Κι ο προπονητής της Σεβίλλης, κλασική κίνηση λευκής πετσέτας όταν όλα έχουν κριθεί και χαθεί, έφερε τον Χοσέ Κάρλος απ' τον πάγκο στον αγωνιστικό χώρο.

Μονομιάς, άναψε στο σκοτάδι ένα φωτάκι. Ένα τσιγκανάκι που χόρευε φλαμένγκο, που δεν τον ενδιέφερε πόσο ήταν το σκορ, ούτε τι θα γινόταν...μετά, μόνον εκμεταλλεύτηκε συνειδητά τις συνθήκες. Ήταν απολύτως ξεκάθαρο ότι ένιωσε τη σπανιότητα της ευκαιρίας του κι ήθελε να μας δείξει τι ξέρει να κάνει και πόσο καλά ξέρει να το κάνει. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε μες στον νου του. Ένα μικρό, σε χρόνο, δείγμα. Αλλ' ένα πειστικό, όσο μπορεί να είναι, δείγμα.

Όταν η ΑΕΚ τον έφερε στην Ελλάδα, αμέσως (τον θυμήθηκα και) κατάλαβα γιατί είπαν πως θα τον βάλουν να παίξει εκεί που έπαιζε ο Νάτσο Σκόκο. Εδώ, φυσικά, οι συνθήκες αλλάζουν. Δεν θα περιμένει τη, μία στη χάση και στη φέξη, ευκαιρία πίσω από αστέρια. Εδώ, το αστέρι είναι αυτός. Ήδη πήρε το δέκα, αισθάνεται ή θα αισθανθεί σημαντικός, άρχισε (από το πρώτο, κιόλας, επίσημο ματς της σεζόν) να "έρχεται" και να σκοράρει, σύντομα θ' αντιληφθεί, εάν δεν το έχει αντιληφθεί ήδη, ότι η ΑΕΚ δεν διαθέτει άλλον παίκτη με τα δικά του χαρακτηριστικά και με τις δικές του δυνατότητες. Οτι επιθετικός μηχανισμός στην ΑΕΚ, δίχως τον λαμπερό μεν αλλά βαρύ και δυσκίνητο Γκούντιονσεν, μπορεί να λειτουργήσει. Δίχως αυτόν, όχι. Ο επιθετικός μηχανισμός ξεκινά απ' τη σπιρτάδα. Ακριβώς εκεί και τότε, λοιπόν, θα γίνει "όλο το παιγνίδι".

Η ευθύνη (πώς θα το πάρει όλο αυτό, αν θα το πάρει μέσα στο κεφάλι του ή...επάνω απ' το κεφάλι του, γενικώς πώς θ' αντιδράσει στην καινούργια πραγματικότητα της ζωής του) κατ' αρχήν πέφτει φυσιολογικά, και από αρμοδιότητα και από γλώσσα επαφής, αν θέλετε και από γνώση της μενταλιτέ του παιδιού, στον Μανόλο Χιμένεθ. Αυτούς, τους αναδυόμενους Χοσέ Κάρλος, είσαι "από πάνω" και τους προσέχεις για να τους έχεις. Σε βάθος χρόνου. Ο Μανόλο Χιμένεθ δεν μας αφήνει δικαίωμα ν' ασκήσουμε κριτική, μάλλον το αντίθετο στην πραγματικότητα συμβαίνει, ότι υστερεί στην επικοινωνία με τους χαρακτήρες. Είναι ένα σοβαρό εχέγγυο. Δευτερευόντως βέβαια, μετά τον Μανόλο, επίσης θα βοηθούσε το περιβάλλον-ΑΕΚ. Η αποφυγή, ει δυνατόν, άσκοπων (πατροπαράδοτων στην "Ενωση") θεοποιήσεων. Που κι αυτές όμως, αν υπάρξουν, πάλι στον Μανόλο θα καταλήξουν για να τις διαχειριστεί. Απλώς, εφόσον συμβούν, θα του έχουν κάνει τη ζωή λιγάκι (ακόμη) πιο δύσκολη.

Προς το παρόν πάντως, η δυσκολία δεν είναι ο Χοσέ Κάρλος. Αυτός είναι η διευκόλυνση. Ούτε είναι δυσκολία, ο Μπέλεκ. Κι αυτός έχει τα πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του. Υπάρχει στις φάσεις, έχει έκρηξη, είναι ικανός εξίσου ψηλά ή χαμηλά. Και περιμένεις, συν τω χρόνω, να νιώσει καλά στην ΑΕΚ, να μη τον πάρει κάτι από κάτω, ν' αναπτύξει αυτά τα χαρακτηριστικά. Πιθανότατα δεν θα βάλει ποτέ τα γκολ "του Μπλάνκο", αλλά δεν έχει και νόημα μια τέτοια συζήτηση. Το μόνο που, να μην κουραζόμαστε, βγάζει νόημα είναι η παραδοχή ότι, με το τρέχον ρόστερ, ο Μπέλεκ δίνει την 100% αυτόματη επιλογή για τη θέση-εννέα. Ποιός άλλος, δηλαδή, να παίξει εκεί;

Προς το παρόν συνεπώς, η εμφανής δυσκολία του Μανόλο Χιμένεθ είναι ο Γκούντιονσεν. Πού να τον τακτοποιήσει, και τι να προσδοκά. Είναι "ειδικής χρήσεως" μονάδα ο Ισλανδός, συμβατός ενδεχομένως με συγκεκριμένες καταστάσεις παιγνιδιού, όπως "ειδικής χρήσεως" νοείται πλέον να είναι και ο Λυμπερόπουλος. Άξιος, ασφαλώς, καλύτερης χρήσεως απ' αυτήν που (δεν) απολαμβάνει στον Παναθηναϊκό ο Καραγκούνης. Αλλά, οπωσδήποτε, ειδικής. Η συνύπαρξη, δε, Γκούντιονσεν-Λυμπερόπουλου στην ίδια τριπλέτα πίσω από το εννέα, αυτό δεν είναι εμφανής δυσκολία. Είναι ένας ίσιος δρόμος προς την καταστροφή.

Κατά τα λοιπά, η ΑΕΚ ψάχνει αυτό(ν) που ψάχνουν, λίγο-πολύ, όλοι. Και είναι καταδικασμένοι να το(ν) ψάχνουν, ιδίως όσο εξαπλώνεται ανά τον κόσμο η πέραση του 4-1-4-1 (αφότου το 'φερε στον συρμό, με τον Σένα στο EURO 2008, ο γερο-Αραγονές). Όλοι ψάχνουν τον πυλώνα τους, στη θέση-έξι. Τον καλύτερο της Σούπερ Λιγκ, σ' αυτό, υποψιάζομαι πως ευτυχεί να τον έχει ο Τσιώλης στον Αρη...

Πηγή: contra.gr
 

Χιμένεθ ΑΕΚ Superleague