Kαταλάβατε τώρα γιατί δεν αλλάζω με τίποτα τα Ευρωμπάσκετ και τα Μουντομπάσκετ; Βραδιές σαν την αποψινή αναζωογονούν τα κύτταρα του φιλάθλου, αλλά και του δημοσιογράφου. Ταξιδεύοντας με το μυαλό στο παρελθόν, υπολογίζω ότι έχω ζήσει καμιά 40αριά τέτοια σουαρέ σε ξένους τόπους, με αφετηρία το 1989 στο Ζάγκρεμπ. Ακολούθησαν η Ατλάντα, η Βαρκελώνη, το Μπόρας, το Βελιγράδι, το Τόκυο, η Γρανάδα, η Μαδρίτη, το Πεκίνο, το Κατοβίτσε και άλλες πόλεις πολλές.

Παρακολουθείς το ματσάκι με βλέμμα που κυμαίνεται μεταξύ αγωνίας και ευφορίας, γουρλώνεις τα μάτια σου από την έκπληξη, δοκιμάζεις τις δυνατότητες των φωνητικών σου χορδών, υποκλίνεσαι στην ομάδα και βγαίνεις στους δρόμους για να μαζέψεις τα συγχαρητήρια των γαλαντόμων ξένων.

Κι ας μην έχεις συμμετοχή στην επιτυχία. Το μόνο που έχεις κάνει είναι να φορέσεις το μπλε μπλουζάκι και να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης στην ομάδα στα δύσκολα. Όχι στα εύκολα. Τα εύκολα είναι τα εύκολα. Στα δύσκολα είναι που χρειάζεται στήριξη μία ομάδα. Αλλοι επιλέγουν να σκαρφαλώσουν στο άρμα του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του Αρη, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ. Ορισμένοι, σε κανένα.

Διαβάστε ολόκληρο το σχόλιο στο gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ