Το να επιμένεις για την κορυφή είναι θέμα στυλ, πέραν των ικανοτήτων που είναι εκ των πραγμάτων απαραίτητες ως προϋπόθεση. Οι Ισπανοί καταχωρούνται πλέον στη χορεία των ομάδων που άφησαν το στίγμα τους στο ευρωπαϊκό -και όχι μόνο- μπάσκετ.

Είναι ξεχωριστοί και εσχάτως μισητοί. Οπως συμβαίνει πάντα σε αυτούς που επιτυγχάνουν. Και οι «πλάβι» μάζευαν -ωσάν μαγνήτες- την έχθρα των υπόλοιπων ομάδων. Κάτι που αποδεικνύει πως είναι καλύτερα να σε εχθρεύονται παρά να αδιαφορούν για σένα.

Πώς όμως μπορείς να προσπεράσεις μια ομάδα που τα τελευταία πέντε χρόνια έχει κατακτήσει τα πάντα; Εχουμε και λέμε: Χρυσό το 2006 στο Παγκόσμιο διαλύοντας στον τελικό την εθνική μας ομάδα. Ασημένιο το 2007, αλλά και πατατράκ, καθώς έχασαν την πρώτη θέση μέσα στο σπίτι τους. Ασημένιο στους Ολυμπιακούς το 2008 που έμοιαζε με χρυσό κόντρα στους αχτύπητους Αμερικανούς. Χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2009, χρυσό και τώρα. Τι άλλο να ζητήσεις από μια ομάδα; Τι άλλο μπορείς να περιμένεις;

Ο Πάου Γκασόλ, πριν καν τεθούν αυτές οι ερωτήσεις, πρόλαβε κι απάντησε: ο επόμενος στόχος είναι οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου. Και έχει ο... Ισπανός θεός! Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίδοτο αυτή τη στιγμή για να αναχαιτίσεις τους «φούριας ρόχας». Μοιάζουν να είναι φτιαγμένοι από ανθεκτικό υλικό. Σχεδόν τελειοποιημένο. Τόσο που να απορροφάει ακόμα και τους κραδασμούς που προκαλεί ο χρόνος.

Υπάρχουν, όμως, τόσες σταθερές σε αυτήν την ομάδα που δύσκολα θα «χαντακωθεί» τα επόμενα χρόνια. Κατ' αρχάς έχει παίκτες που λόγω ηλικίας μπορούν να αποτελέσουν τη βάση της για δύο ακόμα μεγάλες διοργανώσεις. Από την άλλη έχει παίκτες που έρχονται από πίσω και οι οποίοι ανδρώνονται στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και σαφώς το δεύτερο καλύτερο του κόσμου, μετά φυσικά το ΝΒΑ.

Αποδεικνύεται περίτρανα πως η ACB είναι το καλύτερο... σχολείο (ανώτατης εκπαίδευσης μάλιστα) για νιόβγαλτα ταλέντα, ώστε να κάνουν αμέσως τη διαφορά. Το επιβεβαιώνουν και οι δικοί μας... μετανάστες στην Ιβηρική Χερσόνησο. Συνυπολογίστε σε αυτά και τη λογική του συστήματος που θέλει τα ταλέντα να μη μένουν τέτοια μέχρι τα 25 τους, αλλά να μπαίνουν για τα καλά στην παραγωγική διαδικασία πριν καν κλείσουν τα 20!

Το ισπανικό μπάσκετ χρήζει ιδιαίτερης προσοχής πρώτα για τον τρόπο που αναπτύσσεται και εν συνεχεία για τα αποτελέσματά του. Σε όποιον δεν αρέσει μπορεί να συνεχίσει να το μισεί...

Πηγή: Goal

Ευρωμπάσκετ