Μετά την ολοκλήρωση και της δεύτερης ημέρας στο Eυρωμπάσκετ της Λιθουανίας, εξάγονται και τα πρώτα, όχι ασφαλή όμως, συμπεράσματα. Σαφώς, εγώ πάντα προσπαθώ να είμαι... μπροστά από τα γεγονότα και με τη λογική αυτή θα μιλήσω και σήμερα. Γιατί άλλο πράγμα η εικόνα των φιλικών και άλλο των επίσημων αγώνων, έστω και αν δεν υφίσταται όπως είπαμε ασφαλές συμπέρασμα ύστερα από δύο αγώνες. Σε ένα Ευρωμπάσκετ όπου κρατάμε τα –ειδικά σε σχέση με τις προσδοκίες– άδεια γήπεδα, την κακή οργάνωση και το γεγονός ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, όταν είχαμε συνηθίσει γρήγορα-γρήγορα να έχουμε κρίσιμες αναμετρήσεις.

*Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι φυσικά η Εθνική μας ομάδα. Πολλά τα σχόλια που έχω ήδη διαβάσει ή ακούσει από... ειδικούς και ειδικούς. Μια ζωή βεβαίως τα ίδια. Επειδή είναι Εθνική μας ομάδα ή η αγαπημένη μας ομάδα να κάνουμε αβάντα! Ή άλλοι ακολουθούν διαφορετική τακτική. Κερδίζουμε; Ημίθεοι! Χάνουμε; Άμπαλοι. Ασφαλώς δεν υπάρχει σοβαρότητα αν κινείσαι έτσι, εκτός αν κάνεις πολιτική... Είδαμε λοιπόν την Εθνική. Τι είδαμε; Ό,τι περιμέναμε. Βέβαια άκουσα περίεργα πράματα. Για την εικόνα μας κλπ. Τα πράγματα είναι απλά. Στον αθλητισμό υπάρχουν και εκπλήξεις, αλλά από την άλλη, το αν και πόσο δουλεύεις σωστά σε συνδυασμό με τα εργαλεία που διαθέτεις, σε οδηγεί σε συμπεράσματα. Και τις περισσότερες φορές ασφαλή.

*Λοιπόν, η Εθνική πορεύεται σωστά αλλά πορεύεται και προβλέψιμα. Μην κρυβόμαστε. Ευχαριστημένοι είμαστε όχι επειδή νικήσαμε τα… θηρία, αλλά επειδή έχουμε σημείο αναφοράς. Ποιο είναι αυτό; Είναι διττό: η άμυνά μας και η μαχητικότητά μας. Αν αρέσει κάτι σε αυτή την Εθνική μας, είναι ότι κυριαρχεί η διάθεση, ο ενθουσιασμός και παλεύουν μέχρι τέλους. Η άμυνα προσπαθεί να διορθώσει τις αδυναμίες της επίθεσης και του ρόστερ. Και στόχος είναι να κατεβάζουμε τις μέτριες ομάδες στους 60-65 πόντους για να μην μπλέκουμε σε περιπέτειες, και τις μεγάλες στους 70 και ό,τι κάτσει μπροστά. Επίσης έχουμε διαβάσει τους αντιπάλους, με εξαίρεση τη Βοσνία στο πρώτο μέρος. Ο Ζούρος έχει κάνει καλή δουλίτσα, καθώς η ομάδα είναι μετρημένη και συμμαζεμένη. Και αυτό μας αρέσει. Από εκεί και πέρα, αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές αδυναμίες. Και τις παραθέτω γιατί παραδοσιακά έχω την άποψη ότι στη ζωή και ειδικά στη δημοσιογραφία πρέπει να προβάλλουμε και τα αρνητικά σημεία μιας κατάστασης και όχι να τα ωραιοποιούμε όλα και να δημιουργούμε κάλπικες προσδοκίες.

*Και αυτό καθώς η Ελλάδα συνεχίζει να παρουσιάζει μεγάλα προβλήματα στη ζώνη και στο τρίποντο, τα οποία είναι κατά κάποιον τρόπο αλληλένδετα. Άκουσα τον Ζήση να λέει ότι έχουμε καλούς σουτέρ. Πού τους είδες, ρε Νικόλα, και δεν τους βλέπω εγώ; Και το λένε κι άλλοι αυτό∙ το έλεγε και ο Ίβκοβιτς στον Ολυμπιακό και άλλοι... Σουτέρ είναι αυτός που πρώτη του σκέψη και κίνηση είναι το σουτ και με κλειστά τα μάτια θα έχει 50%. Οι υπόλοιποι σουτάρουν για να σουτάρουν. Στα φιλικά έμπαιναν. Γιατί πολύ απλά όπως έχουν πει όλοι οι μεγάλοι σουτέρ, το σουτ είναι 50% ψυχολογία. Και στα φιλικά, μόνο άγχος δεν έχεις. Εγώ βλέπω παίκτες οι οποίοι μόλις είναι μόνοι στο τρίποντο, προσπαθούν να αποποιηθούν την ευθύνη του σουτ, με εξαίρεση τον Βασιλειάδη που είναι κλασικός σουτέρ, αλλά ακόμα θέλει συμμετοχές για να το πιστέψει και στην Εθνική και να μην είναι σφιγμένος.

Και ο Φώτσης βέβαια, ο οποίος όμως είναι «τεσσάρι» και άρα πρέπει να ακολουθήσουμε συγκεκριμένη διαδικασία. Αν συνυπολογίσουμε ότι ο Βασιλειάδης παίζει ελάχιστα στο «3», τότε μαζί με τον Φώτση είναι σπάνια στο παρκέ, συνεπώς οι μοναδικές αξιόπιστες απειλές που πράγματι το έχουν το τρίποντο είναι δύο. Αλλά αυτό που βλέπουμε εμείς, το βλέπουν και οι αντίπαλοί μας. Οι υπόλοιποι είναι κατά περίσταση σουτέρ. Ο Μπράμος το έχει και πρέπει να το πιστέψει. Τα γκαρντ μας δεν απειλούν, ο Ζήσης πάει στα 5-6 μέτρα, ο Παπανικολάου πρέπει να κάνει πέντε χιλιάδες σουτ την εβδομάδα για να γίνει σουτέρ, γιατί καλός και χρυσός είναι, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ με μερικά κλεψίματα, δύο άμυνες και λίγο απ’ όλα δεν θα κάνει την καριέρα που μπορεί.

*Ένα άλλο πρόβλημα, πέραν δηλαδή του σουτ για να σπάσεις τη ζώνη, αν και ο Ζούρος έχει δουλέψει για να τη σπάσει με inside game όπως στα φιλικά, αλλά πλέον δυσκολεύουν οι αντίπαλοι ή σοβαρεύονται (π.χ. Γερμανία ή Τουρκία καμία σχέση –αν παίξουμε μαζί– με το Μπάμπεργκ, ενώ εμείς τότε παίξαμε στο 90% των δυνατοτήτων μας), είναι τα λάθη που πολλαπλασιάστηκαν. Είκοσι δύο λάθη με τη Φινλανδία και μάλιστα όχι στο τέλος, είναι πολλά. Απαγορευτικά για να πας οκτάδα. Και εδώ το θέμα είναι ότι τώρα που είναι σοβαρά τα ματς και θα δυσκολεύουν μάλιστα μέρα με τη μέρα ακόμα περισσότερο, ο Καλάθης χωρίς τον Διαμαντίδη δείχνει ανασφαλής και ακόμα δεν έχει κοντρολάρει το μυαλό του σε ηγετικό ρόλο. Ο Σλούκας είναι ανερχόμενος, αλλά πρέπει να μάθει να έχει σε αρμονία μυαλό και σώμα και να είναι ένα κλικ ψυχικά πριν από το σώμα, ώστε να μην πέφτει στις παγίδες και χάνουμε μπάλες. Το ίδιο σε μικρότερο βαθμό και ο Ξανθόπουλος. Και αυτά, όπως και όλα τα παιδιά, παίζουν στο 90-100% των δυνατοτήτων τους∙ όμως επειδή πρέπει να είμαστε σοβαροί, οι δυνατότητές μας είναι ανεπαρκείς για υψηλό επίπεδο και πάμε να τις μεγαλώσουμε με την ομαδικότητα, την κατεύθυνση, τη χημεία, την άμυνα και τη δουλειά.

Γιατί παίζουμε με ασταθή πλέι μέικερ που δεν απειλούν, με «δυάρι» που δεν είναι σκόρερ, με «τριάρι» χωρίς τρίποντο, με «πεντάρι» χωρίς πλάτη. Για να κρατάμε λοιπόν τον πήχη χαμηλά, με τα συν και πλην μας εύκολα κάνεις ένα βηματάκι παραπάνω του τύπου καθαρίζεις Κροατία και Ρωσία, Σλοβενία και πας πρώτος ή δεύτερος με μία ήττα. Αλλά το ίδιο εύκολα παθαίνεις νίλα από τίποτα Σκόπια ή Βοσνία που το αποφύγαμε. Και εδώ χρεώνουμε –και στον Ζούρο βασικά, και στα παιδιά– το γεγονός ότι δεν έχουν πανικοβληθεί ακόμα και όταν δεν παίζουν καλά. Η διάρκεια που άκουσα να λένε πολλοί, είναι κάτι που έρχεται. Άλλωστε και ποιος μεγάλος έχει ήδη βρει το μυστικό; Επίσης κρατάμε στα θετικά της άμυνας και του σκάουτινγκ το ότι έχουμε εξαφανίσει κομβικούς παίκτες όπως ο Τελέτοβιτς και ο Ρανίκο, αλλά ο κόουτς πρέπει να προσέξει στα δύσκολα ματς, γιατί συνήθως εκεί χάνεις από τον τρίτο ή τον τέταρτο καλό παίκτη μιας ομάδας.

*Με το καλό λοιπόν καθαρίζουμε τα πονηρά Σκόπια, παίζουμε την πρωτιά με Κροατία και Μαυροβούνιο (ίσως χρειαστεί μόλις μία νίκη μάλιστα) και με Ρωσία-Σλοβενία την πρωτιά στον δεύτερο όμιλο και Κάουνας! Όπου για να είμαστε ρεαλιστές, έχουμε πλαφόν απόδοσης και άρα με Ισπανία ή Λιθουανία, αντίο. Με Σερβία, Γαλλία, Τουρκία, Γερμανία είμαστε ρεαλιστικά στο 80-20 να χάσουμε. Άλλωστε, σε σχέση με την Πολωνία είμαστε άκαπνοι στην περιφέρεια και όλοι οι άλλοι συν δυο-τρεις παίκτες από το ΝΒΑ. Και μην ακούσω ότι και άλλοι δεν ξεκίνησαν καλά. Σύμφωνοι, αλλά οι άλλοι έχουν βάθος, ποιότητα και περιμένουν μόνο τον χρόνο. Συνεπώς χαμηλά ο πήχης, μας αρέσει η ομάδα μας επειδή πεθαίνει στο γήπεδο και επειδή ξέρει τι πάει να παίξει, αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι δυνατότητές μας δεν απέχουν πολύ από ό,τι έχουμε δει σε κάποια σούπερ φιλικά και με αυτές θα είναι υπέρβαση να πάμε με το καλό στο Προ-ολυμπιακό. Που καλώς να μας έρθει η υπέρβαση!

Πηγή: gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδος Ευρωμπάσκετ