Αυτά που είπε χθές ο Αδαμίδης, ότι είναι «ηθική υποχρέωση» της ΑΕΚ, τα έλεγε πριν τρία χρόνια και ο Κόκκαλης τζούνιορ. Οτι ήταν «χρέος απέναντι στην ιστορία του συλλόγου». Τρία χρόνια μετά, τις προάλλες στου Μωραΐτη, ο αυτός Κόκκαλης τζούνιορ, αποστασιοποιημένος πλέον, είπε ότι αφέθηκαν να τους καταποντίσει «το σύστημα» και παραδόθηκαν άνευ όρων στη λογική, μάλλον στον παραλογισμό, που κάνει τη νίκη αυτοσκοπό at any cost. Η συγκλονιστική διαπίστωσή του έγινε, αντί πρωτοσέλιδο, μονόστηλο. Και είναι ένας Κόκκαλης, ο Πέτρος. Τι θα λέει ένας Αδαμίδης σε τρία χρόνια γι' αυτή την ιστορία, σαν στερνή γνώση, εκείνο δεν θα είναι ούτε ανθυπομονόστηλο.

Ας είμαστε, λοιπόν, πρακτικοί. Οφείλουμε, για αρχή, να αναγνωρίσουμε και να πιστώσουμε στην ΑΕΚ ότι η ένσταση, ως ελιγμός της ημέρας, αυτομάτως έκανε ένα καλό προτού καν αυτή εκδικαστεί ή, πολύ περισσότερο, τελεσιδικήσει. Το καλό είναι ότι ζωντάνεψε τη μισοπεθαμένη τελευταία αγωνιστική των πλέι οφ. Εβαλε τον εαυτό της, η ΑΕΚ, στη διαδικασία να σκέπτεται ότι μία ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό απόψε και μία «νίκη» αύριο στην Πειθαρχική της Σούπερ Λιγκ την αναδεικνύει «πρωταθλήτρια» του τουρνουά με ό,τι αυτό, έπειτα, φέρνει. Το έκανε δε, αναλαμβάνοντας το τεράστιο ρίσκο να της φυτρώσουν στα δυο κεφάλια κέρατα και να μη έχει, από όλο αυτό, κανένα αντισταθμιστικό κέρδος. Να ηττηθεί, δηλαδή, από τον Παναθηναϊκό. 'Η να «ηττηθεί» στη Σούπερ Λιγκ. 'Η, ακόμη χειρότερα, και τα δύο.

Ο Κόκκαλης, όταν αποφάσισε και το έκανε με τον Βάλνερ, «έπαιζε τα λεφτά του» από το Τσάμπιονς Λιγκ και είχε το πράγμα δεμένο από όλες τις μπάντες. Το σχήμα ήταν εντελώς ξεκάθαρο. Ενσταση, money. Οχι ένσταση, no money. Και no honey. Και no party. Οταν υπήρξε η δυνατότητα να το (ξανα)κάνει σε ένα ματς Κυπέλλου με τον Πανσερραϊκό, το κέρδος ήταν και αμφίβολο και απειροελάχιστο. Φυσιολογικά, δεν έδωσε σημασία. Το χρέος απέναντι στην ιστορία του συλλόγου μπήκε σε χαριστική ρύθμιση. Πρακτικά, παρεγράφη. Εδώ η ΑΕΚ πραγματοποίησε το βήμα, με κίνδυνο να γίνει καταγέλαστη. Και ως ομάδα, και ως σταυροφόρος κατά του βιαστή Μπέου. Γιατί, εάν το ζητούμενο του «υγιούς κομματιού» του ποδοσφαίρου είναι να του πάρει, του «διεφθαρμένου» Μπέου, ένα ματς στα χαρτιά, τότε το έχουμε χάσει... και δεν το ξέρουμε.

Το μόνο που, έτσι, θα αναδειχθεί, είναι η άφθαστη γελοιότητα του ελληνικού δρακόντειου δικαίου (το οποίο θέλει, τάχα, και «αυστηροποίηση» από πάνω!) να συνδέει τέτοια περιστατικά στο περιθώριο των αγώνων, με τα αποτελέσματα των αγώνων. Προ ετών ο Αγγελος Φιλιππίδης στη Βαρκελώνη ήταν τιμωρημένος με απαγόρευση εισόδου στο «Καμπ Νου» και, καλή ώρα όπως ο Μουρίνιο εφέτος στον ημιτελικό, είδε το παιχνίδι από την τηλεόραση στο ξενοδοχείο. Εφόσον δεν πειθαρχούσαν, προφανώς θα είχαν συνέπειες. Συγκεκριμένες συνέπειες. Και ως πρόσωπα, και (οικονομικές) τα κλαμπ, ο Παναθηναϊκός ή η Ρεάλ. Αλλά υπάρχει άνθρωπος να πιστεύει πως εάν έβρισκαν, ο Φιλιππίδης ή ο Μουρίνιο, μία... τρύπα να μπουν λαθραία εκεί που δεν επιτρέπεται και η UEFA τους έπιανε στα πράσα, αυτό θα αρκούσε για να κερδίσει η Μπαρτσελόνα 3-0 στα χαρτιά;

Ψάρι

Η συγκέντρωση του αγώνα κατά της διαφθοράς στο (ένα) πρόσωπο-Μπέος είναι κλασική περίπτωση κυνηγητού μάγισσας που προσλαμβάνει διάσταση μονομανίας. Τα χαρακτηριστικά της υπόθεσης είναι περισσότερο επικοινωνιακά, ως εκ τούτου. Παρά ουσιαστικά. Σαν να ψάχνουν τη δόξα, ποιος θα τον εξολοθρεύσει πρώτος για να έχει μετά να κυκλοφορεί στο Κολωνάκι και να το λέει. «Εγώ τον καθάρισα».

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πού αυτό οφείλεται. Οφείλεται στο ότι ο Μπέος γαργαλιέται να το προκαλεί. Δεν ηρεμεί, για την ακρίβεια, αν δεν το προκαλεί. Σε άκρα αντίθεση, π.χ., προς τον φρόνιμο Μάκη Ψωμιάδη που αυτά τα δύο χρόνια, της επιστροφής της Καβάλας στη Σούπερ Λιγκ, δεν έχει ενοχλήσει ούτε κουνούπι. Οπότε δεν ασχολείται κανείς μαζί του. Κι απολαμβάνει την ησυχία του.

Χθες η εφημερίδα έγραψε ότι πρόεδροι 25 ομάδων και των τεσσάρων εθνικών κατηγοριών είναι ήδη στην ατζέντα της εισαγγελίας, να κληθούν τον επόμενο μήνα, από τη λίστα των αναμετρήσεων τους οποίους το σύστημα ανίχνευσης της UEFA υποπτεύεται, ανεξαρτήτως διαβαθμίσεως, για «πειραγμένους». Επτά Α' Εθνικής, δώδεκα Β', δύο Γ', τέσσερις Δ'. Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει ότι κυκλοφορούν... 24 πρόεδροι που (ακριβώς επειδή διαθέτουν την αυτοσυγκράτηση που δεν διαθέτει ο Μπέος) τους εξυπηρετεί μια χαρά το κυνήγι του Μπέου για να χορεύουν, οι ίδιοι, λίγο ως πολύ ανενόχλητοι.

Στην πραγματικότητα ο Μπέος είναι ένα ενδιάμεσο ψάρι, ούτε μικρό ούτε μεγάλο, που ηδονίζεται να περνιέται για μεγάλο και οι γύρω-γύρω κάνουν ό,τι μπορούν... για να (τον παραφουσκώνουν και να) ηδονίζεται. Ενας αληθινός αγώνας κατά της διαφθοράς θα έβαζε τον Μπέο σε «πρόγραμμα προστασίας» ώστε το ενδιάμεσο ψάρι να οδηγήσει την έρευνα στα καλά. Στα, αληθινά, μεγάλα ψάρια. Σε αυτά που προσφεύγουν στο ενδιάμεσο ψάρι, για να κάνουν τη δουλειά.

Αλλά τότε η κατάληξη θα ήταν, ένα και το αυτό με της Ιταλίας. Να αφαιρεθούν τίτλοι! Ποιος θα την άντεχε;

Πηγή: Εξέδρα.

Αδαμίδης ΑΕΚ Superleague