Το 2004 ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΔΩΣ η ευκαιρία πέταξε, παρότι η κατάκτηση του τροπαίου στην Πορτογαλία μπορούσε ν' αποφέρει πολλαπλά οφέλη αν οι Ενώσεις πρόσεχαν πιο πολύ τις μεικτές των ταλαντούχων πιτσιρικάδων που συντηρούν, αν υπήρχε ενδιαφέρον για μεγαλύτερη προσοχή σε φυτώρια και "μικρές" εθνικές.

Κατά τύχη ο Ότο Ρεχάγκελ βρήκε μπροστά του δύο φουρνιές τα μέλη των οποίων γνώριζαν άριστα μεταξύ τους. Το 1998 η εθνική Ελπίδων (Φύσσας, Δέλλας, Μπασινάς, Καφές, Λάκης, Γκούμας, Καραγκούνης, Βρύζας) βρέθηκε στον τελικό του ευρωπαϊκού, το 2002 η αντίστοιχη (Κατσουράνης, Γιούρκας, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Χαριστέας) ήταν στη τελική φάση που διεξήχθη στα ελβετικά γήπεδα. Μετά το έπος του 2004 είχαμε ανάγκη ένα μεθοδικό προπονητή που θα είχε άποψη για την πιτσιρικαρία, θα πρόσεχε συνεχώς την πορεία των διεθνών βλέποντάς τους στις ομάδες τους, πράγματα για τα οποία ο κόουτς αδιαφορούσε.

Τι να έκανες όμως; Να έδιωχνες τον προπονητή του Euro; Την μέρα που ανακοινώθηκε ότι ο ομοσπονδιακός ανανέωσε το συμβόλαιό του άπαντες πανηγύρισαν και δικαίως. Πάντως η αλήθεια είναι πως το μοναδικό που μας έμεινε από τον άθλο της Πορτογαλίας ήταν η περιφορά του τροπαίου ανά την περιφέρεια για φωτογραφίες και το βιβλίο-αφιέρωμα του Βασίλη Γκαγκάτση που εκείνη την εποχή περισσότερο νοιαζόταν να τα έχει καλά με τον Κόκκαλη και να πολεμά το κράτος στο όνομα του περίφημου αυτοδιοίκητου. Αυτά έκανε ο πρόεδρος της ΕΠΟ γι αυτό άκουσε το μπινελίκι της ζωής του στο Καλλιμάρμαρο, τη βραδιά υποδοχής της αποστολής.

Ο Σάντος είναι οργανωτικός, αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη συμπάθεια από τον Τύπο σε σχέση με τον Ρεχάγκελ προφανώς επειδή είναι στη χώρα περισσότερο καιρό κι έχει αποκτήσει καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους. Το θετικότερο είναι ότι η ομάδα έπαψε να είναι πλέον κλειστό κλαμπ, κάτι που ήταν το μεγάλο παράπονο αρκετών ειδικά την χρονική περίοδο 2004-2007 όταν έπαιζαν οι ίδιοι κι οι ίδιοι.

Ο Γερμανός κατάφερε απίστευτα πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά από την άλλη δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι πολλοί παίκτες αδικήθηκαν πάνω στο πικ της απόδοσής τους (Στολτίδης, Ζήκος). Ο Πορτογάλος έχει "ανοίξει" την ομάδα, παράλληλα όλο και περισσότερο ακούγεται η ανάγκη ένταξης στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα νατουραλιζέ παικτών, με πρώτο και καλύτερο αυτή την εποχή τον Χολέμπας. Από τη στιγμή που ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι μετανάστες έχουν κατακλύσει την δύση παντού, δεν μπορώ να καταλάβω για πιο λόγο να υπάρχουν κολλήματα. Στο κάτω-κάτω ο Ντανιέλ Μπατίστα έκανε ήδη την αρχή, θα μπορούσαν να τον διαδεχθούν παιδιά όπως ο Καστίγιο και ο Κλέιτον που βρέθηκαν στη χώρα μας από τα μικράτα τους.

Τα αρνητικά που έχει ν' αντιμετωπίσει ο εκλέκτορας είναι η δύσκολη οικονομική συγκυρία που περνά η πατρίδα και το γεγονός ότι η μαγιά των 30άρηδων (Καραγκούνης, Κατσουράνης, Καφές) έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα για το τέλος της καριέρας της. Ειδικά οι δύο πρώτοι σε πείσμα όσων τους αποκαλούν αναχρονιστικούς με τον τρόπο παιχνιδιού τους (με πρώτο τον υπογράφοντα ειδικά για τον "τυπάρα"), παραμένουν οι αναμφισβήτητοι ηγέτες της εθνικής που ψάχνει αλλά δεν βρίσκει κεντρικά χαφ ποιότητας. Αυτά πλέον κάνουν τη διαφορά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Πηγή: leoforos.gr

Euro 2012 Εθνική Ελλάδος