Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ήταν, όταν στην επικοινωνία του Θέμη και του Τσάρλι με τον κόσμο, μου ζητήθηκε μία παρέμβαση... Από τον τόνο της φωνής μου, ο Τσάρλι με "έπιασε"... "Κουρασμένος είσαι;" ρώτησε... Δεν ενδιέφερε προφανώς κανέναν από αυτούς που άκουγαν, τους ακροατές, αλλά τόλμησα να απαντήσω... "Στεναχωρημένος".

Μα την κατάρα, σε αυτά τα ματς, καλύτερα να σου ρίχνει μία 20αριά πόντους στην κεφάλα, παρά να αισθάνεσαι ότι σε έπιασαν κορόιδο και σου πήραν τη μπουκιά μέσα από το στόμα. Με τη Γαλλία έτσι αισθάνθηκα. ΚΙ ακούω βερεσέ όλες τις αναλύσεις των απογόνων του Μπόμπι Νάιτ, που φυσικά κατοικοεδρεύουν στην Ελλάδα... Αδιάφορες μου είναι... Η Ελλάδα έκανε ...ματσάρα με τους Γάλλους. Οπως ακριβώς το γράφω! Ματσάρα!

Και στερήθηκε απλά του δικού της Πάρκερ (κυρίως αυτού) στην επίθεσή της για να μαζέψει τη μπάλα, όταν αυτή έκαιγε και να εξηγήσει στον ...πετεινό πόσα φράγκα κάνει η βιολέτα. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά η πίκρα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν σκέφτομαι ότι η Εθνική, ηττήθηκε από μία ομάδα με τεράστιο ταλέντο, απίστευτη ποιότητα, αλλά μυαλό κοκόρου.

Η μπασκετική Γαλλία (όχι ως χώρα) διακατέχεται με ορατή αμετροέπεια, από μία διαχρονική βλακεία, που αυτή τη φορά εμείς δεν τιμωρήσαμε. Με τη διαφορά στους έξι πόντους, μας έστειλαν τρεις (σχεδόν) διαδοχικές φορές στις βολές, τις δύο αμέσως μετά από δικό τους άστοχο σουτ και την τρίτη σε φάουλ μακριά από την μπάλα. Πόσο χαζός μπορείς να είσαι λοιπόν για να προσφέρεις τόσο εύκολα πόντους στον αντίπαλο...

Ο παλιός άσος τς Εθνικής Γαλλίας, ο κ. Μονκλάρ, που παινευόταν έξω από την Ζαλγκίρις Αρίνα, στο πρόχειρο καπνιστήριο που στήνουμε σε κάθε ημίχρονο, ότι... 'Το 1983 ήμουν κι εγώ εκεί". Τότε που η Γαλλία είχε κερδίσει σε σοβαρό αγώνα την Ελλάδα. Ο ίδιος άνθρωπος έλεγε... "Αυτές οι δύο βολές που χάσατε, ενώ θα μπορούσατε να έχετε ισοφαρίσει, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο". Πόσο δίκιο έχει; Αλλά ξέρετε κάτι... Η ημέρα έχει αλλάξει...

Κι αφού σφίξω πολύ δυνατά το χέρι στον κόουτς και τους παίκτες της Εθνικής που μετέτρεψαν επί 33 λεπτά ένα αδιαφιλονίκητο φαβορί να μοιάζει με μαριονέτα, θα τους καλέσω να ξαναγίνουν μάγκες... Αυτή τη φορά για 40 λεπτά Να ρίξουν στο κοαναβάτσο την μισοτελειωμένη Σερβία και να μας χαρίσουν ακόμα ένα καλοκαίρι με μπασκετική δράση, αγωνία, συναισθήματα. Ολα αυτά για πάρτη τους φυσικά..

Ο αγώνας με την ομάδα του Ιβκοβιτς, δεν είναι απλά ένας αγώνας... Ερχεται ακριβώς ένα χρόνο κι ένα μήνα μετά την κλωτσοπατινάδα του ΟΑΚΑ, με όλους του πρωταγωνιστές να είναι παρόντες. Ολοι πλην Σόφο... Φώτσης,Μπουρούσης, Κρστιτς, Τεόντοσιτς, θα είναι εδώ. Στο μεγάλο παιχνίδι που θα καθορίσει σε ποιο πρόσωπο θα ζωγραφίσει ο καλλιτέχνης του χαμόγελο. Στο ελληνικό ή το σέρβικο.

Αν ψάχνετε για ανάλυση, μην χολοσκάτε... Λίγες ώρες έμειναν ακόμα. Και μετά την κούραση που τράβηξαν χθες και οι δύο ομάδες, η τακτική θα πάει αργά ή γρήγορα στα ανάθεμα. Η καρδιά θα παίξει ρόλο, η ψυχή θα παίξει ρόλο κι από εκεί και πέρα, όποιος έχει πιο καθαρό μυαλό στα κρίσιμα θα κερδίσει... "Μα δεν βλέπεις ότι δεν παίζουμε καλά. Είμαστε πολύ κακοί φέτος, Δεν έχουμε τίποτα" μας έλεγε πριν από αρκετές ημέρες ένας Σέρβος συνάδελφος και να που επιβεβαιώθηκε.

Οι Σέρβοι, όντως, μοιάζουν να μην είναι πολύ καλά. Και τώρα με τον τραυματισμό του Τέπιτς και του Ράσιτς απογυμνώνονται περισσότερο μπροστά στα ...άγαρμπα και αγροίκα χέρια των Ελλήνων παικτών, που ελπίζουμε ότι θα μπουν αποφασισμένοι να φάνε σίδερα.

Μία αναμέτρηση Ελλάδας - Σερβίας, ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση. Ακόμα και την τελευταία που φορά που συναντηθήκαμε, στη Γρανάδα, το 2007 στο Ευρωμπάσκετ, το σκηνικό αγρίεψε όταν ο Μίλιτσιτς, μέσα στην αφέλειά του μίλησε με τα χειρότερα λόγια την εθνική μας ομάδα. Νωρίτερα είχαμε να συναντηθούμε από το 2003, στη Στοκχόλμη και τον αγώνα κατάταξης στο 5-8. Σε ένα τουρνουά, που εξελίσσεται όπως το φετινό για την Εθνική ομάδα

Οι δρόμοι είναι δύο...

Νίκη και πάμε φουλ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε ένα καλοκαίρι γεμάτο μπάσκετ, όμορφες στιγμές και τη μεγάλη απάντηση των διεθνών σε όλα αυτά που θα προλάβουν να διαβάσουν και να ακούσουν μέχρι την έναρξη του αγώνα...

Ηττα και η επόμενη διετία θα είναι αρκετά δυσάρεστη για το μπάσκετ, όχι γιατί θα έχουν αποτύχει τα παιδιά της Εθνικής, αλλά γιατί το ίδιο το άθλημα στην Ελλάδα, απόντων των επιτυχιών της επίσημης αγαπημένης, δεν έχει δημιουργήσει το πεδίο για να λάμψει, λαμβάνοντας ετερόφωτη βοήθεια από την Εθνική, για να καλύψει τις δικές του ανορθογραφίες...

Οπως και να'χει πάντως, σε αυτά τα 12 τυπάκια που σε λίγες ώρες θα παίξουν στον δικό τους τελικό, μόνο ένα "μπράβο" κι ένα "συγχαρητήρια" ταριάζει. Διότι αν μη τι άλλο έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Εξάλλου, ούτε η εμπειρία είναι ένα αγαθό που κληρονομείται ή αγοράζεται, ούτε η ποιότητα και το ταλέντο έχουν limit up ή limit down. Παραμένουν πάντα σταθερά. Υπάρχουν, ή δεν υπάρχουν.

Υ.Γ. Είναι αστείο κι αηδιαστικό να βγαίνουν οι ξερόλες και να κατακρίνουν τον προπονητή, ή τους παίκτες για το παιχνίδι με τη Γαλλία, εκφράζοντας τις απόψεις τους εκ του ασφαλούς. Σε ένα ματς, που δύο από τα 15 άστοχα τρίποντα να είχαν βρει στόχο, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει. Και μάλιστα, ίσως και κι εύκολα

Υ.Γ.1: Στην χώρα που λέγεται Ελλάδα με την αηδιαστική νοοτροπία, οι πιθανότητες που δίναμε οι περισσότεροι από εμάς στην Εθνική ήταν λιγότερες από 20% για νίκη επί της Γαλλίας. Ξαφνικά, λες και στο ματς, έπαιξαν άλλοι παίκτες, ξεχάσαμε τα πάντα... Δε γίνεται καμία αναφορά για το γεγονός ότι Εθνική έφερε τους Γάλλους στα μέτρα τους, αλλά όλοι μιλούν για την αποτυχία και τους λόγους που έφταιξαν για την ήττα. Λες και μέχρι το 33 ήταν άλλοι παίκτες αυτοί που έπαιζαν και διαφορετικό προπονητής.

Υ.Γ.2: Την ανοησία των μαθηματικών δεν την καταλαβαίνω. Καμία ομάδα δε θέλει να κερδίζει σκοράροντας 56 πόντους. Αυτό δε σημαίνει ότι θα χάσει όμως. Μπορεί να κερδίσει κιόλας. Κι άνετα μάλιστα. Δε θα σταθώ στα σουτ του Πάρκερ, αλλά σε αυτά του Μπατούμ. Λίγο πιο γρήγορες να ήταν οι περιστροφές σε εκείνο το σημείο που ο Μπατούμ σκόραρε και η Ελλάδα θα μπορούσε να έχε κερδίσει, μάξιμουμ στους 60-62 πόντους.

Υ.Γ.3: Ενα μεγάλο μπράβο σε όλους. Από τον Ζούρο που έστειλε τον Βινσέντ Κολέ για βρούβες και ο Γάλλος, άναβε κι έσβηνε κάθε δευτερόλεπτο, μέχρι και τον τελευταίο παίκτη της Εθνικής. Διότι αυτά τα παιδιά έκαναν ό,τι μπορούσαν. Εμείς, έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε για να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια; Πολύ αμφιβάλω.

Πηγή: sentragoal.gr

Εθνική Ελλάδας Ευρωμπάσκετ