Εύκολο να το πεις, δύσκολο να το εφαρμόσεις, ειδικά απ' τη στιγμή που ο Πίντο ντα Κόστα ωφείλει τους θετικούς ισολογισμούς των "δράκων" στη λογική "αγόρασε φτηνά, πούλησε πανάκριβα". Ειλικρινά δεν βλέπω κατά πόσο μπορεί να "περάσει" στους Έλληνες οπαδούς αυτή η τακτική. Η ράτσα μας είναι μαθημένη να ζητά βαρβάτες μεταγραφές για να φύγουν τα διαρκείας (!), ενώ θεωρούμε αδιανότητες τις πωλήσεις των σταρ. Κοτζάμ ιστορία στήθηκε το καλοκαίρι για τον Τζιμπρίλ, οι οργανωμένοι είπαν στον Γόντικα να σκεφτεί τη μετανάστευση έτσι κι έφευγε ο Γάλλος αν κι όλοι ήξεραν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να εγγυηθεί τα χρήματά του 30χρονου φορ.

Ας αφήσουμε όμως τον Παναθηναϊκό κι ας πιάσουμε τους απέναντι, με το "πετυχημένο" μοντέλο, τα μεγάλα έσοδα από το γήπεδο, τη σταθερή παρουσία στους ομίλους, τα 13/15 πρωταθλήματα κι όλα αυτά τα περισπούδαστα. Ο ΟΣΦΠ (για τον οποίο ο Κόκκαλης κόμπαζε ότι ήθελε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ!) δεν κινήθηκε ΠΟΤΕ με στρατηγική πωλητή, παρότι το αφεντικό έσπρωχνε χρήματα στην αγορά, όντας μέσα σ' όλες τις μεγάλες δουλειές με το κράτος, άρα είχε τη δυνατότητα ν' αντικαταστήσει επάξια όποιον κι αν έφευγε. Την πρώτη φορά που έφυγε ο Γεωργάτος για την Ίντερ, το "ΦΩΣ" βγήκε με το επικό "ο Κόκκαλης πούλησε τον Γρηγόρη" και στην πιάτσα ακούστηκε έντονα ότι ο boss ψυχράνθηκε απίστευτα με τον Θεόδωρο Νικολαϊδη.

Ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς που είχε κάνει ματσάρες με την Πόρτο πριν μετακομίσει με το ζόρι στον Πειραιά, έφυγε επειδή είχε δαιμόνιο ατζέντη (Βέγκα) που είχε καλά κονέ με τους ξένους, το ίδιο συνέβη με τον Ντιμίτρι Σέλουκ και τον Γιάγια Τουρέ. Η διοίκηση δεν "έτρεξε" διαδικασίες πώλησής τους, φοβούμενη (;) την λαϊκή κατακραυγή, πάνω που οι δύο παίκτες είχαν ανεβασμένες μετοχές στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Από τον Ολυμπιακό έφυγαν μόνο όσοι ήθελαν, κανείς άλλος. Ο Γιαννακόπουλος δύο λεπτά πριν υπογράψει στη Μπόλτον έψαχνε τον Λούβαρη στο τηλέφωνο μπας κι υπήρχε κάποια πρόταση της ύστατης ώρας, ώστε να παρέμενε "ερυθρόλευκος".

Ο Μπερμούδες, ο Χούτος, ο Οφορίκουε, ο Ζε Ελίας, παίκτες που κόστισαν ακριβά αποχώρησαν χωρίς να φέρουν στα ταμεία ούτε σεντς. Ο Νέρι Καστίγιο "την έκανε" με δάκρυα στα μάτια επειδή ο Κόκκαλης είδε απλωμένα μπροστά του ζεστά 15.000.000 ευρώ από τη Σαχτάρ που δεν μπορούσε να αρνηθεί. Ο αχώνευτος Ελληνομεξικανοουρουγουανός (!) είχε κάνει απίθανο Κόπα Αμέρικα προ τριετίας με τους "σομπρέρος" και η τιμή του εκτοξεύτηκε.

Τι δείχνουν τα παραπάνω παραδείγματα; Ότι όσα πρωταθλήματα κι αν πάρεις στην Ελλάδα, η τιμή των ποδοσφαιριστών σου δύσκολα θ' ανέβει εκτός κι αν κάνουν μεγάλες εμφανίσεις σε διεθνείς αναμετρήσεις. Ένα καλοκαίρι συζητούσαν οι δικοί μας με τη Λάτσιο και τελικά "σκότωσαν" τον Σισέ (τον Σ-Ι-Σ-Ε) με 5.000.000 ευρώ. Ο Κλόζε στοίχισε περισσότερα στους "αετούς", παρότι δεν τον λες καλύτερο του Γάλλου.

Για να δείξεις πειστικός στις συζητήσεις σου με τους μεγάλους εταίρους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν έχουν σημασία τα καλά αποτελέσματα στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Τα deal χρειάζονται ικανά στελέχη, από εκεί και πέρα οι πωλήσεις είναι θέμα στρατηγικής κι οι αγορές χρημάτων. Τα φράγκα -αν θέλουμε να πιστέψουμε τον Τσάκα και τους συν αυτώ- θα καταφτάνουν με ...τσουβάλια στην Παιανία από εδώ και στο εξής. Ίσως αν οι οπαδοί δουν προθέσεις μεγάλης ισχυροποίησης του ρόστερ, "ψηθούν" για το αυτονόητο, ότι δηλαδή κι οι πωλήσεις είναι απαραίτητες, μέρος του παιχνιδιού. Ειδάλλως "Πόρτο" δεν γινόμαστε στον αιώνα τον άπαντα και θα χρειαστεί να ψάξουμε διαφορετικό role model.

Πηγή: leoforos.gr

Πρίγκιπας Τσάκας Παναθηναϊκός Superleague