Βέβαια, χθες βράδυ στην Τιφλίδα αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη περισσότερο, αφού ο Πορτογάλος αποδεικνύεται άξιος διάδοχος του Γερμανού εκτός από το αμυντικογενές μεν άκρως αποτελεσματικό δε στυλ-φιλοσοφία παιχνιδιού και τη ρέντα που έλειπε μέχρι τώρα στην καριέρα του (και... βρήκε στον «γαλανόλευκο» πάγκο).

Το (αστείο) γκολ με το οποίο προηγήθηκε νωρίς η Γεωργία ασφαλώς ξύπνησε... φαντάσματα από το προπονητικό παρελθόν του Φερνάντο. Η αντίδραση βέβαια της Εθνικής μας στο πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλή, έκανε φάσεις αλλά δεν έφτασε στην ισοφάριση.

Στην επανάληψη, όμως, κι αφού γλίτωσε το... εγκεφαλικό από νέο γκολ-προσφορά του Τζόρβα, παρότι οι Κατσουράνης (κορυφαίος) - Καραγκούνης έμεναν σιγά, σιγά από δυνάμεις, οι «Σάλπι» - Γκέκας δεν μπορούσαν να απειλήσουν και η Εθνική μας να προκαλέσει πίεση, ο Σάντος παρέμεινε ψύχραιμος και δικαιώθηκε με το «χαρτί» του Φωτάκη (όπως και την Παρασκευή στο Καραϊσκάκη, με το που τον πέρασε στο ματς μπήκαν τα δύο γκολ).

Προηγουμένως χρειάστηκε να... συνεργαστούν ο Κετσπάγια με την τύχη, αφού ο πρώτος βλακωδώς (με το υπέρ του 1-0) βιάστηκε να κάνει και τις τρεις αλλαγές, με αποτέλεσμα η Γεωργία να μείνει με δέκα όταν τραυματίστηκε ο καλύτερος παίκτης του. Στη συνέχεια ο Φωτάκης άρχισε να... πυροβολεί εκτός περιοχής και βρήκε στόχο με την απαραίτητη βοήθεια από Γεωργιανό κεφάλι! Στο τέλος ήρθε και η ανατροπή με γκολ του «ξεχασμένου» ήρωα του 2004, Αγγελου Χαριστέα.

Στο διά ταύτα: 16 ματς αήτητη η Εθνική Ελλάδας πιστοποεί το δίκαιο της πρόκρισής της. Για μένα πάντως δείχνει κάτι ακόμη, πολύ πιο σημαντικό. Πως με την ιδανική μετάβαση από τον Ρεχάγκελ στον Σάντος -που δεν άλλαξε ουσιαστικά το dna της ομάδας μας- η Εθνική διαθέτει πλέον βαριά φανέλα και αγωνιστικό στυλ-σφραγίδα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κάτι που το ξέρουν, το αναγνωρίζουν και το υπολογίζουν οι αντίπαλοί της.

Πηγή: Goal

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας