Ένα πρωτάθλημα που θα βοηθήσει να βγάλουμε προς τα έξω, να μην τα κρατάμε μέσα μας, τα μπινελίκια μας. Να ικανοποιήσουμε τη βαθειά ανάγκη να βρίσουμε, όχι απλά να σχολιάσουμε, να ειρωνευτούμε. Αυτή είναι η μεγάλη και η ουσιαστική προσφορά του πρωταθλήματος ειδικά στην Ελλάδα. Τι άλλο;
Ουδείς περιμένει να δει μπάλα της προκοπής. Όπως άλλος πάει σινεμά με την ελπίδα να δει καλό έργο. Δεν μας καίγεται καρφί αν το θέαμα στο γήπεδο δεν βλέπεται. Στις κάλτσες μας η ποιότητα. Για να μη ξεχνιόμαστε μιλάμε για την Ελλάδα, μας ενδιαφέρει μονάχα τι κάνει η ομαδάρα μας. Αν κερδάει. Αν παίρνει το πρωτάθλημα. Διαφορετικά υπάρχει πουστιά. Διαιτησία πιασμένη.
Έτσι ήταν πάντα. Πράγματι, εδώ και 50 και βάλε χρόνια παίζει το «παρασκήνιο», όπως το λέγανε κάποτε, χθες Παράγκα, σήμερα το λένε «εγκληματική οργάνωση». Έτσι είναι. Έτσι ήτανε πάντα.

Πώς θα την φέρουμε στον άλλον, στον αντίπαλο. Πονηρά. Βρώμικα. Να μην κριθεί το αποτέλεσμα μονάχα στο γήπεδο. Είμαστε κι εμείς, οι παράγοντες, οι προεδράρες, που δεν αφήνουμε το έργο στην τύχη του. Κάτι να κάνουμε, να επέμβουμε, όσο γίνεται αποτελεσματικά, πριν την ημέρα του αγώνα.

«Θεσμός» στο ελληνικό πρωτάθλημα η αμαρτία. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν παίζεται στα ίσα, διότι οι πρόεδροι θέλοντας και μη είχανε μπει στο κόλπο. Και να θέλανε να αγιάσουν, δεν μπορούσαν. Όταν ξέρανε πως «δούλευε» ο αντίπαλος και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να μείνουν έξω από το χορό.

Οι μεγάλες ομάδες, αυτές που σηκώνανε την κούπα, τρώγανε πάντα τις κατάρες. Επειδή κατά τη γενική αντίληψη εκείνη που έπαιρνε το πρωτάθλημα είχε ξηγηθεί στο αλλοιώς. Ατράνταχτη η πεποίθηση της εξέδρας. Μεγαλειώδες οπαδικό πνεύμα! Βρώμικο το πρωτάθλημα, βρώμικος ο πρωταθλητής, καθαρή η ομάδα μας, αφού βγήκε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Η βρωμιά βολεύει μόνο μία ομάδα, οι άλλες με το σπαθί τους πήραν όσους βαθμούς μάζεψαν.

Στην Β' εθνική, όμως, το όργιο με τη διαιτησία, και τα παλαιότερα χρόνια οι δωροδοκίες παικτών, ήταν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ' ό,τι στην Α' εθνική! Πάντα. Και όσο πιο χαμηλά πας, Γ' εθνική, ερασιτεχνικό, τοπικό, εκεί είναι που χάνει το παιδί την μάνα και η μάνα τον γκόμενό της.

Ο κόσμος, όμως, θαρρεί ότι τις λαμογιές τις κάνουν κυρίως οι μεγάλες ομάδες. Δεν ισχύει αυτό! Σου λέω το άλλο, με την ευκαιρία. Κάθε παρασπονδία τους οι μεγάλες ομάδες, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης και σία την διδάχτηκαν από τους φτωχοπαράγοντες των μικρών ομάδων. Αυτονών τα χνάρια ακολούθησαν μεγαλοεπιχειρηματίες και βιομήχανοι που από το πουθενά έγιναν αφεντικά των πιο λαϊκών ομάδων της πιάτσας.
Αποδυτηριάκιας μιλάει. Καθηγητές του παρασκηνίου με δίπλωμα ήταν οι άγνωστοι πρόεδροι ομάδων γειτονιάς.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ούτε η νέα αντιολυμπιακή διοίκηση ΕΠΟ τολμά να ακουμπήσει τον Μαρινάκη, διάβασε apodytiriakias.gr