Απορούμε λοιπόν, βλέποντας τρεις συγκεκριμένες φάσεις στο χθεσινό φιλικό των ερυθρολεύκων με την Γαλατά, δεν εξοργίζεται κανείς από το προπονητικό τιμ; Ή μήπως στους ποδοσφαιριστές δικαιολογείται ο υπερβάλλων εγωισμός έναντι του κοινού συμφέροντος; Και ποιος μπορεί να επιτρέπει κάτι τέτοιο;

Απέναντι στους Τούρκους η ομάδα του Βαλβέρδε παρουσιάστηκε καλύτερη σε σχέση με το ματς των Ιωαννίνων. Κάτι, που αν θέλετε και τη γνώμη μας, είναι λογικό. Αλλο ΠΑΣ, άλλο Γαλατά!

Η νίκη με 1-0 δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία καλή ψυχολογική ένεση ενόψει των επίσημων διοργανώσεων ως εκ τούτου ο Βαλβέρδε είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει τα συμπεράσματα που προέκυψαν από το 90λεπτο με τους Τούρκους. Συμπεράσματα θετικά κι αρνητικά, μόνο που στα τελευταία όταν μπαίνει ζήτημα νοοτροπίας, τότε πρόκειται για μία κατάσταση που αγγίζει τα όρια της ασθένειας.

Σε τουλάχιστον τρεις φάσεις, δύο από τον Μιραλάς και μία από τον Φουστέρ, στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, είναι ξεκάθαρο ότι σε κάποιες στιγμές, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού κοιτούν περισσότερο την πάρτη τους, παρά την ομάδα. Ισως να είμαστε υπερβολικοί, αλλά αυτές οι φάσεις συνιστούν έγκλημα εσχάτης προδοσίας απέναντι στην ομάδα.

Φταίει κι ο κόσμος βέβαια, που έχει μάθει να αποθεώνει τον σκόρερ κι ελάχιστα τον δημιουργό. Φταίει κι ο κόσμος που δεν έχει μάθει να γιουχάρει αυτούς που έχουν στο μυαλό τους μόνο το δικό τους γκολ και αποζητούν το σκοράρισμα από κάθε πιθανή κι απίθανη θέση, έστω κι αν υπάρχει δίπλα τους συμπαίκτης που αρκεί να φυσήξει τη μπάλα για να τη στείλει στο πλεκτό.

Στο βίντεο που επισυνάπτουμε, βλέπουμε τις δύο από τις τρεις εγκληματικές φάσεις που θα δικαιολογούσαν ακόμα και πρόστιμο στους πρωταγωνιστές...

Η πρώτη φάση είναι στο 00.50, όπου ο Φουστέρ κλέβει τη μπάλα, κάτω από το κέντρο του γηπέδου, κερδίζει χώρο και φτάνοντας έξω από την περιοχή, προτιμά να σουτάρει για να γίνει αυτός που (αν σκοράρει) θα γνωρίζει την αποθέωση σαν νικητής παλαιστής σε ρωμαϊκή αρένα. Τραγικό λάθος! Ακριβώς δίπλα του, στα δέκα μέτρα, τρέχει ο Μιραλάς, που αν δεχθεί τη μπάλα είναι τετ α τετ με τον τερματοφύλακα της Γαλατά. Αλλά είπαμε... Ο κόσμος γουστάρει μόνο τον σκόρερ, όχι τον πασέρ. Αυτόν επίσης γράφουν και οι εφημερίδες....

Τη δεύτερη φάση βλέπουμε στο 1.43''... Ο Μιραλάς κάνει την κίνηση και δέχεται την μπάλα, ακριβώς στην αριστερή γωνία της μεγάλης περιοχής... Ο Βέλγος, όπως έκανε και λίγο αργότερα, δεν είδε τίποτα γύρω του. Μόνο το τέρμα! Αμυντικός δεν τον παρενοχλεί, μόνο ο γκολκίπερ που βγαίνει για να τους κλείσει το πεδίο. Ο Μιραλάς εκτελεί, δεν ευστοχεί και ο Παντελιτς που έτρεχε τόση ώρα στον άξονα μπροστά από τον αντίπαλό του, δικαίως τραβάει τα μαλλιά του. Αρκούσε μία πάσα κι ένα φύσημα για να μπει η μπάλα στα δίχτυα. Ο Μιραλάς όμως, ήθελε το γκολ για πάρτη του.

Υπάρχει ακόμα μία φάση, η πιο συγκλονιστική από όλες, την οποία δεν βλέπουμε, ούτε στα χάιλαιτς, ούτε στις περιγραφές των εφημερίδων, οι οποίες -όλες- χρίζουν τον Μιραλάς MVP, κέρβερο, killer και ό,τι κοσμητικό επίθετο μπορεί να σκεφτεί κανείς, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στις εγωιστικές συμπεριφορές του.

Στην τρίτη φάση λοιπόν, ο Πάντελιτς συνεργάζεται άψογα έξω από την περιοχή και η τελική πάσα θα τον φέρει σε απόλυτο κι ανενόχλητο από οποιοδήποτε αμυντικό τετ α τετ με το γκολ... Η πάσα είναι εξαιρετική στην πλάτη της άμυνας κι ελαφρώς προωθημένη για τον Σέρβο, που δεν την χάνει με τίποτα. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή ο Μιραλάς που είναι ξεχασμένος μέσα στη μεγάλη περιοχή, αντί να αποτραβηχτεί για να μην σφυριχθεί οφ σάιντ (αν και η απόσταση από τον Πάντελιτς ήταν μικρή, δεν υπήρχε παράβαση) αυτός προτιμά να εκμεταλλευτεί τη φάση των συμπαικτών του για να χριστεί σκόρερ. Δεν αφήνει τον Πάντελιτς να τελειώσει τη φάση, σουτάρει και βέβαια ο βοηθός υψώνει το σημαιάκι.

Και ειλικρινά απορούμε... Ολοι αυτοί που κρίνουν τα ματς, τι βλέπουν; Τα γκολ που μπαίνουν; ο Μιραλάς ήταν κορυφαίος, ναι, αλλά τα δύο τραγικά λάθη που έκανε λόγω κακής νοοτροπίας (όπως κι αυτό του Φουστέρ) καθορίζουν τα ματς. Αν η Γαλατά έβαζε ένα γκολ και ισοφάριζε, δηλαδή, τι θα έλεγαν όλοι αυτοί που αποθεώνουν σήμερα τον Μιραλάς ή τον Φουστέρ; Κι αν το ματς δεν ήταν φιλικό, αλλά επίσημο κι έκρινε μία πρόκριση, την οποία ο Ολυμπιακός θα έχανε επειδή ο Μιραλάς, ή ο Φουστέρ δεν πάσαραν δίπλα τους, πάλι τα ίδια θα γράφονταν; Κρίμα, πολύ κρίμα!

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός