Ήταν καλοκαίρι του 1982 και περιμέναμε με αγωνία το Μουντιάλ. Όχι μόνο γιατί θα βλέπαμε τόσα ματς μαζεμένα και θα γεμίζαμε τα απογεύματα και τα βράδια μας με έναν σπάνιο -ευτυχώς όχι και απαγορευμένο καρπό- αλλά και γιατί θα βλέπαμε επιτέλους τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Τότε, στα έιτις, η δυνατότητα αυτή δινόταν μια φορά στα τέσσερα χρόνια, μόνο στα Μουντιάλ. Δεν υπήρχαν δορυφορικά κανάλια, ούτε καν ιδιωτικά. Μόνο δυο κρατικά κανάλια είχαμε, την Ερτ1 και την Ερτ2, τα οποία πρόβαλλαν ποδόσφαιρο με το σταγονόμετρο. Μουντιάλ και Κύπελλο Εθνών (νυν Γιούρο) κάθε δύο καλοκαίρια εναλλάξ, τελικούς ευρωπαϊκών Κυπέλλων (τέσσερις τότε, από ένας για Πρωταθλητριών και Κυπελλούχων και διπλός για το Ουέφα), μερικά ευρωπαϊκά ματς των ελληνικών ομάδων στις ίδιες διοργανώσεις και φυσικά μόνο στους πρώτους γύρους μέχρι να αποκλειστούν (τότε δεν υπήρχαν όμιλοι σε Τσάμπιονς Λιγκ και Ουέφα), τελικό Κυπέλλου Αγγλίας, ένα ματς την εβδομάδα από το αγγλικό πρωτάθλημα κάθε Σάββατο μεσημέρι (κι αυτό συνήθως μαγνητοσκοτωμένο), ένα γερμανικό ματς Σάββατο απόγευμα (αυτό έπαιζε καμιά φορά και λάιβ) κι αυτό ήταν όλο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρo Βραζιλία Διεθνή