Το καλούπι έχει σπάσει!

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...

Το έχουν βιώσει όλοι οι αθλητές που κρέμασαν τα παπούτσια τους.

Σαν να σου συμβαίνει ένας μικρός θάνατος όντας εν ζωή. Το ίδιο ισχύει και με τους παράγοντες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με μια ομάδα. Ο κύκλος καθώς κλείνει περιβάλλει μέσα του όλες εκείνες τις σκηνές ένδοξης επιτυχίας, αλλά και παταγώδους αποτυχίας. Σαν ένα ακάνθινο στεφάνι σε καλοχτενισμένα μαλλιά! Παράδοξο, αλλά απόλυτα ανθρώπινο.

Για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού (και όχι μόνο), για εμάς τους δημοσιογράφους, αλλά και για τον λοιπό κόσμο που δεν πολυασχολείται ενδελεχώς με τον αθλητισμό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου δεν είναι απλά ταυτισμένη με την ομάδα. Είναι ο Παναθηναϊκός!

Και φυσικά μέσα στην ανιαρή αλληλουχία των ημερών δεν κάθεσαι να σκεφτείς ότι κάποια στιγμή αυτή η συνθήκη θα πάψει να υφίσταται. Κι όμως, η ζωή μαθαίνει σε όλους μας το πρώτο της νόμο: μη λες "ποτέ" και "πάντα" γιατί θα πέσεις έξω.

Εδώ και κάμποσο καιρό -δημόσια πλέον και όχι μέσω ακριτομυθιών ή πλάγιων δηλώσεων- τόσο ο Παύλος Γιαννακόπουλος όσο και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δηλώνουν με κάθε τόνο την πρόθεσή τους να αποχωρήσουν από το διοικητικό σχήμα. Και παλαιότερα είχαν κάνει νύξεις επ' αυτού, μόνο που τώρα δείχνουν να το εννοούν. Ακόμα και αν δεν συμβεί άμεσα, είναι δεδομένο πως το πολύ σε δύο, τρία χρόνια θα έχουν αποχωρήσει από το προσκήνιο.

Για τους ίδιους το κενό θα είναι δυσαναπλήρωτο, για τον Παναθηναϊκό ακόμα περισσότερο. Ενας άνθρωπος μπορεί να καλύψει την τρύπα στην καθημερινότητά του με διάφορους άλλους τρόπους που θα εφεύρει για να μην τρελαθεί. Για μια ομάδα, όμως, τι γίνεται; Πώς συνεχίζει να είναι ανταγωνιστική όταν παύει να υφίσταται στο τιμόνι της αυτός που την έκανε έτσι;

Είναι δεδομένο ότι ο ΠΑΟ θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την αποχώρηση της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Το θέμα, όμως, είναι πώς και κάτω υπό ποιες συνθήκες. Ο Σπύρος Λιβαθηνός είχε πει κάποτε για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη πως "έφαγε ένεση με το ποδόσφαιρο". Ε, ο Παύλος και ο Θανάσης δεν έχουν φάει απλώς... μία, αλλά κουτιά ολόκληρα με το μπάσκετ και με τον Παναθηναϊκό.

Υπό συνθήκες οικονομικά στενόχωρες, με τα έσοδα να μειώνονται δραστικά, το να διατηρείς μια πολυδάπανη ομάδα όπως η συγκεκριμένη και να συνεχίζεις να επενδύεις πάνω της χρόνο με το χρόνο, συνιστά τη μέγιστη επαγγελματική αφροσύνη. Πάνω από τη λογική, όμως, πολλές φορές κυριαρχεί το συναίσθημα. Οπως συμβαίνει εδώ και κάμποσες δεκαετίες στους προέδρους της ΚΑΕ Παναθηναϊκός.

Υπάρχει άλλος τέτοιος επιχειρηματίας που θα φερθεί αναλόγως και θα περπατήσει στα χνάρια τους; Ισως και να βρεθεί κάποιος που να έχει... μεγαλύτερη τσέπη, να είναι πιο νέος και ίσως έντονα φιλόδοξος. Δεν φτάνουν όλα αυτά τα αντικειμενικά προσόντα για να τρέξεις ένα τέτοιο μαγαζί. Οφείλει να γίνει κεφάλαιο στη ζωή σου, να ταυτιστείς απόλυτα μαζί του, να το κάνεις... παιδί σου. Αρα να ζεις μέσω αυτού και μόνο γι' αυτό. Δεν βρίσκεις εύκολα τέτοιους επιχειρηματίες στις μέρες μας που θα συνδυάζουν όλες αυτές τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες που είχαν ως... πακέτο ο Παύλος και ο Θανάσης. Το καλούπι έχει σπάσει.

Ισως πάλι είναι λάθος η όποια σύγκριση αναπόδραστα θα γίνει, όμως είναι ανθρώπινο να κοιτάς τον επιτυχημένο για να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις για να τον φτάσεις.

Πηγή: Goal