“Φιλικά προετοιμασίας”. Είναι τα παιχνίδια που κάθε ομάδα, θα πρέπει να κάνει λάθη, να δοκιμάσει, τα πειραματιστεί, προκειμένου να είναι έτοιμη όταν θα έρθει η ώρα.

Μετά και το δεύτερο τεστ στη Μόσχα, απόντος (και) του Μπατίστ αυτή τη φορά, δεν μπορεί να ισχύσει κάτι διαφορετικό από αυτό που αναφέραμε σε προηγούμενη επικοινωνία. Ο δρόμος είναι μακρύς, το είπε και ο Ομπράντοβιτς άλλωστε. Ορισμένα στοιχεία της φυσιογνωμίας των πράσινων όμως, μπορεί να τα διακρίνει (κι όχι να τα κρίνει) κανείς.

Οπως το γεγονός ότι, σε κάθε περίπτωση, στο ρόστερ του τριφυλλιού, παρά τις περικοπές, παρά τις αποχωρήσεις, εξακολουθεί να υπάρχει η ποιότητα και το ταλέντο και η πληθώρα των παικτών, που έχουν την δυνατότητα να καθορίσουν την τύχη ενός αγώνα. Κι όχι φιλικού...

Με την Φενέρμπαχτσέ αναδείχθηκε η εκτελεστική δεινότητα του Λόγκαν, αλλά και η πολυμορφική προσφορά που (θα) έχει ο Σάτο... Στη νίκη επί της Ζαλγκίρις έλαμψε το άστρο του Μάριτς... Αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Κι όχι γιατί θα τύχει, αλλά γιατί έτσι θα είναι προγραμματισμένο. Είτε πριν, είτε κατά την εξέλιξη του αγώνα.

Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός αν και είναι δεδομένο ότι αντλεί μεγάλο μέρος της δύναμής του από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ως ομάδας, κάθε ξεχωριστό βράδυ, μπορεί να έχει κι έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή. Οπως άλλωστε γίνεται σχεδόν κάθε χρόνο...

Ομολογώ πάντως, ότι υπάρχει κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση... Κι αφορά τη στάση των δύο παιδιών που ήρθαν φέτος στον Παναθηναϊκό... Του Κυρίτση και του Καλάθη... Ο πρώτος, δεν περίμενα ποτέ ότι θα απασχολήσει τους πρωταθλητές Ευρώπης.

Ούτε καν αυτή την περίοδο της ύφεσης. Ο δεύτερος είναι ξεχωριστή περίπτωση, αλλά κι αρκετά άγουρος ακόμα. Πιθανότατα και τα δύο παιδιά, θα μονομαχήσουν για μία θέση στη δωδεκάδα, από την οποία μπορεί να είναι εκτός τις περισσότερες φορές.

Εντούτοις, με εκπλήσσει θετικά το γεγονός ότι αμφότεροι, λαμβάνοντας την εντολή να περάσουν στο παρκέ, δεν έχουν κανένα δαιμόνιο να αντιμετωπίσουν. Παίζουν και βγάζουν τον εαυτό τους. Χωρίς να φοβούνται, χωρίς να αισθάνονται μειονεκτικά, χωρίς να κουβαλούν βάρος αποδείξεων...

Και για αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Ασφαλώς και τα εύσημα ανήκουν στους ίδιους, οφείλουμε όμως να κοιτάξουμε και πίσω από την προσκηνιακή εικόνα. Πιθανότατα, στην αρχή του καλοκαιριού ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Κυρίτσης θα πίστευε ποτέ ότι θα υπογράψει συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό. Αν το έλεγε σε κάποιον, ίσως και να τον χαρακτήριζε γραφικό.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ίδιος παίκτης, μπαίνει στα φιλικά της Μόσχας και βγάζει τον πραγματικό εαυτό του. Πιστέψτε με, ότι αν δεν υπήρχε στην άκρη του πάγκου κάποιος να του μεταδώσει και να τον πείσει ότι αυτό πρέπει να κάνει, η παρουσία του Κυρίτση και του Καλάθη ίσως να ήταν τελείως διαφορετική.

Ο Ζοτς και οι συνεργάτες του, με τον τρόπο που τους μιλούν και τους φέρονται, τους απελευθερώνει και τους οδηγεί να παίζουν απλά και μόνο για να ...παίζουν. Χωρίς άγχος και χωρίς πίεση. Ο Κυρίτσης παίρνει φάσεις παρόμοιες με αυτές που έπαιρνε στον Ηλυσιακό, ο Καλάθης μαζεύει τα ριμπάουντ σαν φυστίκια και προσπαθεί να δημιουργεί όπως ακριβώς έκανε στο Κολοσσό.

Μα αυτό ακριβώς θέλουν και οι προπονητές. Να απελευθερώνουν οποιονδήποτε παίκτη, είτε είναι σούπερ σταρ, είτε είναι ρολίστας, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποδίδουν αυτά ακριβώς που μπορούν. Και να μην χάνεται η ικανότητά τους στη δίνη του άγχους και της πίεσης. Εδώ υπάρχει βεβαίως, η λεπτή ισορροπία...

Του παντρέματος της προσωπικής ικανότητας με τις αρχές που υπηρετεί κάθε ομάδα και τις οποίες ορίζει ο προπονητής. Οταν μπορείς ένας παίκτης, όπως κι αν ονομάζεται, κάθε φορά που πατά στο παρκέ να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του, κινούμενος στο γενικότερο πλαίσιο της καθορισμένης φιλοσοφίας του προπονητή, η ομάδα, θα είναι σε κάθε περίπτωση κερδισμένη.

Πηγή: leoforos.gr

Α1 Ομπράντοβιτς Παναθηναϊκός