Τι εννοούμε; Κόντρα στη Ρωσία, οι διεθνείς θα παίξουν μέχρι και για την πρωτιά του ομίλου. Αυτό που έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουν, το έκαναν με τη Σλοβενία, αυτή την ομάδα που έχει ένα ψυχολογικό θέμα όταν βλέπει απέναντί της Έλληνες.

Ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η νίκη έδειξε πως χρειαζόμαστε μέσα σε πέντε μέρες να αυξήσουμε τα διαστήματα στα οποία θα παίζουμε πιεστική άμυνα, θα έχουμε καθαρό μυαλό στην επίθεση και θα τελειώνουμε φάσεις με εύκολο και θεαματικό τρόπο.

Αυτό είναι το παιχνίδι μας κι αν το εφαρμόσουμε σε 30 αντί για 20 λεπτά, τότε θα έχουμε αυξημένες πιθανότητες και για πρόκριση στους ημιτελικούς. Βιάζομαι; Ίσως. Τι να με κρατήσει όμως, όταν βλέπω τον Ηλία Ζούρο να βρίσκει λύσεις σαν ένας άλλος Μάικ Λαμάρ από το καπέλο του;

Γιατί να φοβηθώ όταν ο Ζήσης αποδεικνύει την τεράστια κλάση του; Όταν ο Αντώνης Φώσης σηκώνεται για τρίποντο την ώρα που ο αγώνας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού; Τι να με σκιάσει βλέποντας τους τρεις βετεράνους να μπολιάζονται τόσο υπέροχα με τους μικρούς που τώρα γίνονται άντρες;

Απ' την άλλη, γίναμε τέλειοι; Όχι, βέβαια, απέχουμε πολύ από το τέλος του δρόμου. Σε αυτή την πορεία που μόλις ξεκίνησε, ωστόσο, είναι ξεκάθαρες οι αρχές βάσει των οποίων παίζουν οι διεθνείς, το ίδιο και το ταλέντο από το οποίο σφύζουν οι Ελληνοαμερικανοί, οι Θεσσαλονικείς, οι Γρεβενιώτες, οι Καρδιτσιώτες, οι Αθηναίοι...

Αν βρούμε και καλύτερες λύσεις απέναντι σε άμυνα ζώνης, ή την ψυχραιμία για να διαγράψουμε τα νεκρά διαστήματα στην επίθεση, όλα θα είναι καλύτερα. Αλλά αυτά τα βήματα είναι μέρος της εξελικτικής διαδικασίας της οποίας εμείς γινόμαστε μάρτυρες.

Κάτι μεγάλο γεννιέται σε λιθουανικό έδαφος, το οποίο ξεκίνησε από το άγχος των απουσιών, ακολουθήθηκε από τις επιλογές του Ζούρου, τη δουλειά στην προετοιμασία και την αίσθηση που τώρα διατρανώνεται, και θέλει αυτή την ομάδα να μπορεί μέχρι και μετάλλιο.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής είναι αυτός που θέτει τον τόνο. Με το πέπλο προστασίας που άπλωσε στους παίκτες του μετά την ήττα, με την περηφάνια που αντιμετώπισε δύσκολες καταστάσεις, με τη στρατηγική του από τον πάγκο, με τη λογική "ένα παιχνίδι κάθε φορά", με την ένταση που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του όταν έδινε οδηγίες στους διεθνείς που έκαναν παιδικά λάθη, κυρίως όμως, με την κραυγή που άρθρωσε έχοντας τα χέρια του ψηλά, όταν ο Φώτσης κάρφωσε το τρίποντο από τη γωνία. Εκεί, δίχως ο ίδιος να το γνωρίζει, βρήκε κοινό σημείο επαφής με τους Έλληνες φιλάθλους.

Κι εμείς τα χέρια μας ψηλά τα είχαμε, κόουτς...

Πηγή: contra.gr

Αρθρογραφίες Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ