«Γάλλοι, Γάλλοι, πελάτες μας και πάλι», τραγουδούσαν οι Έλληνες φίλαθλοι το απόγευμα της Δευτέρας στις εξέδρες της υπέρκομψης Βίλνιους Αρένα.

Παιδιά, ψυχραιμία.

Η Γαλλία του 2011 είναι η καλύτερη Γαλλία που έχει εμφανιστεί στο παρκέ στα 25 χρόνια που παρακολουθώ από κοντά Παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ανώτερη και από αυτήν που κατέκτησε ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο το 2000 στο Σίντνεϊ. Και η Ελλάδα του 2011 είναι η λιγότερο ισχυρή Εθνική Ελλάδας της τελευταίας δεκαετίας. Ψυχρά και κυνικά, οι πιθανότητες ελληνικής νίκης επί των «τρικολόρ» δεν είναι περισσότερες από 20 τοις εκατό.

Τότε γιατί υποψιάζομαι ότι θα τους νικήσουμε; Και δεν είναι να πεις ότι μου έλειψαν τα ζαρζαβατικά...

Ισως φταίει το Βελιγράδι, η θύμηση εκείνης της αλησμόνητης βραδιάς με την οποία ξεκίνησε η νέα εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Πιστέψτε με, ο ημιτελικός του 2005 και το ευλογημένο τρίποντο του Διαμαντίδη έχουν αποτυπωθεί ανάγλυφα στο αθλητικό φολκλόρ της Ελλάδας αλλά και στο αντίστοιχο της Γαλλίας.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μοιάζει σαν αδυσώπητος δαίμονας στα μάτια των Γάλλων φιλάθλων. Αν υπήρχε τρόπος να τον φέρουμε εδώ στο Κάουνας για να τους φοβερίζει αποό την εξέδρα, θα πολλαπλασιάζαμε τις πιθανότητες επιτυχίας.

Ο Πάρκερ, ο Ντιαό, ο Ζελαμπάλ και ο Πιετρούς έζησαν εκείνο το στραπάτσο στο πετσί τους. Οι υπόλοιποι παίκτες της σημερινής Εθνικής Γαλλίας έπεσαν ξεροί στον καναπέ του σπιτιού τους.

Κι εγώ υποχρεώθηκα να περάσω ένα 24ωρο με μοναδική τροφή παστίλιες για το λαιμό, καυτό τσάι με μέλι και διάφορα σέρβικα γιατροσόφια, ώστε να βρω φωνή για να περιγράψω τον τελικό της επόμενης, πεφωτισμένης νύχτας. Ευτυχώς, εκεί δεν είχαμε δράματα.

Ας προσγειωθούμε, όμως, στον πλανήτη γη. Η Εθνική μας δεν έχει Πάρκερ ούτε Νοά ούτε Μπατούμ. Δεν έχει καν Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη, Κακιούζη και Ντικούδη και Λάζαρο.

Για να νικήσει τους Γάλλους στον προημιτελικό, θα χρειαστεί να καταστρέψει το παιχνίδι τους και να πειράξει το μυαλό της. Να υπερισχύσει στον τομέα της τακτικής και να αφοσιωθεί με θρησκευτική ευλάβεια στον άξονα άμυνα-ριμπάουντ. Να ποντάρει στη σιγουριά που της δίνουν οι τρεις παλιοί και να έχει σε καλή μέρα τους παίκτες-κλειδιά, Καλάθη, Βασιλειάδη και Μπράμο. Να πάρει χείρα βοηθείας σε όλους τους τομείς από παίκτες που υστερούν στην άμυνα (Κουφός) ή στην επίθεση (Ξανθόπουλος). Να μείνει συγκεντρωμένη από την αρχή ως το τέλος. Να έχει και τη βοήθεια της τύχης, η οποία της γύρισε την πλάτη στο χθεσινοβραδυνό ματς Ρωσίας-FYROM, αυτό που θα μπορούσε τουλάχιστον να απλοποιήσει την πορεία της προς το Προολυμπιακό τουρνουά.

Οσο περισσότερα τετραγωνάκια αυτού του καταλόγου κατορθώσει να «τσεκάρει», τόσο πιο κοντά θα φτάσει στα ημιτελικά. Γνωρίζει ότι δεν είναι φαβορί και ότι δεν έχει κάτι να χάσει. Δηλώνει και πεισμωμένη, από την ευκολία με την οποία οι Γάλλοι επέλεξαν Ελλάδα για τον προημιτελικό, άσχετα αν στην πραγματικότητα αυτοί ήθελαν να αποφύγουν πιθανό ημιτελικό με τη Λιθουανία. Αλήθεια, αυτούς δεν θα τους ξεφωνίσουμε που έχασαν επίτηδες;

Η μέχρι τώρα πορεία της δικής μας ομάδας, με το ηχηρό 6-2, είναι επιτυχημένη πέρα από κάθε ρεαλιστική προσδοκία τηρουμένων των φετινών σας δεδομένων, όσο κι αν προσπαθούν να σας πείσουν οι αναλυτές του καφενείου ότι «οι αντίπαλοι που κέρδισε η Εθνική ήταν καφενεία».

Όχι. Μια χαρά ομάδες είναι και η Σλοβενία και η Κροατία και η FYROMκαι η Ρωσία και το Μαυροβούνιο και η Βοσνία και η Φινλανδία. Όχι επιπέδου Ισπανίας ή Γαλλίας ούτε όμως αμελητέες ποσότητες. Δεν κυκλοφορούν πλέον ξυλοκόποι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Θα το προσέξατε, ότι η ελληνική ομάδα άφησε ήδη πίσω της τη δευτεραθλήτρια Κόσμου Τουρκία, τη Γερμανία του Νοβίτσκι, την Ιταλία του Μπαρνιάνι, τη Βρετανία του τρομερού Ντενγκ, την Κροατία, το Ισραήλ. Καμία από αυτές τις ομάδες δεν προκρίθηκε στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ. Ολες θα δουν από την τηλεόραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Εμείς συνεχίζουμε, με ρεαλιστικές ελπίδες για κάτι (πολύ) καλύτερο από ένα απλό πλασάρισμα στα ρηχά της οχτάδας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ζηλεύουν το ειδικό βάρος της Εθνικής μας, εδώ στη Λιθουανία. Ελάχιστοι την περίμεναν δυνατή, από τη στιγμή που αποδεκατίστηκε.

Ακόμα και αν ηττηθεί η Εθνική από τους Γάλλους, θα ξέρει ότι έχει για αποκούμπι το κυνήγι του Προολυμπιακού τουρνουά. Ανάμεσα στην ίδια και στην τελική εξάδα θα στέκεται ένας τελευταίος, κουρασμένος και απογοητευμένος αντίπαλος, ο χαμένος του προημιτελικού μεταξύ Σερβίας-Ρωσίας.

Μία νίκη σε αυτούς τους δύο αγώνες θα κρατήσει την ελληνική ομάδα στον αφρό (ειδικά αν σημειωθεί την Πέμπτη…) και θα απομακρύνει τους ουκ ολίγους που περιμένουν ένα στραπάτσο για να τη χλευάσουν ή να την κλειδώσουν στο χρονοντούλαπο.

Πριν σπεύσετε να τονίσετε ότι ορισμένοι από τους αμφισβητίες έχουν βάσιμα επιχειρήματα, επιτρέψτε μου να το πράξω εγώ. Το θλιβερό σήριαλ Ελληνιάδη έβαλε έναν ενοχλητικό αστερίσκο κάτω από την πορεία της Εθνικής και χάλασε τη ζαχαρένια όσων θέλουμε να τη βλέπουμε αγνή, άσπιλη και αμόλυντη.

Το «Σταύρος-γκέιτ» αδίκησε εξ ορισμού την προσπάθεια των παικτών και των προπονητών, ζωγραφίζοντας μία αχρείαστη μουντζούρα στο μητρώο μίας ομάδας που προσφέρει με το παραπάνω αυτά που της ζητήσαμε. Εάν τα αφεντικά της Ομοσπονδίας μπάσκετ πιστεύουν ότι αποτελεί καθαρή εξήγηση το «απεταξάμην» τους προς τον Ελληνιάδη, είναι γελασμένοι.

Σύμφωνοι, το γνωρίζω και το προσυπογράφω με βάση όσα έζησα δύο εβδομάδες τώρα στη Λιθουανία, ότι ο Σταύρος Ελληνιάδης δεν είναι μέλος της επίσημης αποστολής. Ούτε όμως ο Βασιλακόπουλος είναι μέλος της αποστολής ούτε ο Τσαγκρώνης ούτε ο Ζώης ούτε κάποιος άλλος από τους κοστουμαρισμένους που την ακολούθησαν.

Και μόνο ο Ελληνιάδης είχε διαπίστευση «assistantteammanager», άσχετα αν ο τίτλος ήταν ψευδεπίγραφος και κούφιος.

Η Εθνική γλίτωσε πολύ φτηνά, αλλά μπορεί να τις βρει τείχος μπροστά της στο Κάουνας, τις πράξεις του Σταύρακα.

Πηγή: gazzetta.gr

Αρθρογραφίες Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ