Ολόχρυσα ρολόγια, καταρράκτες… πετρελαίου και μακριά, φολκλόρ τουρμπάνια. Αυτή ήταν μέχρι πρότινος η εικόνα που είχε ένας μέσος Ευρωπαίος για τους Αραβες επιχειρηματίες, όσο αυτοί απείχαν (…επαρκώς) χιλιάδες χιλιόμετρα από τη «Γηραιά Ηπειρο».

Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες όμως, οι Αραβες επέστρεψαν στην Ευρώπη, δυναμικά, όχι με σάλπιγγες πολέμου, όπως συνέβη στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, αλλά με άρμα εισβολής τους πακτωλούς δισεκατομμυρίων δολαρίων ξεκίνησαν μία απόπειρα –στο ξεκίνημα- και οργανωμένη –πολύ σύντομα- επιχειρηματική εισβολή σε όλα τα πεδία!

Λιμάνια, αεροδρόμια, ορυχεία και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε δυνητικά να αποβεί κερδοφόρο κέντρισε το επενδυτικό ενδιαφέρον των εξ Ασίας και αραβικού κόσμου μεγαλοεπιχειρηματιών ή μελών βασιλικών οικογενειών! Μηδέ εξαιρουμένου του Ποδοσφαίρου!

Διστακτικά στην αρχή, αφού του ποδόσφαιρο αποτελεί κοινωνική και πολιτιστική έκφραση και άρα το… πολιτισμικό (κυριολεκτικά) σοκ ήταν μεγάλο, αλλά με απέραντη ευγνωμοσύνη στη συνέχεια οπαδοί μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων έγιναν μάρτυρες πολύ μεγάλων αλλαγών στο ποδοσφαιρικό χάρτη της «Γηραιάς Ηπείρου».

Στη χώρα μας, παρατηρούσαμε τις εξελίξεις με ανάλαφρη διάθεση και με μία κριτική «γραφικής» λογικής, ώσπου τα αραβικά συμφέρονται άπλωσαν «χέρι» και στα του οίκου μας.


Ηδη, μέσω του Σαουδάραβα Πρίγκιπα, Αλ Σαούντ ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να γίνει ο πρώτος σύλλογος που θα ευεργετηθεί (ή θα… επωμιστεί) από τις θετικές συνέπειες μίας τέτοιας κίνησης.

Τι σημαίνει αυτό; Συνήθως, μεταγραφές πολλών εκατομμυρίων ευρώ, αυτονόητη οικονομική ευρωστία και σίγουρα όχι αραβοποίηση ή ασιατοποίηση των συνηθειών και του προφίλ της ομάδας. Αυτό δείχνει εκ πρώτης όψεως το παράδειγμα των ομάδων που έχουν περάσει σε αραβικά ή ασιατικά χέρια –κυρίως- στην Αγγλία. Και υπάρχει λόγος γι' αυτό και σίγουρα δεν αφορά απλώς το… στυλ.

Ανάμεσα στους Ευρωπαίους και τους Αραβες υπάρχει ένα κακό προηγούμενο, εξού και ο υποσυνείδητος φόβος σε αρκετούς για τη συγκεκριμένη επιχειρηματική «επέλαση».

Οι Αραβες, λαός νομαδικός και ημινομαδικός, κλήθηκαν επί Χαλιφείας του 5ου Χαλίφη της Ιερουσαλήμ, Ουαλίντ Α' ή Βαλίντ Α' (705-715) από τον νόμιμο διάδοχο του ισπανικού θρόνου να βοηθήσουν εναντίον του σφετεριστή βασιλιά των Βησιγότθων, Ροδρίγο.

Ετσι, μέσω της Βόρειας Αφρικής οι Άραβες εισέβαλαν στην Ισπανία κατέλαβαν το Γιβραλτάρ, καταδίωξαν τους Βησιγότθους και κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου. Πολύ γρήγορα έστρεψαν το –επεκτατικό- βλέμμα τους προς την κεντρική Ευρώπη και θα είχαν καταφέρει να πετύχουν τους σκοπούς τους, αν η επέλασή τους δεν είχε ανακοπεί στην περίφημη μάχη του Πουατιέ (732μΧ), εκεί όπου «ξύπνησε» η κοινή συνείδηση των διασπασμένων μελών της πάλαι ποτέ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι Αραβες οπισθοχώρησαν και σταδιακά αποχώρησαν και από την Ισπανία, αφήνοντας –ωστόσο- πίσω τους λαμπρά δείγματα πολιτισμού και μεγάλες καινοτομίες που αφομοιώθηκαν στην εκλεκτική ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Πως συνδέεται και πως δικαιολογείται η επιστροφή τους στη σύγχρονη εποχή, μετά από τόσους αιώνες; Τις αιτίες θα πρέπει κανείς να τις αναζητήσει στην περίφημη παγκοσμιοποίηση, η οποία είναι ένα τεράστιο κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό, πολύπλοκο ζήτημα, που ούτε απλώς θεωρητικό, ούτε και ουτοπικό είναι.

Η παγκοσμιοποίηση ως παγκόσμιο σχέδιο ξεκίνησε μέσα στα ακριβοθώρητα «think tanks» (σ.σ. δεξαμενές σκέψης), των μεγαλύτερων οικονομικών κολοσσών του κόσμου, οι οποίοι επιδίωξαν τη σύσταση ενός παγκόσμιου δικτύου με πολλές εκφάνσεις, που όλες –όπως αποδεικνύεται τελικά- καταλήγει σε ένα κεντρικό έλεγχο της οικονομικής ισορροπίας.

Το ίντερνετ, η ουσιαστική κατάργηση των συνόρων (τρανό παράδειγμα η ΕΕ) και η αλλαγή στους όρους για το παγκόσμιο εμπόριο ευνόησαν κατά κόρον κυρίως μία από αυτές τις εκφάνσεις. Τις χωρίς όρια επενδυτικές κινήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη, όπου αυτονόητα αποκτούσαν πλεονέκτημα οι οικονομικά πιο ισχυροί και κυρίως οι κατέχοντες άφθονο ρευστό χρήμα. Στην κορυφή της λίστας σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων είναι… οι Αραβες.

Οι θεωρητικοί αντιμετώπισαν με μεγάλο σκεπτικισμό αυτό το νέο σκηνικό και κατέληξαν –ορθά- πως δεν είναι δυνατόν να αποκηρύσσεται εκ των προτέρων η παγκοσμιοποίηση, διότι υπό προϋποθέσεις οδηγεί σε πανανθρώπινα ιδανικά και κανόνες ειρηνικής παγκόσμιας «συμβίωσης».

Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι το εξής… Η παγκοσμιοποίηση να επιδιώκεται όχι μόνο προς την κατεύθυνση της οικονομικής επέκτασης, όπου προφανώς πάντα στο «μπρα ντε φερ» θα λυγίζει ο πιο αδύναμος και της δυτικοποίησης κάθε τοπικής κοινωνίας που ακόμη διατηρεί τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της.

Αντίθετα, είναι εποικοδομητική διαδικασία όταν συμβαίνει με όρους πολιτιστικής αυτογνωσίας του «παγκόσμιου πολίτη», που με όπλο την ιδιαιτερότητα του ίδιου, αλλά και του καθενός συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο διάλογο, χωρίς «ξενοφοβία», για την κοινωνική πρόοδο.

Τα θέματα αυτού του «διαλόγου» περιλαμβάνουν αναπόφευκτα και το ποδόσφαιρο που φέρει όλες τις παραμέτρους που το κάνουν έναν από τα βασικότερα κοινωνικά και πολιτιστικά φαινόμενα των καιρών μας.

Από την άλλη μεριά, σύμφωνα και με όσα παραθέτει ο Martin Roll στο βιβλίο του «Asian Brand Strategy» στα γραφεία όπου χαράσσονται τα επενδυτικά σχέδια στην Ασία προβλέπονται βασικές αρχές οι πιο ενδεικτικές εκ των οποίων αναφέρουν πως τα ασιατικά brands οφείλουν να προσεγγίζουν το προφίλ του ανεπτυγμένου κόσμο (σ.σ. τον δυτικό), οι διαχειριστές της πολιτικής μάρκετινγκ πρέπει να ξεχάσουν τα πεπαλαιωμένα «οριεντάλ» στυλ και τέλος τα ασιατικά brand πρέπει να αφομοιώνουν τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας στην οποία φιλοδοξούν να δραστηριοποιηθούν.

Τέλος, η επιλογή της Γηραιάς Αλβιόνας ως πρώτο πεδίο επενδυτικής επέκτασης στο χώρο του ποδοσφαίρου από τους εξ Ανατολάς μεγαλοεπενδυτών, μόνο τυχαία δεν είναι. Οι χώρες που συνδέονται με τον Αγγλοσαξονικό πολιτισμό (η ΗΠΑ, η Αυστραλία και φυσικά η Αγγλία) είναι οι πρώτες που επιδίωξαν την εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης στις κοινωνίες τους.

Ιδού, λοιπόν, ο «χάρτης» της επενδυτικής… επέλασης Αράβων και Ασιατών στο χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Με ονόματα και περιουσιακά στοιχεία. Ελπίζουμε οι πληροφορίες που σας παραθέσαμε να σας δώσουν τροφή για σκέψη και αρκετές εξηγήσεις και για την… επικείμενη έλευση του Πρίγκιπα Αλ Σαούντ στον Παναθηναϊκό.

Η συντριπτική πλειοψηφία από τους επιχειρηματίες, τα ονόματα των οποίων περιλαμβάνονται στους πίνακες είναι μεγαλομέτοχοι στις ομάδες, ωστόσο υπάρχουν και ορισμένα ερωτηματικά, όπως για παράδειγμα το τι θα απογίνει το 7,5% της Γιουβέντους, που κατέχει η Lafico, συμφερόντων… Μουαμάρ Καντάφι!

Επίσης, το πανίσχυρο επενδυτικό fund του Qatar ετκός του πλειοψηφικού πακέτου της Παρί ΣΖ είναι αυτό που κατάφερε να προσβάλει το άβατο της Μπαρτσελόνα και μέσω τεράστιας χορηγίας να βάλει το brand name του στη φανέλα των Καταλανών.

ΠΗΓΗ: sentragoal.gr

Μάντσεστερ Σίτι Παναθηναϊκός