Κατάκτηση πρωταθλήματος σημαίνει πρώτα απ' όλα γερή έδρα και έπειτα αποφυγή κρίσεων. Τι προκαλεί κρίσεις σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό;

Πρώτα απ' όλα μια διάλυση σε ένα ντέρμπι –μια ήττα με 3-0 ή 4-0. Πόσες τέτοιες έχει ο Ολυμπιακός στα χρόνια του Βαλβέρδε; Καμία απολύτως. Επειτα, κρίση υπάρχει όταν προκύπτουν ήττες από μικρομεσαίους, από αυτές που χαρακτηρίζονται «εκτός προγράμματος». Πόσες τέτοιες έχει ο Ολυμπιακός στα χρόνια του Βαλβέρδε; Ελάχιστες –ίσως και καμία! Στα χρόνια του Βάσκου ο Ολυμπιακός έχασε μία φορά στο «Κλεάνθης Βικελίδης» από τον Αρη, μία φορά στο Παγκρήτιο από τον Εργοτέλη και μία πέρυσι από τον Ατρόμητο: και οι τρεις ήττες αυτές, όμως, δεν ήταν συγκλονιστικές εκπλήξεις. Ο Αρης ήταν πολύ δυνατός στην έδρα του στην προ τριετίας αναμέτρηση και κέρδισε τον Ολυμπιακό και ένα χρόνο αργότερα, όταν δεν υπήρχε ο Βαλβέρδε. Το δε ματς με τον Εργοτέλη ήταν σε μια στιγμή που οι «ερυθρόλευκοι» είχαν χτίσει διαφορά ασφαλείας από τους διώκτες τους και είχαν πάει στην Κρήτη εκδρομή –περίπου όπως πήγαν και πέρυσι στο Περιστέρι. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι με τον Βάσκο πλάνο αποτελεσμάτων υπάρχει και εκτελείται και φέτος κατά γράμμα. Αλλωστε από την ΑΕΚ πέρυσι στο ΟΑΚΑ έχασε.

Υπάρχει

Ομως πρόβλημα στα ντέρμπι εκτός έδρας υπάρχει κι όποιος δεν το δέχεται εθελοτυφλεί. Μπορεί τα στραβοπατήματα να μην είναι όλα ίδια και κάθε ματς να είναι διαφορετικό, όμως πολλά στραβοπατήματα οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα και το συμπέρασμα είναι ότι ο οργανωμένος, προσεκτικός και παραγωγικός Ολυμπιακός του Βάσκου στα ντέρμπι εκτός έδρας υστερεί. Γιατί υστερεί; Πρώτον γιατί δεν παίρνει μεγάλα ρίσκα στην άμυνα –π.χ. δεν ανεβαίνει όσο ψηλά κάνει στο Καραϊσκάκη και επομένως πιέζει λιγότερο. Και, δεύτερον, γιατί δυσκολεύεται να κάνει κατοχή μπάλας –πράγμα που αποτελεί και κύριο στοιχείο του παιχνιδιού του. Ο Ολυμπιακός στα ντέρμπι αρνείται κατά κάποιον τρόπο τα στοιχεία του παιχνιδιού του. Αυτοί που του ζητάνε να παίζει πιο ψυχωμένα απευθύνονται σε λάθος ομάδα: δεν πρόκειται να πάρει ματς ο Ολυμπιακός μοιράζοντας κλοτσιές –αν μπει στο τριπάκι να το κάνει, μάλλον θα το χάσει. Η ψυχή και οι ψυχώσεις είναι χρήσιμα εκεί που δεν υπάρχει οργανωμένο παιχνίδι: αυτή την ατέλεια καλύπτει το πάθος να φτάσεις πρώτος στην μπάλα. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ότι δεν έχει πάθος –είναι ότι δεν είναι όσο καλός πρέπει για να κάνει το παιχνίδι του.

Μηχανισμοί

Οποιος παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας αυτό το πρόβλημα το έχει –τουλάχιστον μέχρι οι μηχανισμοί να αφομοιωθούν απόλυτα: η Μπαρτσελόνα π.χ. δεν μπορούσε ποτέ να κερδίσει τους ψυχωμένους Αγγλους στο νησί, γιατί το πάθος που κατέθεταν οι χαφ που έπαιζαν στις διάφορες Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ κ.λπ. ήταν αρκετό για να καταστρέψει για ένα βράδυ τους μηχανισμούς του passing game του Τσάβι και των υπολοίπων. Ολους αυτούς η Μπάρτσελόνα τους κέρδιζε είτε στο «Καμπ Νόου» είτε στους τελικούς –εκεί δηλαδή που λείπει το κοινό που θα ενθαρρύνει το πάθος. Δεν συγκρίνω φυσικά τον Ολυμπιακό με την Μπαρτσελόνα –απλώς χρησιμοποιώ ένα τραβηγμένο παράδειγμα.

Χρόνο

Ο Βαλβέρδε και η ομάδα του χρειάζονται χρόνο –κι άλλο χρόνο. Ωστόσο χρόνο στην Ελλάδα, ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού, σου δίνουν εκτός από τις τελικές επιτυχίες και οι μικρές χαρές που προσφέρεις στον οπαδό. Το να μην κερδίζει ως προπονητής ένα ντέρμπι εκτός έδρας για τον οπαδό του Ολυμπιακού είναι πρόβλημα –ειδικά όταν και οι εμφανίσεις είναι μέτριες. Οι θεαματικές νίκες στο Καραϊσκάκη απέναντι στους μικρούς ή οι επαγγελματικές νίκες εκτός έδρας με τις ομάδες που βρίσκονται από την τέταρτη θέση και κάτω είναι χρήσιμα αποτελέσματα για το πρωτάθλημα, όμως ο οπαδός του Ολυμπιακού ζητάει και κάτι παραπάνω. Στο πρώτο πέρασμα π.χ. του Βαλβέρδε αυτό που εκτιμήθηκε αληθινά ήταν τα μεγάλα ματς με την Μπενφίκα και με τη Χέρτα στο Καραϊσκάκη κι όχι η λευκή ισοπαλία στην Τούμπα και το επαγγελματικό 0-0 με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ. Υπό αυτό το πρίσμα η Ντόρτμουντ έρχεται σε μια ειδική στιγμή για τον συμπαθέστατο κόουτς: ή κερδίζει και σβήνει τις σπίθες της αμφισβήτησης ή κινδυνεύει να δει τη φωτιά να φουντώνει…

Έλλειμμα

Δεν είμαστε χώρα που λατρεύει τους μεθοδικούς. Τα μεγάλα ματς στο πρωτάθλημα είναι λίγα και ο κόσμος θέλει σε αυτά να βλέπει το κάτι παραπάνω. Επίσης, ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι χορτασμένος από τίτλους: ειδικά για τον οπαδό του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια έχει σημασία και το πώς κερδίζει. Η μεθοδικότητα του Βαλβέρδε είναι αξιέπαινη, το σχέδιό του υπαρκτό και κατά τη γνώμη μου η δουλειά του πολύ καλή. Αλλά μόνο τα μεγάλα αποτελέσματα στα σημαντικά ματς εδραιώνουν έναν προπονητή στον πάγκο του Ολυμπιακού. Και σε αυτά, ως Βαλβέρδε, έχουμε ένα μικρό έλλειμμα

Οργή

Πέντε αγωνιστικές κράτησε η σοβαρότητα των παραγόντων στο θέμα της διαιτησίας. Ξεκίνησε την κλάψα ο Αδαμίδης μετά το ντέρμπι και σειρά πήρε ο Γόντικας: όχι τυχαία και οι δύο είναι επαγγελματίες παράγοντες που πληρώνονται και δεν πληρώνουν. Προφανώς μεταξύ όλων των άλλων αντιλαμβάνονται και ως καθήκον τους το να κάνουν φασαρία. Πιθανότατα και για τους δύο η θέση του προέδρου δεν περιλαμβάνει ως προαπαιτούμενο μια κάποια αγάπη για το ποδόσφαιρο: αλλιώς θα ήταν προσεκτικότεροι.

Ο Αδαμίδης μίλησε για λάθη του Κωνσταντινέα και για γρήγορες κάρτες: καλά θα ήταν να πει ευχαριστώ στον Καλαματιανό πρώτα απ' όλα, γιατί δεν απέβαλε τον Γκούντγιονσεν όταν επιχείρησε να κόψει την μπάλα στον Κωστάντσο με τα γνωστά, ολέθρια για τον ίδιο αποτελέσματα. Επειτα πρέπει να φωνάξει τον Μανωλά και τον Μάκο και να τους ρωτήσει αν χρειάζονται έναν καλό ψυχολόγο: δεν γίνεται σε κάθε ματς να παίρνουν κάρτες για διαμαρτυρία, να αποβάλλονται ακόμα και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια και να μην τολμά η διοίκηση να τους κάνει μια σύσταση –εκτός κι αν δεν της το επιτρέπουν τα χρέη. Η κριτική στη διαιτησία είναι εύκολη –η διοίκηση είναι όμως το απαιτούμενο. Εκτός αν υπάρχει ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο εξόντωσης του Μάκου και του Μανωλά και το γνωρίζει μόνο ο Αδαμίδης: σε αυτή την περίπτωση καταλαβαίνω την οργή.

Καταλαβαίνω επίσης και την οργή του Γόντικα. Το να παίζεις ένα ματς και να προηγείσαι 0-2 με δύο γκολ γεμάτα αμφιβολίες μπορεί να σε θολώσει: άλλωστε, για κάθε παράγοντα το αντίθετο της αβάντας δεν είναι η δικαιοσύνη, αλλά η ακόμα μεγαλύτερη αβάντα! Ο Γόντικας ήθελε αποβολή του Βιβιανί, του Σταθάκη, του Σουάνη, του Καζάκη και ίσως και κάνα-δυο άλλων ακόμα: με δύο γκολ που σηκώνουν πολλή συζήτηση και τέσσερεις αποβολές της Ξάνθης πιθανότατα θα ήταν βέβαιος ότι η κάθαρση (που λέει ότι του λείπει) έγινε.

Φυσικά, υπήρξαν και διαιτητικά λάθη αυτή την αγωνιστική: ο Παππάς π.χ. πρέπει να πάει σπίτι κι ας έχει πατέρα διαιτητή ή ό,τι άλλο. Αλλά περισσότερο κι από τους διαιτητές το πρόβλημα εξακολουθούν να είναι οι παράγοντες –αυτοί είναι που λείπουν…

Η τέχνη

Πέρασε περίπου μία εβδομάδα και δεν έχω δει κάπου τον αθλητικό μας εισαγγελέα κ. Φάκο να κάνει δηλώσεις. Αρχίζω και ανησυχώ: είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί ένα ραδιόφωνο, μια τηλεόραση, μια εφημερίδα έστω να του δώσει βήμα; Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι έχουν περάσει τέσσερις μέρες και δεν έχει μιλήσει ούτε ο κ. Αντωνακάκης. Θα μαραζώσουν οι άνθρωποι χωρίς μια συνέντευξη! Στο ίδιο διάστημα μεταδόθηκαν δύο ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη και μία της Καρέζη: για τους αθλητικούς εισαγγελείς που βρίσκονται σε έντονο ανταγωνισμό με τις εθνικές μας σταρ αυτό είναι καταστροφή. Γρήγορα, σας παρακαλώ, κάποια κάμερα – μην ξεχάσουν την τέχνη του μπλα μπλα οι άνθρωποι…

Πηγή: sday.gr

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός