Έχω διαφορετική αισθητική, γι' αυτό και προβληματίστηκα πριν γράψω αυτό το κείμενο, καθώς επανέρχομαι σ' ένα θέμα που κανονικά έπρεπε να έχει αυτονόητη εξέλιξη.

Ο θόρυβος που εξακολουθεί να ακούγεται, γύρω από τον Νίκο Γκάλη, έχει προκληθεί εν πολλοίς από τις αδικαιολόγητες αρνητικές αντιδράσεις των ανθρώπων της ΕΟΚ και προσωπικά του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Πριν λίγες ημέρες έγραψε φίλος στον λογαριασμό μου στο facebook, κάτω από το άρθρο του Δημήτρη Παπαδόπουλου:

"… Τεράστιος ο Ν.ΓΚΑΛΗΣ, αλλά το Ευρωπαϊκό του '87 δεν θα έρχονταν ποτέ, αν κάποιοι άνθρωποι δεν δούλευαν και στο παρασκήνιο (ανάληψη διοργάνωσης, διαιτητές του τελικού, κλπ).

Το ελληνικό μπάσκετ θα παρέμενε χαμηλά, αν δεν γινόταν επαγγελματικό, αν δεν χτίζονταν κάποια μεγάλα γήπεδα, αν δεν γέμιζε η Ελλάδα με γήπεδα στις παιδικές χαρές, αν κάποιοι στο παρασκήνιο δεν έσωναν τις ελληνικές ομάδες από καταστροφή για επεισόδια (Άρης -Εφές, Τορίνο). Και οι άνθρωποι αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο. Γ. ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους".

Πολύ σοβαρός ο φίλος που κατέθεσε τη συγκεκριμένη άποψη. Όμως, με πόση ευκολία χάρισε τη μεγαλύτερη ελληνική επιτυχία (αν σκεφτούμε τη χρονική στιγμή που ήρθε, την ανυπαρξία υποδομών στο άθλημα και πολλά άλλα, με κυριότερο τον αντίκτυπο και την εξέλιξη) στο παρασκήνιο.

Δεν ήταν ο Γκάλης, πόσο μάλλον οι υπόλοιποι συμπαίκτες του, αλλά ο Βασιλακόπουλος και οι άλλοι που δούλεψαν στο παρασκήνιο. Αν ήταν μια προσωπική άποψη, που δεν είχε ξανακουστεί δεν θα με ενοχλούσε. Θυμάμαι πως για μια πενταετία (ίσως και παραπάνω) παλεύαμε να αντιμετωπίσουμε τη σπέκουλα του μακαρίτη του Γκομέλσκι, που είχε κάνει λόγο για "Μαυριτανία".

Ο καιρός αλλοιώνει μνήμες, η ιστορία συχνά παραγράφεται κι αίφνης υπάρχουν μπασκετάνθρωποι στη χώρα μας που θεωρούν το Ευρωπαϊκό του '87 κατάκτηση του παρασκηνίου. Άρα γιατί να ονομαστεί το ΟΑΚΑ "Νίκος Γκάλης"; Να αναζητήσουμε τα ονόματα των διαιτητών και να τα δώσουμε όχι μόνο σε γήπεδα, αλλά και σε νησιά.

Θα έγραφα… οθόνες ολόκληρες για το πόσο επικίνδυνες είναι αυτές οι… μαγειρικές του μυαλού, αν δεν υπήρχε η ξεκάθαρη απάντηση, από την ίδια την… ιστορία. Κι όπου ιστορία ο Όντι Νόρις, ο οποίος όχι μόνο έσπευσε να φωτογραφηθεί με τον Νικ, αλλά να σημειώσει ότι είναι του επιπέδου του Τζόρνταν (!) και του Πέτροβιτς.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Νόρις. Ο Κένεθ Μπάρλοου, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές που πέρασαν από το ελληνικό μπάσκετ, σχολίασε τη φωτογραφία των δύο μεγάλων, σημειώνοντας "King Nick of Thessalonika & King Audie of Barcelona". Θαρρώ δεν χρειάζεται μετάφραση…

Βλέπετε, οι μεγάλοι παίκτες αναγνωρίζουν τους μεγάλους αντιπάλους. Αν, μάλιστα, επιχειρούσαμε πιο ορθολογική ανάλυση του όρου, αναγνωρίζουν τους μεγάλους συμπαίκτες, καθώς οι παίκτες των δύο ομάδων συνθέτουν ένα παιχνίδι, αλλά λεπτομέρειες…

Είμαστε τυχερός λαός. Σε μια μικρή χώρα, με περιορισμένη εμπορική δυνατότητα (άρα περιορισμένο διαφημιστικό ενδιαφέρον), έχουμε βιωματική εμπειρία ογκόλιθων του αθλήματος. Αυτό είναι δεδομένο. Ενδεχόμενο είναι να μπορούμε να αντιληφθούμε αυτήν την τύχη και να μην εξωραΐζουμε τις επιτυχίες, να μην τις χαρίζουμε στο παρασκήνιο…

Γκάλης Βασιλακόπουλος Α1 Μπάσκετ