Οταν μεγαλώσω, θα γίνω Φέργκιουσον!

Και ο Ερνέστο Βαλβέρδε το έπραξε απαντώντας σε σχετική ερώτηση (μέσω e-mail) που του έγινε από οπαδό του Ολυμπιακού.

Αντιλαμβάνομαι πως οι περισσότεροι στάθηκαν στις απαντήσεις του Ισπανού τεχνικού που αφορούσαν την πορεία της ομάδας στην Ελλάδα, αλλά και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ή στις επιλογές που κάνει για τον καταρτισμό της 11άδας ή για τον σχετικό αφελληνισμό του «ερυθρόλευκου» ρόστερ. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα ασχοληθούν ουσιαστικά με τη μοίρα του πιο αναλώσιμου ανθρώπου σε κάθε ομάδα, του προπονητή. Το γεγονός, πάντως, ότι του έγινε παρόμοια ερώτηση για το μέλλον του στον Πειραιά, φανερώνει πως τελικώς υπάρχει μια μικρή μειοψηφία οπαδών που προσπαθεί να δει τα πράγματα περισσότερο σφαιρικά. Κάτι είναι και αυτό...

Το να πεις λοιπόν ως ενεργός προπονητής πως όταν... μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον Φέργκιουσον, μπορεί να αγγίξει και τα όρια της απλής κλινικής τρέλας ή της ξεκαρδιστικής γραφικότητας. Δεν είναι θέμα αξίας και επιτευγμάτων. Μα, ακόμα και στο Μεγάλο Νησί δύσκολα θα μπορέσουν να «φτιάξουν» έναν καινούργιο Φέργκιουσον τις επόμενες 10ετίες.

Εναν άνθρωπο δηλαδή κοινής αποδοχής που ο λόγος του θα είναι νόμος, που ουσιαστικά δεν θα είναι μόνο ο προπονητής της ομάδας, αλλά ο εμπνευστής της. Ενας άνθρωπος εντέλει που δεν θα κρίνεται ανά βδομάδα και με βάση το αποτέλεσμα που θα έχει (ή δεν θα έχει) πάρει, αλλά που θα δουλεύει με την προοπτική δεκαετούς πλάνου.

Τι απάντησε ο Βαλβέρδε; Το προφανές: «ο προπονητής κρίνεται από τα αποτελέσματα». Πολλές φορές δεν προφταίνει καν να εμφανιστεί ο πληθυντικός αριθμός. Φτάνει ένα μόνο ματς για τον στείλει στο πυρ το εξώτερον. Αίφνης ο μέχρι πρότινος... καθηγητής προπονητής μετατρέπεται σε μαθητούδι που προσπαθεί να σπουδάσει στο κασίδι της ομάδας.

Ο Σάκης Τσιώλης, που ήρθε την περσινή περίοδο ωσάν λυτρωτής στον Αρη, φέτος έφυγε πριν καν κάνει τα πρώτα του βήματα το πρωτάθλημα. Ο Λάσλο Μπόλονι, που στην αρχή της περιόδου λατρεύτηκε από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, το τελευταίο διάστημα βλέπει κάμποσα μαύρα σύννεφα να μαζεύονται πάνω από το... τριχωτό της κεφαλής του. Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Απειρα!

Ας σημειώσουμε άλλο ένα τρανό: ο Ζεσουάλδο Φερέιρα, που κατά την περσινή περίοδο αμφισβητήθηκε η ικανότητά του να περπατήσει στα πράσινα παπούτσια του Παναθηναϊκού, που άκουσε κάμποσα σχολιανά από δημοσιογράφους, παλαίμαχους και οπαδούς, φέτος βρίσκεται στον αφρό της ευμενούς κριτικής. Μήπως έκανε ταχύρυθμα μαθήματα μέσα στο καλοκαίρι; Μήπως του ήρθε επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ξαφνικά ντύθηκε... Μουρίνιο; Σαφώς και όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει και ούτε πρόκειται να συμβεί.

Απλώς τον βοηθούν τα αποτελέσματα. Τον πηγαίνουν μόνα τους κι ας μην ήρθαν μόνα τους. Κάποιος βοήθησε για να αρχίσουν να μαζεύονται τα τρίποντα στον ΠΑΟ. Είναι λογικό ο κάθε προπονητής να τραβάει πάνω του σαν αλεξικέραυνο τα αρνητικά της συγκυρίας και να αφήνει τα όποια θετικά έρθουν στο διάβα του στους παίκτες και τη διοίκηση. Το επάγγελμα του προπονητή μοιάζει με τη μοίρα του ηττημένου μποξέρ που αποχωρεί από το ρινγκ με γερτές τις πλάτες, εντελώς αποκαμωμένος και δίχως ένα νεύμα ενθάρρυνσης. Μόνος μπήκε, μόνος έφυγε.

Ο Φέργκιουσον λοιπόν δεν εντάσσεται στην τρέχουσα κατηγορία των κοινών προπονητών που ζουν σε μια ομάδα, μέχρι να πεθάνουν. Δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του ούτε ο Αρσέν Βενγκέρ που επίσης διατηρεί για τον εαυτό του όλα τα οφίτσια στην Αρσεναλ. Φέτος άκουσε κι αυτός κάμποσα για τις επιλογές του και για τα πρώτα αποτελέσματα των «κανονιέρηδων». Ο σερ Αλεξ, όμως, είναι μια κατηγορία από μόνος του και απ' ό,τι φαίνεται έχει σπάσει το καλούπι για να μπορέσει κάποιος να τον μιμηθεί.

Στα μέρη μας φυσικά έχουμε το παράδειγμα του Ευγένιου Γκέραρντ, όμως φοβάμαι πως το... έχουμε για να θυμόμαστε τη δύναμη και την αξία της εξαίρεσης σε έναν αδυσώπητο κανόνα που αλέθει με τον πιο σκληρό τρόπο τους προπονητές. Αυτό το άγχος του αποτελέσματος και της άμεσης επιτυχίας είναι σαφώς ένα κλασικό ελληνικό προαπαιτούμενο για να κρίνει κανείς έναν προπονητή, όμως δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε πληγεί καίρια από τη συγκεκριμένη... ασθένεια. Απαντάται και στην Ευρώπη με ευδιάκριτες σαφώς διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα. Ωστόσο το φαινόμενο υπάρχει και είναι ευεξήγητο.

Οποιον πρόεδρο και αν ρωτήσεις θα σου απαντήσει στερεότυπα το ίδιο και το αυτό πράγμα: αφού δεν μπορώ να διώξω τον εαυτό μου ή καμιά δεκαριά παίκτες, αναγκάζομαι να ξαποστείλω τον προπονητή. Ακούγεται λογικό, ακόμα και σε εκείνες τις περιπτώσεις που ο παραλογισμός χτυπάει επίμονα την πόρτα του προεδρικού γραφείου.

Ο Βαλβέρδε ως εκ τούτου γνωρίζει πολύ καλά τη μοίρα του. Εδώ και δύο χρόνια απολαμβάνει τη στήριξη και τον θαυμασμό της ηχηρής πλειοψηφίας των οπαδών του Ολυμπιακού. Επέστρεψε ως Μεσσίας έπειτα από την επιμονή του Βαγγέλη Μαρινάκη, όμως γνωρίζει πολύ καλά πως οι ψίθυροι παραμονεύουν πάντα στη γωνία για να πλήξουν την πορεία σου σε μιαν ομάδα. Αν τα αποτελέσματα δεν έρθουν για τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα (κυρίως) και στην Ευρώπη (δευτερευόντως), τότε ουδείς θα θυμάται τα συνθήματα της εξέδρας που αναφέρονταν με έμπνευση προς το πρόσωπό του. Αυτομάτως ο θαυμασμός θα γίνει χλεύη και η πίστη ένα ηχηρότατο διαζύγιο.

Είναι καλό να λες πως «θέλω να γίνω Φέργκιουσον» (όχι, ο Βαλβέρδε το απέφυγε με κάθετο τρόπο), όμως αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μια στις τόσες και επιπλέον χρειάζονται ειδικές συνθήκες... εργαστηρίου για να έχουν θετικό αποτέλεσμα. Σαν να λέμε από σπάνια έως καθόλου...

Πηγή: Goal