Είναι πολύ χρήσιμο πριν μπούμε στον αγώνα με τη Γαλλία να θυμηθούμε κάποια πράγματα για τους πελάτες. Τους… clients με γαλλική προφορά δεν διαβάζετε το "ts" και περισσότερο ακούγεται ως "κλιάν". Δεν πρόκειται για καμία εισαγωγή προκειμένου να προλάβουμε κάποια αποτυχία, πολύ απλά διότι αυτή η εθνική δεν... αποτυγχάνει. Το έχουμε πει τόσες φορές, να το υπενθυμίσουμε. Πάμε για την υπέρβαση για τη σούπερ επιτυχία. Και μπορεί αυτή η ομάδα.

Να ζυγίσουμε όμως τους καλούς μας αντιπάλους; Αυτούς τους οποίους κάναμε ρεζίλι στο Βελιγράδι με το απίθανο φινάλε και το τρίποντο του Διαμαντίδη; Η αλήθεια είναι ότι στα τελευταία 50'' η τότε ομάδα "πάτησε" τους Γάλλους ψυχολογικά. Τους υποχρέωσε να πετάνε τις μπάλες έξω και ο ποιοτικότερός τους παίκτης, ο Αντουάν Ριγκοντό να χάσει τις δύο πιο κρίσιμες βολές της καριέρας του. Τους υποχρεώσαμε να χάσουν. Δεν ήμασταν καλύτεροι σε καμία περίπτωση.

Από τότε οι τρικολόρ δεν κατάφεραν να μαζευτούν. Πήραν το χάλκινο μετάλλιο, ο Πάρκερ πάλευε και κουβαλούσε τη Λονγκόρια σε κάθε του περιπέτεια, αλλά δεν μαζεύτηκε η ίδια παρέα, η οποία ήταν καλύτερη ατομικά από την Ελλάδα. Η εθνική μας όμως τότε, ήταν ήδη ομάδα δύο ετών ενώ τα γαλλάκια παίκτες με σπουδαία αθλητικά προσόντα, δεν πρόλαβαν να γίνουν σύνολο.

Οι Γάλλοι επιστρέφουν φέτος πιο ομάδα από ποτέ. Ο μεγάλος τους ηγέτης, ξεκίνησε σταυροφορία από πέρυσι για να πείσει αυτό που τους έλειπε πάντα: τον σέντερ Γιοακίμ Νοά. Τον ψηλό που θα κλείσει κάθε τρύπα στην άμυνα, θα ξεκουράσει τα γκαρντ, θα κόψει τα πικ εν ρολ, θα πάρει τα ριμπάουντ, θα τελειώσει κάποιες φάσεις. Ο βασικός σέντερ των Σικάγο Μπουλς θα είναι παρών.

Να είμαστε τίμιοι. Αν η Γαλλία είχε τον Τουριάφ και τον Πιετρούς, με την εφετινή της λογική, θα ήταν σίγουρα η δεύτερη καλύτερη ομάδα του τουρνουά με κάποιες ελπίδες να κτυπήσει στα ίσια την Ισπανία.

Τώρα δεν είναι. Είναι όμως η ομάδα που παίζει την καλύτερη περιφερειακή άμυνα που έχουμε δει εφέτος, τύποι με τεράστια χέρια, ταχύτατα πόδια και τεράστια άλματα να κυνηγούν κάθε φάση, κι αν βάλει τα σουτ δεν χάνει.

Εδώ ερχόμαστε εμείς. Να τους κρατάμε χαμηλά, ελπίζουμε να μην βάλουν τα σουτ, όπως έκαναν οι Λιθουανοί και οι Τούρκοι, οι οποίοι τους έδιναν προκλητικά ελεύθερα τρίποντα, και τα... κουρέλια θα τραγουδήσουν.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε κάτι, επειδή έγινε και κουβέντα με τη Ρωσία. Το 2011 ηττηθήκαμε από την καλύτερη Ρωσία των τελευταίων ετών (λείπει ο Χόλντεν αλλά υπάρχει ο Σβεντ και βεβαίως ο εκπληκτικός Μοζγκόφ στη ρακέτα) δεν κάναμε κάτι χειρότερο από το 2007 όταν είχαμε χάσει επίσης εύκολα 61-53. Είναι ωραίο να δημιουργούνται εικόνες και παραστάσεις, αλλά οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι και προς το παρελθόν και προς το παρόν.

Η χρυσή μας εθνική του 2005 και το 2006 εκτός από τους θριάμβους είχε και τις αποτυχίες της που δεν θέλουμε να θυμόμαστε, αλλά υπάρχουν. Δεν σημαίνει ότι επειδή εκείνη η ομάδα νικούσε συνέχεια τους Γάλλους, θα το κάνουμε και φέτος. Δεν σημαίνει ότι επειδή η συγκεκριμένη ομάδα δυσκολευόταν ή δεν νικούσε τους Σλοβένους, δυσκολεύεται και η τωρινή. Ανόμοιες εποχές, ανόμοιοι αντίπαλοι, ανούσιες συγκρίσεις. Το μόνο κοινό; Δεν…κερδάμε (συνηρημένο κερδάω-ω) τους Ισπανούς. Ούτε το 2005, ούτε το 2011 ούτε το 1987.

Πηγή: contra.gr
 

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ