Είχα την τύχη χθες βράδυ να συνομιλήσω στον αέρα του «Skai 100,3» με τον Γιώργο Καραγκούνη. Από σεβασμό στη συμφωνία μας να μην συζητήσουμε για άλλα θέματα πλην εθνικής ομάδας, απέφυγα να τον ρωτήσω για τις μελλοντικές σκέψεις του.
Το καλοκαίρι λήγει το συμβόλαιό του και αν όλα πάνε καλά μεθαύριο στην Τιφλίδα, θα έχει την ευκαιρία στα 34 του να αγωνιστεί σε τρίτο διαδοχικό Euro, όντας ο μοναδικός διεθνής μαζί με τον Κώστα Κατσουράνη (ίσως και τον Αγγελο Χαριστέα αν κάνει καλή χρονιά με τον Παναιτωλικό, διότι ο Σάντος γουστάρει τους παίκτες που παίζουν για την ομάδα και όχι για την πάρτη τους).
Η εύκολη σκέψη δεν χρειάζεται ανάλυση: «ποιο ιδανικότερο φινάλε από την παρουσία του σε μεγάλη διοργάνωση με την αγαπημένη ομάδα του και με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο»;
Για να είμαι ειλικρινής, αντιλαμβάνομαι ότι η δίψα του «Κάρα» για ποδόσφαιρο δεν έχει εξατμιστεί, αλλά ταυτόχρονα το «ξενέρωμά» του με τον Παναθηναϊκό είναι απίστευτο (νομίζω ότι ακόμη δεν μπορεί να χωνέψει τους… ερήμην του αποκλεισμούς από Οντένσε και Μακάμπι Χάιφα γιατί είναι ο πιο τρελαμένος με την Ευρώπη Ελληνας παίκτης).
Και εγώ στη θέση του έτσι θα ήμουν: ξενερωμένος. Όχι με τη ρευστότητα στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και την αβεβαιότητα που επικρατεί για το τι μέλλει γενέσθαι στην ομάδα. Χρήματα αρκετά έχει βγάλει, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου ότι τα έχει σκορπίσει με ανοίγματα και παντός είδους «ταρζανιές», συνεπώς δεν νομίζω ότι τον ενδιαφέρει πολύ η αμοιβή του. Τον «καίει», όμως, η υποτίμησή του που άγγιξε ορισμένες φορές το όριο της απαξίωσης.
Τον πονάει αφάνταστα όταν μένει στον πάγκο, γνωρίζοντας ότι ειδικά σε ορισμένα παιχνίδια που έχει φάει με το κουτάλι, όπως τα ευρωπαϊκά, ο προπονητής του δεν αξιολογεί στον βαθμό που πρέπει όσα μπορεί να προσφέρει. Γνώμη μου ήταν και παραμένει ότι με τον «Κάρα» στην ενδεκάδα ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε αποκλειστεί από καμία εκ των δύο αντιπάλων του.
Μόνο και μόνο λόγω της τεράστιας πείρας του από ειδικές καταστάσεις, ειδικές αποστολές, ματς που κρίνονται στη λεπτομέρεια, γνώση του ρυθμού και των απαιτήσεων ενός αγώνα με αντιπάλους τέτοιου βεληνεκούς. Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ο,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει.
Επηρεάζει όμως, τον «Κάρα», τον φορτίζει με ακόμη περισσότερα θετικά ιόντα στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί για την Εθνική. Με πείσμα, με (διπλές) προπονήσεις,
με καθοδήγηση, με τα πάντα! Για έναν παίκτη, και δη για έναν μέσο 34 ετών, ο ρυθμός που βρίσκει μέσα από την παρουσία του σε αγώνες είναι ένας από τους βασικούς τομείς στους οποίους πρέπει να εντρυφήσει κάποιος για να αξιολογήσει την απόδοσή του. Αυτόν τον ρυθμό δεν τον έχει. Πάσχισε για να τον βρει μέσα από τις (καλές, όχι σαν τον Herr Otto) προπονήσεις του Σάντος, αλλά και με έξτρα ατομική εκγύμναση.
Το ξέρει ο «Κάρα» ότι δεν έχει την ενέργεια 25χρονου, δεν αιθεροβατεί. Το ξέρει ότι για να είναι ανταγωνιστικός, για να είναι ο Καραγκούνης που πρωτίστως ο ίδιος (και μετά οι προπονητές του και οι φίλοι του Παναθηναϊκού και της Εθνικής) θέλει, καλείται να προσπαθεί περισσότερο. Το θαυμάσιο είναι ότι δεν το βάζει κάτω. Δεν τού το επιτρέπει ο αγωνιστικός εγωισμός του και η αυθεντική τρέλα του με το ποδόσφαιρο.
Αυτός που τον «έστειλε» στην Ιντερ και την Μπενφίκα, αυτός που τον έκανε να επιστρέψει στα γήπεδα σε τρεις μήνες μετά από εγχείριση στον χιαστό, αυτός που (να΄ ναι καλά) θα τον καταστήσει το καλοκαίρι πρώτο σε συμμετοχές με το εθνόσημο, πάνω και από τον Θοδωρή Ζαγοράκη (ήδη είναι πρώτος σε «ευρωπαϊκές» συμμετοχές με το Τριφύλλι, παρά την απουσία του από το 2003 ως το 2007, ξεπερνώντας πέρυσι τον Γιάννη Γκούμα στη σχετική λίστα).
Ο «Τυπάρας» (για όσους δεν γνωρίζουν προέρχεται από την αγαπημένη ατάκα του «Πού’ σαι μωρή τυπάρα;», κάτι σαν το «καλημέρα, γεια» από παλιά στην Παιανία) γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τι θα πράξει το καλοκαίρι. Για ένα μόνο πρέπει να είμαστε σίγουροι: ότι όταν αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια του, ο αποχαιρετισμός θα είναι αξιοπρεπής. Διότι δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να έχει το μίζερο τέλος άλλων σπουδαίων παικτών, οι οποίοι αψήφισαν την υστεροφημία τους.
Πηγή: leoforos.gr