Και δεν μιλάω μόνο για τη σημερινή ομάδα, αλλά για όλους τους παίκτες της τελευταίας δεκαετίας που μας έφεραν ένα απρόσμενο ευρωπαϊκό Κύπελλο, που μας πήγαν σε άλλες δύο διοργανώσεις και που μας έχουν με το ενάμιση πόδι σε ακόμα μία.

Οταν μιλάω για έλλειψη σεβασμού, δεν εννοώ την πολλές φορές άδικη κριτική, τις συχνότατα άδειες εξέδρες και τη γενικότερη αδιαφορία που δείχνουμε ως φίλαθλο κοινό για την Εθνική μέχρι να έρθει η στιγμή που με τα επιτεύγματά της θα μας αναγκάσει να τη θυμηθούμε και να βάζουμε μέσο για ένα εισιτήριο. Μιλάω για την αναγνώριση που ο καθένας από αυτούς τους παίκτες μεμονωμένα δεν έχει απολαύσει ακόμα.

Αν ρωτήσεις ακόμα και έναν νεαρό φίλαθλο ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι Ελληνες ποδοσφαιριστές της ιστορίας, θα ακούσεις ονόματα παλαιμάχων από τον προηγούμενο αιώνα. Και δικαίως δοξάζουμε τους παλιούς.

Ομόρφαιναν τις Κυριακές των μπαμπάδων και των παππούδων μας, παρουσίαζαν κάπου κάπου και ένα μεμονωμένο διεθνές αποτέλεσμα ή κάποια ευρωπαϊκή πορεία κι έτσι γίνονταν «αθάνατοι», εκμεταλλευόμενοι την αγνότητα εκείνων των εποχών και την περιορισμένη δυνατότητα επαφής και σύγκρισης με την πρώτη ποδοσφαιρική ταχύτητα της Ευρώπης. Τις ουσιαστικές επιτυχίες, όμως, μας τις έφεραν αυτοί οι άμπαλοι οι καινούργιοι.

«Μα ήταν πολύ πίσω τότε η Ελλάδα» θα πει κάποιος. Ναι, ήταν. Επειδή, όμως, η Ελλάδα ήταν «πολύ πίσω», υπήρχαν ακόμα τα δύο πιο απαραίτητα συστατικά για να ανθίσει το ποδοσφαιρικό ταλέντο: η αλάνα και η φτώχεια. Μαζί πάνε όλα αυτά.

Η σύγχρονη Ελλάδα της ευκολίας και της άνεσης, η Ελλάδα που έχει γεμίσει από «ακαδημίες ποδοσφαίρου» και που μπορεί να στέλνει κάποια από τα «προϊόντα» της μέσω του νόμου Μποσμάν στην Μπουντεσλίγκα και στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν θα ξαναγεννήσει Δομάζους -αν και τώρα που επιστρέφει η φτώχεια, ποτέ δεν ξέρεις...

Κάθε γενιά, λοιπόν, είχε τα υπέρ και τα κατά της. Ευγνωμονούμε τους παλιούς, όμως είναι καιρός να περάσουν στην αθανασία και οι νέοι. Να αποκατασταθούν ιστορικά ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας, ο Ζαγοράκης, ο Μπασινάς, ο Γιαννακόπουλος και όλη η σειρά τους. Αρκετά περιφρονήσαμε τον Χαριστέα επειδή δεν είναι Σιδέρης ή Αναστόπουλος.

Αρκετά αστειευτήκαμε με τον Καραγκούνη επειδή «παίζει ποδόσφαιρο άλλης εποχής» και με τον Γκέκα επειδή «ξέρει μόνο να βάζει γκολ», λες και είναι καμιά εύκολη δουλειά.

Αυτοί κρατήθηκαν σε υψηλό επίπεδο για μία δεκαετία, αυτοί μας έκαναν μόνιμους στα Euro και στα Μουντιάλ και αυτοί πρέπει να εισπράξουν -και δεν μιλάω για λεφτά- τα δέοντα. Βασικά σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Πηγή: Goal

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας