Γράφει ο Βασίλης Παπανικολάου...

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι είναι ο μόνος που ξέρει να παίζει «πλάτη» προς τα αντίπαλα σέντερ μπακ, ο μόνος χαφ που δέχεται δυνατά μαρκαρίσματα χωρίς να εκνευρίζεται, ο μόνος που (για καθαρά αγωνιστικούς λόγους) βλέπει τον προπονητή να πίνει νερό στ' όνομά του.

Και εδώ είναι το λάθος το δικό μας, μηδέ του υπογράφοντος εξαιρουμένου. Προβλέπουμε ότι ο Μιραλάς θα είναι καλύτερος από πέρυσι επειδή δεν θα έχει τον βραχνά του συμβολαίου του· ότι ο Ριέρα δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερος, διότι είναι ποδοσφαιριστής μεγάλης κλάσης. Λέμε για Ιμπαγάσα, Τζιμπούρ, Αβραάμ, Φέισα και Φετφατζίδη, για τον Φουστέρ όμως σπανίως θα βρεθεί δημοσιογράφος να αφιερώσει ένα ολόκληρο κείμενο. Αδικία; Σίγουρα ναι, αν κάτσει κάποιος και σκεφτεί τον τρόπο που βλέπει το παιχνίδι ο προπονητής.

Το υπογράμμιζα από πέρυσι, όταν ύστερα από πολύ συγκεκριμένη ερώτηση που έγινε στον Βαλβέρδε μάς εξήγησε τι ακριβώς κάνει στον αγωνιστικό χώρο ο «ταπεινός» Νταβίδ. Τότε λοιπόν που οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο Φουστέρ παίζει «με μέσον» και αρκετοί αναρωτιόνταν «γιατί ο Φουστέρ και όχι ο Ιμπαγάσα πίσω από το φορ», ο Ερνέστο απάντησε καθαρά ποδοσφαιρικά και όποιος πρόσεξε την απάντηση, κατάλαβε την προπονητική λογική και το δίκιο του.

Ο Ιμπαγάσα χρειάζεται να έχει μπροστά του το γήπεδο και δεν γίνεται να παίξει πίσω από το φορ. Το ίδιο και ο Φετφατζίδης με τον Ριέρα. Ο μόνος που μπορεί να παίξει καλά αυτή τη θέση είναι ο Φουστέρ. Αυτό έλεγε πέρυσι ο Βαλβέρδε, και προφανώς γι' αυτό δοκίμασε τον Γκρμπιτς εκεί, στο πρώτο ημίχρονο του φιλικού με τους Πολωνούς. Η θέση στον άξονα και πίσω από τον φορ είναι ίσως η πιο δύσκολη στην ενδεκάδα. Ο παίκτης επιβάλλεται «να παίξει ξύλο» με δύο αμυντικά χαφ, να «διαβάσει» τα λάθη των δύο σέντερ μπακ που βγαίνουν για βοήθειες και συγχρόνως να έχει στο νου του να τροφοδοτήσει τους συμπαίκτες του που κάνουν κίνηση προς την αντίπαλη περιοχή.

Αυτά (και όχι μόνο) προσπαθεί να κάνει ο Φουστέρ μέσα στο γήπεδο. Και όχι απλώς τα καταφέρνει αρκετά καλά, αλλά βάζει και τα γκολάκια του σε κάθε ευκαιρία. Εάν μάλιστα προσέξουμε καλύτερα τα γκολ που σημειώνει (που δεν είναι και λίγα), θα διαπιστώσουμε και άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.

Πρώτον, τα περισσότερα προέρχονται με σουτ από μέση απόσταση, όπως κόντρα στην Πολόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκεται εκεί που πρέπει, χωρίς να μπερδεύεται στα πόδια του σέντερ φορ.

Δεύτερον, οι προσπάθειες για σουτ σε κάθε παιχνίδι είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, άρα η ευστοχία μεγάλη.

Τρίτον, προσπαθεί να «πυροβολήσει» μόνον όταν βρίσκεται σε πολύ καλή θέση και με πρόσωπο στην αντίπαλη εστία. Σπανίως θα σουτάρει από πλάγια και πάντα ψάχνει τον συμπαίκτη που βρίσκεται σε καλύτερη θέση απ' τον ίδιο.

Θα μπορούσαν να γραφτούν και πολλά άλλα για τις αρετές αυτού του παιδιού, που προσωπικά με κερδίζει κάθε μέρα και περισσότερο. Και με κερδίζει τόσο αγωνιστικά όσο και με τη μετριοφροσύνη που δείχνει να έχει ως άνθρωπος.

Πηγή: Εξέδρα

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός