Φρένο για να μην εκτροχιαστούν

Το «γεια σου, Θανάση», που εκστόμισε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Θανάση Ασπρούλια έξω από τα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ, μετά τη συνάντηση με τους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, έχει τόσες ερμηνείες όσα και τα αστέρια του ουρανού.

Σίγουρα δεν εννοούσε «γεια σου, Θανάση, επιτέλους ξεκίνησε το καλοκαίρι», διότι θα ήταν προφανές και αυταπόδεικτο. Ούτε φυσικά ήταν έκδηλο ενδιαφέρον του στυλ «γεια σου, Θανάση, πώς τα βλέπεις τα πράγματα με το μεσοπρόθεσμο;», αν και ο «Ζοτς» έχει πολιτική άποψη. Τι ήταν τότε αυτό το επισφαλές ως προς την ανάγνωσή του «γεια»; Αυτό ακριβώς: επισφαλές!

Οπως είναι πλέον και οι συνθήκες που διαγράφονται στον μπασκετικό Παναθηναϊκό μετά και το επίσημο -πλην αναπόδραστο μαχαίρι- που πέφτει στο μπάτζετ της επόμενης περιόδου. Ισως δε όχι μόνο της επόμενης, αλλά και αρκετών ακόμα στο εγγύς μέλλον. Μέχρι να βρεθεί άλλος ιδιοκτήτης για την ΚΑΕ, που θα ακολουθήσει την τρέλα των Γιαννακόπουλων και θα ξαναφουσκώσει το μπαλόνι. Αν και εδώ που τα λέμε, δύσκολα θα βρεθεί τέτοιος...

Τι κάνει λοιπόν ο Ομπράντοβιτς σε αυτήν την άβολη κατάσταση; Μένει και παλεύει με τα υλικά που θα του απομείνουν στα χέρια του και με εκείνα που θα επιλέξει υπό τις παρούσες συνθήκες; Ή μήπως φεύγει, εάν διαπιστώσει πως το καράβι μπατάρει επικίνδυνα; Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας που θα απαντήσει θετικά ή αρνητικά στο ένα ή στο άλλο ενδεχόμενο. Εκτιμήσεις μπορεί να γίνουν. Και θα γίνουν.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποδεδειγμένα δεν είναι παραδόπιστος. Δεν είναι δούλος των χρημάτων και δεν παλεύει κάθε φορά για να φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Οι πραγματικά ικανοί αφήνουν τα πράγματα και τις επιτυχίες να μιλήσουν από μόνες τους. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα δυσαρέσκειας σε περίπτωση που μειωθεί το δικό του συμβόλαιο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το εάν η «κατάσταση ανάγκης» που κήρυξε από χθες η ΚΑΕ θα εισακουστεί από τους παίκτες και τους μάνατζέρ τους.

Ηδη ο Παναθηναϊκός μετράει την απώλεια του Φώτση, που δεν είναι... αναίμακτη. Θα υπάρξει κι άλλη και σε ποιο βάθος; Εχει σημασία ποιος θα αποδεχθεί τις δραστικές μειώσεις και ποιος θα αρχίσει να αλληθωρίζει προς Τουρκία, Ισπανία και Ρωσία μεριά. Εκεί δηλαδή που υπάρχει ζεστό χρήμα και οι προτάσεις εμφανίζονται φουσκωμένες και πλούσιες. Εχει σημασία το αν θα διαρραγεί ο βασικός κορμός της ομάδας και μέχρι ποιου σημείου. Εκεί θα φανούν οι αντοχές του Ομπράντοβιτς για το αν θα μπορεί να υποστηρίξει το καινούργιο ρόστερ.

Είναι επίσης δεδομένο ότι δεν πρόκειται να φυγομαχήσει, γιατί δεν το έχει κάνει ποτέ στην καριέρα του. Ας θυμηθούμε ότι και τη δύσκολη διετία, που ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε αναγκαστικά στη «στρούγγα» των Πατησίων, πήρε το πρωτάθλημα με τον Ζούζα, τον Κούβαρη, τον μακαρίτη Κένιον Τζόουνς, τον Μασλαρινό και κάμποσους άλλους που δεν ήταν υπέρλαμπρα αστέρια, αλλά που στα χέρια του έγιναν πολύτιμα εργαλεία.

Σύμφωνοι, ο δρόμος για την Ευρώπη χάνεται. Είναι φανερό πως δεν θα μπορεί να ανταγωνιστεί τον τρελό μεταγραφικό χορό ομάδων της Ευρωλίγκα, που αυτήν τη στιγμή έχουν βγει στην αγορά και σαρώνουν τον έναν παίκτη μετά τον άλλον. Τι είναι όμως πιο σημαντικό; Να ράψει ο Παναθηναϊκός το έβδομο αστέρι στη φανέλα του ή να την κάψει; Κοινώς: να πάει κόντρα στη λογική και στις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα ή να κάνει κράτει μέχρι να δει τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον;

Το γράφαμε και χθες: η παράλογη αγάπη των αδερφών Γιαννακόπουλων για το μπάσκετ εκδηλώθηκε για δεκαετίες, ήταν απτή, καθαρή και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεων. Εάν όμως συνεχιζόταν και τούτη τη στιγμή, θα ήταν καθαρή αυτοκτονία. Βεβαίως, θα υπάρξουν απώλειες, είναι δεδομένο αυτό. Και ίσως αναμενόμενο με βάση αυτά που συζήτησαν χθες οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι με τον Ομπράντοβιτς. Ανθρωποι της πιάτσας είναι, επομένως γνωρίζουν πολύ καλά τι πρόκειται να συμβεί στις διαπραγματεύσεις με τους παίκτες.

Κομβικής σημασίας θα είναι το ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν. Ποιους δηλαδή ο Ομπράντοβιτς θεωρεί ως υπεραπαραίτητους για να μη χαθεί εξ ολοκλήρου η φυσιογνωμία της ομάδας και να μην αλλοιωθεί ο ανταγωνιστικός της χαρακτήρας. Το... ανάχωμα μπορεί να είναι ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστ. Μπορεί να είναι μόνο ο Διαμαντίδης. Ποιος μπορεί να ξέρει αυτήν τη στιγμή;

Είναι άλλωστε η πρώτη φορά που διά επίσημης ανακοίνωσης η ΚΑΕ Παναθηναϊκός σημαίνει αναγκαστική (αλλά και τακτική) υποχώρηση, δείχνοντας όμως παράλληλα προς τον κόσμο της ομάδας το πώς έχει η κατάσταση. Κάνει μια τίμια εξήγηση και αυτό οφείλουμε να της το πιστώσουμε. Δεν θολώνει τα νερά, δεν αφήνει να εννοηθεί ότι συνεχίζουν τα πάντα να λειτουργούν όπως και πριν. Αντιθέτως βάζει φραγμό στο παράλογο φούσκωμα του μπάτζετ, μαζεύει δραστικά τις δαπάνες, κόβει από εκεί που πρέπει να κόψει και το δηλώνει ευθαρσώς και με όλους τους τόνους.

Ο,τι συμβαίνει στις μεγάλες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ (αλλά συνολικά και σε ολόκληρο τον επαγγελματικό αθλητισμό της χώρας μας) είναι αποτέλεσμα μιας ταχείας και εις βάθος αποδόμησης των μέχρι πρότινος υπαρχουσών συνθηκών, υπό το βάρος της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Αν δεν συνέβαινε, θα ήταν παράλογο και επικίνδυνο. Αν οι πρόεδροι των ομάδων αποφάσιζαν πως η επεκτακτική και επιθετική τους πολιτική θα έπρεπε να συνεχίζεται παντί τρόπω και ανεξάρτητα από τις γενικότερες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, τότε μάλλον θα έπρεπε να αρχίσουμε να αμφισβητούμε την προνοητικότητά τους.

Το πού θα τους βγάλει το τούνελ ουδείς το γνωρίζει. Μπορεί να μην τους βγάλει πουθενά. Μπορεί κανείς από εμάς να μην καταφέρει να δει φως στην άκρη ακόμα κι αν περάσουν δέκα χρόνια. Ενας πρόεδρος δεν είναι μελλοντολόγος για να κάνει προβολή στο μέλλον. Οφείλει να κρίνει τη στιγμή, τη συγκυρία, το κοντό παρόν. Και όλα αυτά είναι τόσο πρόδηλα «μαύρα», όπως και οι αποφάσεις που αναγκάστηκαν να πάρουν σήμερα οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ή έχουν προφανώς να πάρουν (εάν φυσικά μείνουν) και οι αδερφοί Αγγελόπουλοι στον Ολυμπιακό.

Σε απλά ελληνικά: πατάνε γερά το φρένο για να μην εκτροχιαστούν. Ακόμα κι αν χρειάζεται να πηγαίνουν κάμποση ώρα με... νεκρά.

Πηγή: Goal