Γράφει Γιάννης Νάτου.

Δεν έκανε πλάκα, ο άνθρωπος. Βλέποντας τα Σκόπια να διπλασιάζουν τη δύναμή τους από τον Μπο ΜακΚάλεμπ, τη Γερμανία να δίνει διαβατήριο στον Κρις Κέιμαν για να δυναμώσει κοντά στο καλάθι, το Μαυροβούνιο να έχει τον Νεοϋορκέζο Ομάρ Κουκ στο τιμόνι του, την Πολωνία να εμφανίζει τον Τόμας Κελάτι ως πρώτο σκόρερ, τη Γεωργία με τον Μαρκέζ Χέινς και την Κροατία με τον Ντόντα Ντρέιπερ, τη Βοσνία με τον Χένρι Ντόμερκαντ, τη Βουλγαρία με τον Ερλ Ρόουλαντ και το Βέλγιο με τον Μάρκους Φεϊζόν, είναι να τον κατηγορήσει κανείς;

Οι Φινλανδοί αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη έκπληξη του Ευρωμπάσκετ. Δεν τους υπολόγιζε κανείς, στην πραγματικότητα, εμείς τους... καλοδεχτήκαμε στον όμιλο, αυτοί κατάφεραν όμως να περάσουν στη δεύτερη φάση και να χάσουν στον τελευταίο αγώνα την πρόκριση από τους Σλοβένους. Αν είχαν έναν παίκτη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα είχαν περάσει πιθανότατα στους 8, θα ξεπερνούσαν παθογένειες στο παιχνίδι τους, όπως απειρία και έλλειψη καθαρού μυαλού στα κρίσιμα σημεία, και θα ήταν ακόμη καλύτεροι, μια διαφορετική, ανώτερη ομάδα.

Ο Ντέτμαν φαινόταν στον πάγκο του απλά να απολαμβάνει αυτή την πορεία. Δεν σηκωνόταν συχνά, δεν έβαζε τις φωνές στους παίκτες του, χαμογελούσε τακτικότερα από κάθε άλλον προπονητή. Αυτόματα, η ατάκα του για τους Αμερικανούς, μού έφερε στο μυαλό μια δήλωση της Άννας Βερούλη, όταν είχε σωπάσει ο κουρνιαχτός κι αφού πρώτα είχε πιαστεί ντοπέ μετά το μετάλλιό της στους Πανευρωπαϊκούς της Αθήνας, το 1982. «Δεν είναι δυνατόν οι άλλες να τρέχουν με Φεράρι κι εγώ με Λάντα», μου είχε δηλώσει αργότερα σε μια συνέντευξη που αν μη τι άλλο, αναφερόταν στην αλήθεια του πράγματος.

Τώρα, οι Φινλανδοί τι θα κάνουν; Προφανώς θα αναζητήσουν ένα Αμερικανό. Ψηλό κατά προτίμηση, αφού εκεί είχαν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Κι αν πέσει κι αυτό το προπύργιο, στο επόμενο Ευρωμπάσκετ γιατί ακριβώς θα μιλάμε; Θα είναι Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ή θα το αποκαλούμε κάτι άλλο, ένα Ευρωμπάσκετ με ολίγον ή... λίγο περισσότερο από Αμερική;

Ας το σκεφτούν καλά αυτό τα πεφωτισμένα μυαλά της FIBA, ας κοιτάξουν παραδίπλα στις παραμέτρους που θέτει η FIFA για να δεχτεί αλλαγή αθλητικής υπηκοότητας, και ας αφήσουν εμάς να αναρωτιόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε έναν Αμερικανό με φανέλα ανατολικοευρωπαϊκής ομάδας: «Πώς μαύρισε αυτός έτσι μέσα στο καλοκαίρι;»...

Πηγή: contra.gr
 

Ευρωμπάσκετ