Τι θα δει ο μικρός πρίγκηπας

Να πιστέψουμε; Ε, αφού ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τρεις εβδομάδες τώρα πια δεν έχει «τελειώσει» το θέμα προφανώς επειδή γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ όλους μας, ναι, να πιστέψουμε! Ε-ε-έρχεται ο μικρός πρίγκηπας από την Τζέντα.

Δεν έχει μεγάλη σημασία πότε. Το Σάββατο, την Κυριακή, την άλλη εβδομάδα, όποτε του πει ο Τσάκας. Το θέμα είναι να πιστέψουμε ότι έρχεται. Σαν υπόθεση εργασίας βρε αδερφέ… Ενας 26χρονος πρίγκηπας από την Σαουδική Αραβία, ο οποίος ως τώρα δεν έχει χτίσει τίποτα μόνος στη ζωή του, ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι στον πλανήτη Ελλάδα…

Τι θα πρωτοδεί σ’ αυτόν τον πλανήτη προτού επιστρέψει στον δικό του «Β612»! Πόσα «ηφαίστεια» και πόσα «τριαντάφυλλα», κλειστά, έτοιμα να τον πονέσουν και ανοιχτά, έτοιμα να τον αγκαλιάσουν και να του ομορφύνουν τη ζωή; Τι θα δει ο μικρός πρίγκηπας σ’ αυτόν τον τόπο όπου (λέγεται ότι) γνωρίστηκε με τον «πιλότο» του σ’ αυτή την περιπέτεια; Στην Ελούντα, στη Χαλκιδική, δεν έχει σημασία…

* Θα δει πιτσιρικάδες κολλημένους στον υπολογιστή και στο ίντερνετ. Αγκυλωμένους στο σπίτι. Αλλους να ψάχνουν τα 5 ευρώ για βενζίνη στο μηχανάκι και τα 10 για τον καφέ για να βγουν στον έξω κόσμο. Ορισμένους χαμένους στον κόσμο τους, τους φοιτητές να βουλιάζουν στην αβεβαιότητα και να χάνουν την ανεμελιά τους, τα κορίτσια να ξεχνούν τα πολλά, να ρωτούν σαν χαμένα «τι συμβαίνει» δεξιά – αριστερά, τον έρωτα και τη φλόγα να εμφανίζεται περιστασιακά σαν διάλειμμα για fast food, να βλέπουν - αυτά τα πανέμορφα πλάσματα -παντού φάτσες σκυθρωπές και μίζερες. Τόσο πολύ, που τις προάλλες, σταματημένος στο φανάρι και έχοντας ξεκαρδιστεί ακούγοντας τον μπάρμπα μου που τα’ χε βάλει πρωί πρωί με τον Κοστάντζο στον «Red», να βλέπω τον διπλανό 50άρη οδηγό να ανοίγει το παράθυρό του και να μου λέει χαμογελαστός «μπράβο ρε φίλε που γελάς, τι ακούς να βάλω κι εγώ;» προτού μου ζητήσει ευγενικά προτεραιότητα για να στρίψει…

* Θα δει ο μικρός πρίγκηπας νέους να καταθέτουν αιτήσεις για μετανάστευση. Να ζουν με τη σύνταξη ή τον μισθό των γονιών τους. Να ψάχνουν οποιοδήποτε «σύνδεσμο» στο εξωτερικό και να διερευνούν κάθε πιθανότητα για να την κάνουν. Να κόβουν τη σύνδεση του κινητού και να παίρνουν καρτοκινητό. Να ντρέπονται να ζητήσουν δανεικά κι αγύριστα από τους κολλητούς τους. Να ωθούν τους γονείς τους να πουλήσουν σπίτια, οικόπεδα και χωράφια. Να δέχονται με σκυμμένο κεφάλι δουλειές με 700 και 800 ευρώ με «μαύρα». Να ψάχνουν - αυτοί που δεν τα παρατάνε - μετά μανίας μια άκρη. Όχι πια στο δημόσιο, παντού.

* Αλλους να ψάχνουν για δεύτερη δουλειά, άλλους να απομονώνονται και να καταφεύγουν σε εφήμερες «διαφυγές», άλλους να σκέφτονται ποια «πονηριά» μπορούν να στήσουν, άλλους να ψάχνουν ένα μικρό κεφάλαιο για να υλοποιήσουν μια μεγάλη ιδέα, κάποιους να σκέφτονται όλους τους δρόμους προς την επαρχία μέσω συγγενών, φίλων, γνωστών.

* Θα δει ζευγάρια να αναβάλλουν γάμους λόγω… έκτακτης ανεργίας του ενός (απαραιτήτως κατά GAP) εκ των δύο, τίμους εργοδότες να πασχίζουν για να είναι συνεπείς, να χρεώνονται οι ίδιοι και να διστάζουν να πουν «παιδιά δεν έχω, θα ‘διπλώσει’ αυτός ο μήνας», θα δει «καρχαρίες» εργοδότες να απολύουν γιατί θα βρουν άφθονους διαθέσιμους φθηνότερους ή διότι έτσι επιτάσσει το διαβόητο «περιβάλλον της αγοράς», δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους να εξαντλούν τα τραπεζικά αποθέματά τους και να πλησιάζουν στην απόγνωση, 45άρηδες και 50άρηδες να κόβουν τα φροντιστήρια των παιδιών, τις εξόδους με τα φιλικά ζευγάρια, εκείνο το ταξίδι που προγραμμάτιζαν στην Ευρώπη ή κάπου πιο μακριά για να ξεφύγουν και να θυμηθούν τα ωραία χρόνια τους, τους περισσότερους γονείς σταδιακά να λυγίζουν μπροστά στο τερατώδες βουνό ευθύνης απέναντι στα πιτσιρίκια για τα οποία δεν έχουν σβήσει τα ονειρά τους…

* Θα δει 35άρηδες και 40άρηδες παντρεμένους με παιδί να καλούνται να αλλάξουν άμεσα τη ζωή τους. Αγχωμένους για να ανταποκριθούν στα χρέη τους να αναζητούν άκρες με τράπεζες, νευρικούς γιατί δεν πλήρωσαν το ενοίκιο τούτο το μήνα, τρελαμένους για τη δόση του δανείου για το σπίτι, να ακούν από παντού το εξωφρενικό και τόσο μα τόσο σκληρό στην αλήθεια του: «μην παραπονιέσαι, να είσαι ευχαριστημένος που έχεις δουλειά, δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;».

* Θα δει παππούδες και γιαγιάδες ήρεμους γιατί στη δική τους ζωή δεν διαφοροποιήθηκαν πολλά, έντρομους γιατί άλλαξαν πολλά στη ζωή των παιδιών τους, έτοιμους να δώσουν και την τελευταία ανάσα τους, την τελευταία φροντίδα τους, όλα τα χαμόγελα, όλα τα χάδια και νταντέματα και όλα τα ευρώ του κόσμου - τα πάντα τους- για τα εγγόνια τα οποία ουσιαστικά αναθρέφουν. Θα δει ηλικιωμένους σε ουρές έξω από τις τράπεζες για να σηκώσουν το αποκούμπι τους να το κρύψουν σε μια αποθήκη, σ’ ένα σεντούκι, σε κάποιο πατάρι, ψυγείο, πλακάκι, έχω ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες από την φίλη μου που εργάζεται σε μεγάλη τράπεζα και τις προάλλες την άκουγα με ανοιχτό το στόμα να μου διηγείται απίστευτα και όμως ελληνικά για ανθρώπους που έχασαν περιουσίες από τα ποντίκια που μάσησαν τα κρυμμένα χαρτονομίσματα σε τοίχους και αχυρώνες… Θα δει και ηλικιωμένους να ζητούν με επιμονή τα 2 λεπτά στα ρέστα, να ψάχνουν σε γειτόνισσες το φαγητό της ημέρας, να πηγαίνουν κατά τις 4-5 στις λαϊκές με τη συστολή του αξιοπρεπούς ανθρώπου που (νιώθει πως) χάνει την αξιοπρέπειά του ψάχνοντας διακριτικά για φαγώσιμα.

* Θα δει και μια ομάδα αποπροσανατολισμένη, εγκλωβισμένη στο διχασμό και τα στρατόπεδα δύο «χρεωκοπημένων» στη συνείδηση της πλειονότητας των φίλων της «στρατηγών». Μια ομάδα που συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα με άγνωστο αριθμό ομάδων εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν μπλεγμένες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε περίεργα παιχνίδια. Μια ομάδα με φίλους που διψούν πρωτίστως για ανακωχή, νέα σελίδα και καλό ποδόσφαιρο, δευτερευόντως για κάθαρση και ακολούθως για μεταγραφές και τίτλους, μια ομάδα χωρίς γήπεδο και πολλούς πρωτοκλασάτους παίκτες πλέον, που προσπαθεί σε όλα τα επίπεδα να συνέλθει από το σοκ μια τεράστιας χαμένης ευκαιρίας και ψάχνει σκοινί να γλιτώσει από τον πνιγμό στα χρέη και την κατάντια άλλων συλλόγων.

* Όχι, δεν θα τα δει όλα αυτά ο μικρός πρίγκηπας. Δεν θα τού το επιτρέψουν. Θα συναναστραφεί με κάποιους από τους 50.000 Ελληνες που δεν ανήκουν στις «κατηγορίες» που περιγράφηκαν άνωθεν. Οσο για τον Παναθηναϊκό; Ο,τι αποκομίσει ο συμπαθής, καλός Σουλτάν από την εικόνα του γηπέδου (αν αποφασίσει να εμφανιστεί δημοσίως) καλό θα τού κάνει. Γιατί θα είναι αυθεντικό, όχι «μιλητό».

* Ας τον καλωσορίσουμε τον μικρό πρίγκηπα. Ευπρόσδεκτος είναι να ζήσει το ωραίο μυθιστόρημά του. Διότι την πραγματικότητα στον πλανήτη Ελλάδα καμία αλεπού δεν θα τού τη διηγηθεί.

Υ.Γ: Ο καθένας μας μπορεί να γράψει και να περιγράψει και να αφηγηθεί δεκάδες ιστορίες που βιώνει, ακούει, μαθαίνει κάθε μέρα. Ολοι μας, εμείς της «μεσαίας τάξης», είμαστε πια περισσότερο «ένας από μας» και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Θα ήταν μέγιστη ανοησία αν κάποια στιγμή δεν έγραφα για κάποια ΕΛΑΧΙΣΤΑ απ’ όλα όσα βλέπω. Αν υπάρχει κάτι αισιόδοξο στο δικό μου μυαλό είναι μόνο αυτό, ότι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ερχόμαστε ο ένας πιο κοντά στον άλλο. Οτι η ανθρωπιά, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη δεν είναι πια έννοιες αφηρημένες για τον μέσο Ελληνα, αλλά χειροπιαστές. Χαμένες αξίες που βρίσκουν την αξία τους όταν όλοι ασχολούμαστε με την αξία του χρήματος…

Πηγή: gazzetta.gr