέες πληγές στις ήδη υπάρχουσες ανάμεσα στους «αιώνιους» αντιπάλους.
Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στη στιγμιαία κόντρα που είχε ο Σπανούλης με τον Τσαρτσαρή κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μόνος όποιος δεν έχει μπει ούτε μία φορά στη ζωή του σε γήπεδο αδυνατεί να καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή οι σφυγμοί είναι στο κόκκινο και πως ακόμη και τον αδελφό σου να έχεις απέναντι μπορεί να τσακωθείς. Δεν αξίζει λοιπόν να γίνει καμία συζήτηση για ένα σπρώξιμο την ώρα που τα νεύρα βρίσκονται στον ουρανό.
Αυτό όμως που χωράει μεγάλη κουβέντα είναι η μάλλον αιφνίδια παρουσία του Σπανούλη στη συνέντευξη Τύπου ως μπασκετικού Εμίλ Ζολά με "κατηγορώ" κατά της διαιτησίας και ατάκες του στυλ "οι συμπαίκτες μου φοβούνται να παίξουν άμυνα". Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τη γνώμη του Σπανούλη για το αν οι φετινοί συμπαίκτες του μπορούσαν να παίξουν άμυνα μέχρι πέρυσι ως αντίπαλοί του ή αν τότε εκείνος είχε διαφορετική άποψη.
Το δύσκολο στην υπόθεση που ονομάζεται πρωταθλητισμός είναι να προσπαθείς να κερδίζεις τον κόσμο της ομάδας σου ΜΕΣΑ στο γήπεδο και όχι ΕΞΩ από αυτό. Να το κάνω πενηνταράκια. Ο Ολυμπιακός επένδυσε ένα τσουβάλι ευρώ στα πόδια του Σπανούλη (2,6 εκατ. το χρόνο) και τον έχρισε ηγέτη για να πάρει τον τίτλο από τα χέρια του Παναθηναϊκού.
Το πόσο έχει ανταποκριθεί έως τώρα ο «Kill Bill» σε αυτόν το ρόλο είναι κάτι συζητήσιμο. Προχθές, στο πρώτο ημίχρονο ήταν καταπληκτικός και στο δεύτερο έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο. Αποφάσισε, λοιπόν, να "κερδίσει" τον κόσμο του Ολυμπιακού κάνοντας τον... ηγέτη στη συνέντευξη Τύπου και μάλιστα προσπαθώντας ουσιαστικά να "μειώσει" την αξία της ομάδας με την οποία μέχρι πέρυσι σάρωνε τα πάντα, μιλώντας για "προστασία" της διαιτησίας ή, αν προτιμάτε, για "την απαγόρευση στους συμπαίκτες του της δυνατότητας να παίξουν άμυνα".
Με όλο το σεβασμό στην τεράστια (και αναμφισβήτητη) μπασκετική αξία του Βασίλη Σπανούλη, ηγέτης μιας μεγάλης ομάδας δεν γίνεται κάποιος με "επικοινωνιακές εμφανίσεις" μπροστά στο μικρόφωνο αλλά με αθλητικές εμφανίσεις σαν κι αυτή που έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Προτού νικηθεί από τον κακό του εαυτό στο δεύτερο.
Ο Σπανούλης έχει κάθε λόγο να θυμώνει με τους αλητήριους των γηπέδων που τον καθυβρίζουν, κάθε λόγο να θέλει να προστατεύσει το σύλλογο που τον αμείβει πλουσιοπάροχα, κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται ότι αδικήθηκε, αλλά η πραγματική δικαίωση δεν έρχεται ούτε μέσω "επικοινωνίας" ούτε πολύ περισσότερο αν... απαρνηθείς τον προηγούμενο εαυτό σου. Ο κόσμος έχει γνώση και δεν τσιμπάει...
Ο Νικοπολίδης ήταν ηγέτης
Οι βασικές διαφορές ανάμεσα στον Αντώνη Νικοπολίδη και τον Βασίλη Σπανούλη είναι δύο: Ο «Κλούνεϊ» αντιμετωπίστηκε με πολύ άσχημο τρόπο από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Τον πέταξαν από την ενδεκάδα για να μην πανηγυρίσει ως βασικός το νταμπλ του 2004, ενώ η πρόταση (400.000 ευρώ ετησίως) που του έκαναν ήταν πολύ κάτω από την αξία και την προσφορά του.
Αντίθετα ο Σπανούλης όχι μόνο έπαιρνε 1,7 εκατ. ευρώ το χρόνο, αλλά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έφτασε μέχρι και να πληρώσει σε ομάδα ΝΒΑ για να τον φέρει πίσω. Η κυριότερη διαφορά, όμως, είναι πως ο Νικοπολίδης ΕΓΙΝΕ ΗΓΕΤΗΣ του Ολυμπιακού ΜΕΣΑ στο γήπεδο και εν συνεχεία μίλησε για όσα τον πλήγωσαν στο «τριφύλλι» (και τα «περί εκδίκησης»). Ο Σπανούλης προτίμησε διαφορετικό δρόμο…
Πηγή: Goal