Αν το περίμενα; Ειλικρινά, όχι. «Χ2» το έβλεπα το ματς. Οχι μόνο επειδή οι Κροάτες υπερτερούν σε ταλέντο. Αλλά, κυρίως, επειδή η Εθνική Ελλάδας σε τέτοιου είδους ματς, σε κρίσιμες ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ αναμετρήσεις εναντίον των ισχυρών του ομίλου της, τα θαλασσώνει.

Ακόμη και σε καλύτερες ημέρες, με πολύ καλύτερους παίκτες (μην γελιόμαστε, δεν υπάρχει σύγκριση στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή με την εποχή του 2004, μόνο επιθετικούς έχουμε περισσότερους και ικανότερους και τον Νίνη με τον Φετφατζίδη από πίσω τους). Θυμίζω: 0-2 το 2004 με τους Ισπανούς, 0-1 το 2006 από τους Ουκρανούς, 1-4 το 2008 από τους Τούρκους, 1-2 πέρυσι από τους Ελβετούς, όλα εντός έδρας.

Πείστηκα ότι μπορούσαμε να το πάρουμε όταν έληξε 0-0 το πρώτο ημίχρονο και κατάλαβα πώς «πήγαιναν» το ματς οι Κροάτες. Ο Μπίλιτς δεν τολμούσε, οι «δικοί» μας θα έψαχναν τη μισή ευκαιρία για το γκολ, σαν τον ψύλλο στ’ άχυρα.

Μα σ’ αυτό το δεύτερο ημίχρονο ο Θεός του ποδοσφαίρου μας χαμογέλασε.

Ο Βύντρα ξεκίνησε σούπερ στη θέση του Τοροσίδη, ο Γουέμπ δεν καταλόγισε το καταφανέστατο πέναλτι του Αβραάμ στον Κάλινιτς, ο Σαμαράς ευστόχησε στη μοναδική ευκαιρία που τού παρουσιάστηκε (έχει χάσει άλλα κι’ άλλα, πολύ πιο εύκολα, το σημερινό δεν ήταν τόσο απλό όσο φάνηκε και η τεχνική του αποδεικνύεται στο λάκτισμα με ελαφρύ φάλτσο για να πάει η μπάλα όσο το δυνατόν πιο κοντά στη γωνία) και από το 75’, σχεδόν αμέσως μετά το 1-0, τραυματίζεται ο Κάλινιτς και ο Μπίλιτς μένει... μπουκάλα!

Είχε αντικαταστήσει και τον Εντουάρντο στο 52’ και τον Γέλαβιτς στο 62’ μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκε για δεύτερη κίτρινη κάρτα (θα μπορούσε να είχε αποβληθεί ο πρώτος για αντιαθλητικό μαρκάρισμα, ενώ ο δεύτερος μπλέχτηκε στο τσαμπουκά με τον Τζόρβα) και στο 74΄ είχε κάνει την τρίτη αλλαγή του, βγάζοντας τον Τσόρλουκα λόγω τραυματισμού!

Ναι, μας ήθελαν όλοι οι Θεοί της μπάλας στο β΄ ημίχρονο. Αλλά από την άλλη πλευρά, αξίζουν χίλια μπράβο σε όλους τους παίκτες για έναν και μοναδικό λόγο: νίκησαν τους Κροάτες στο αδύνατο σημείο τους!

Την...αβάσταχτη ελαφρότητά τους, την επιπολαιότητά τους και την ελαφρά αλαζονεία τους. Ηταν πασιφανές ότι ο αντίπαλός μας δεν έπαιζε με την (γόνιμη) αίσθηση του φόβου που φυλάει τα έρημα. Δεν είχαν αυτοσυγκέντρωση στο 100%, ειδικά μετά το 55’, όταν χάρη κυρίως στον Πέρισιτς της Ντόρτμουντ (αυτόν που είχε πετύχει την απίθανη γκολάρα στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Αρσεναλ) ανέκτησαν την κυριαρχία. Κυκλοφορούσαν εύκολα τη μπάλα, δεν κινδύνευαν από αντεπιθέσεις ή κλεψίματα.

Ακόμη μεγαλύτερο μπράβο αξίζει στον Φερνάντο Σάντος, του οποίου η κληρονομιά ήταν βαρύτατη και για τον οποίο αμέσως μετά το 1-1 στη Λετονία που ακολούθησε τη νίκη επί του Ισραήλ, όλοι πιπιλίζαμε την καραμέλα: «Πάλι θα χύσει στο τέλος την καρδάρα με το γάλα;»

Δίχως Νίνη – Φετφατζίδη (δημιουργικοί, με φαντασία, με κάθετη πάσα, με ντρίμπλα), δίχως Σηφάκη, με αριστερό μπακ τον Ζαραδούκα, με μεσαία γραμμή για την οποία οι περισσότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού θα έριχναν «καντήλια» αν ο Φερέιρα έβαζε «Κάρα» - «Κατσούρ» - Τζιόλη (απίστευτη έλλειψη κεντρικών μέσων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο ο Φορτούνης, ο Τάτος και ο Καραγκούνης «έρχονται» από τη νέα γενιά, αλλά αργούν ακόμη για βασικοί στην Εθνική Ανδρών και δεν είναι αμυντικογενείς), ο Πορτογάλος τα κατάφερε.

Τα κατάφερε; Οχι ακόμα!

Στη Γεωργία πάει χωρίς τους τιμωρημένους Σαμαρά (Χαριστέας), Ζαραδούκα (Σπυρόπουλος), Αβραάμ Παπαδόπουλο (Κυριάκος Παπαδόπουλος), και τον τραυματία Τοροσίδη (Βύντρα). Και αντίπαλος είναι ο συμπαθέστατος σε εμένα Τιμούρ Κετσπάγια, ο οποίος είχε πάρει ισοπαλία στο «Γ. Καραϊσκάκης». Λέτε; Μπαααα!

Υ.Γ. To highlight του αγώνα: ο πανηγυρισμός στο δεύτερο γκολ με ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ τον σκόρερ Γκέκα και τον Κατσουράνη να κατευθύνονται στον πάγκο. Αφησαν τα μίση, στης νίκης το μεθύσι...

Πηγή: gazzetta.gr
 

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας