Αλλά εμείς έχουμε ξαναπεράσει τα πάνω μας και τα κάτω μας – πέτρινα χρόνια, πολέμους, προσφυγιά, κατοχή, εμφύλιο, δικτατορίες, μετανάστευση. Το μέταλλό της να μη χάσει η ομάδα, και τον παναθηναϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι.

Για μένα, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το περιστασιακά χαμένο αγωνιστικό φρόνημα του σωματείου απ’ ό,τι η διοικητική δυσπραγία. Κι από την υπερχρέωση -αυτή την οικονομική φούσκα σας- ο τραυματισμός του Σωτήρη Νίνη λογίζεται ως πολύ μεγαλύτερη συμφορά.

 Ανύποπτοι, όχι ανυποψίαστοι

«Η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να σκέφτεται ο Τζίγγερ. Όσο μου είναι αδύνατον να μπω στη σκέψη ενός παπούα και να την ερμηνεύσω, άλλο τόσο δεν δύναμαι να υπεισέλθω στις νοητικές λειτουργίες του μεγαλομέτοχου του Παναθηναϊκού και να βγάλω άκρη…».

Αυτά έγραφα πριν από μόλις ενάμιση χρόνο στο βιβλίο «Το γαμώτο ενός Παναθηναϊκού», σε στιγμή ανύποπτη, αμέσως μετά την κατάκτηση του νταμπλ.
Αργότερα, με τις διοικητικές εξελίξεις που επακολούθησαν, ένιωσα για μία ακόμη φορά ότι εμάς τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού -σε αντιδιαστολή με τους φίλους άλλων ομάδων- ποσώς μας αφορά αν οι μεγαλομέτοχοι τσακώνονται σαν μικρά παιδιά για τα κουβαδάκια τους.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, πιο ώριμος με όλ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν έχω πια αμφιβολίες ως προς τα κίνητρα των μετόχων. Είναι η οικονομική κρίση που τους κινητοποιεί σήμερα, τα ξέρουμε από πρώτο χέρι - κι εμείς θύματά της είμαστε. Μη σας ξεγελάνε το γκλάμουρ και οι οικονομικές δυναστείες. Μπορεί εκείνοι να μην είναι φτωχαδάκια, είναι όμως καρμίρηδες. Όπως και να το δεις, άλλο είναι να τζιράρεις τόσα χρόνια μικρό κομμάτι των υπεραξιών που αποκόμιζε η οικογένειά σου χάρη στη φούσκα της οικονομίας, κι άλλο να καλείσαι τώρα να ρισκάρεις απ’ τα δικά σου λεφτά για μια ιδέα. Πολύ περισσότερο όταν την ιδέα αυτή είσαι υποχρεωμένος να τη μοιράζεσαι με εκατομμύρια άλλους, που έχουν το θράσος τη δική σου ομάδα (άκου ιδέα κι αυτή!) να τη θεωρούν κι εκείνοι δική τους, έστω και με τρόπο εντελώς διαφορετικό – με μια ανιδιοτέλεια που δεν είσαι καν σε θέση να καταλάβεις.

We shall overcome

Ο Χρόνης ο Μίσσιος, μιλώντας για την οικονομική κρίση, πρότεινε να επιστρέψουμε στα χωριά και να επανασυνδεθούμε με τη γη. Με ποδοσφαιρικούς όρους αυτό μπορεί να σημαίνει να ξαναγυρίσουμε στις γειτονιές, στα εφηβικά της ομάδας και στα τσικό, στην ευγενική χορηγία των οπαδών της. Άλλωστε, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού την έχουν από χρόνια προεξοφλήσει την κρίση τραγουδώντας «κι αν δεν έχω καθόλου λεφτά, πούστη Τζίγγερ τα πήρες κι αυτά». Κι από πλατείες και πεζοδρόμια, κάτι ξέρουν…

Πηγή: protagon.gr

Βαρδινογιάννης Παναθηναϊκός