Θυμάμαι να λέω στους φίλους μου πως ακόμη και αν δεν ξαναδώ ποδοσφαιρικό αγώνα στη ζωή μου (ακούγεται… εφιαλτικό αλλά το είπα μάλλον επειδή δεν μπορούσε να συμβεί), νιώθω πλήρης.

Πράγματι, παρακολουθώντας το 1-3 του Σαββάτου στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» της Μαδρίτης (από την τηλεόραση) σκεφτόμουν το 5-0 της 29ης Νοεμβρίου του 2010 στο «Κάμπ Νόου» και ένιωθα την ίδια πληρότητα και ευτυχία. Χωρίς να ήμουν ποτέ οπαδός της Μπαρτσελόνα, διαπίστωσα εκείνη τη βραδιά ότι είχα μπροστά μου ό,τι πιο τέλειο μπορεί να υπάρξει στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Μεγάλωσα και έγινα οπαδός της Λίβερπουλ σε μια εποχή που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι είναι τηλεκοντρόλ και η τηλεόραση ήταν απίστευτα βαριά, σαν τεράστιο μπαούλο, με τα παράξενα πλήκτρα για να αλλάζεις κανάλι. Είχα ακούσει από τον πατέρα μου τις ιστορίες για τον μεγάλο Αγιαξ του Κρόιφ, αργότερα είδα τη Μίλαν των Ολλανδών και έπειτα είχα μια αίσθηση -με ελάχιστες εξαιρέσεις- ότι το θέαμα αργοπεθαίνει στο βωμό του αποτελέσματος.

Ωσπου εμφανίστηκε η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα -κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα του 2006 που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ και ας θεωρείται συνέχειά της- να απορρίπτει οτιδήποτε θεωρούσαμε δεδομένο έως τώρα.

Το βράδυ του Σαββάτου (10/12) πέσαμε πολλοί στην… παγίδα. Η Ρεάλ του Ζοσέ Μουρίνιο ερχόταν με φόρα από 15 συνεχόμενες νίκες και φαινόταν έτοιμη για τη 16η απέναντι στην «αιώνια αντίπαλο», αποφασισμένη να καταρρίψει το ρεκόρ της Ρεάλ του Μιγκέλ Μουνιόθ που κατακτούσε με άνεση τα κύπελλα Πρωταθλητριών τα πρώτα χρόνια της διοργάνωσης.

Η Μπαρτσελόνα παρουσίαζε τον τελευταίο καιρό σημάδια κόπωσης (ψυχικής ή αγωνιστικής, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία) ώσπου βρήκε μπροστά της το κατάλληλο κίνητρο. Στο πρόσωπο του Ζοσέ Μουρίνιο η εστεμμένη γίνεται ακόμη πιο μισητή και αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Είμαι σίγουρος ότι στα αποδυτήρια της Μπάρτσα, όταν οι παίκτες είναι έτοιμοι να βγουν στον αγωνιστικό χώρο για το clasico, πρέπει να ρίχνουν απίστευτα… μπινελίκια στον Πορτογάλο. Και πέρα από τη Ρεάλ, θέλουν πάντα να αποδεικνύουν στον ίδιο ότι είναι η καλύτερη ομάδα.

Την ίδια ώρα στην απέναντι όχθη αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι άσχημο για τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο Καταλανός μπορεί να μιλάει δύο και τρεις ώρες σε συνέντευξη Τύπου, να δέχεται τη μία προκλητική ερώτηση μετά την άλλη, αλλά στις απαντήσεις του να αποδεικνύει την τεράστια αξία της… σιωπής. Ο Γκουαρδιόλα, αν δώσει τίτλο μια φορά στις εφημερίδες με τα λεγόμενά του, θα το γράψει η ιστορία. Θα το θυμόμαστε για πάντα.

Αντιθέτως, ο Μουρίνιο δεν εμφανίζεται παραμονή του ντέρμπι στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου και είναι σαν να έχει μιλήσει. Εχει πει άλλωστε τόσα πολλά κατά καιρούς, που η είδηση ότι δεν βγήκε να μιλήσει προκαλεί κρότο. Εδώ έχει πέσει ο ίδιος σε μια παγίδα που έστησε μόνος του. Γιατί το να μιλάει συνέχεια, σε όποια ομάδα και αν βρίσκεται, για να απορροφάει ο ίδιος τους κραδασμούς και οι παίκτες του να δουλεύουν ανεπηρέαστοι, λειτουργεί μέχρι ενός σημείου. Απέναντι στην Μπαρτσελόνα δεν φτάνει αυτό.

Το δυστύχημα μάλιστα για τον αλαζόνα Μουρίνιο είναι ότι έχει δοκιμάσει τα πάντα. Μέχρι τώρα έριχνε μπουρλότο πριν από τους αγώνες με τις δηλώσεις του και τα καμώματά του. Μετά τα έβαζε με τους διαιτητές και με το… μάτι του συνεργάτη του Γκουαρδιόλα, Τίτο Βιλανόβα. Προχθές συμβιβάστηκε με την άποψη της διοίκησης και των παικτών της Ρεάλ (γράψαμε σχετικά για το… χέρι που του έβαλαν) ότι πρέπει να ρίξει τους τόνους, διότι όλη αυτή η ενέργεια επιστρέφει αρνητικά στην ομάδα. Εις μάτην. Παρά το προβάδισμα που πήρε η Ρεάλ από το 23ο δευτερόλεπτο, ηττήθηκε πάλι από την Μπαρτσελόνα.

Το χειρότερο για τον Μουρίνιο, που άρχισε να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του λέγοντας ότι «η τύχη έπαιξε καθοριστικό ρόλο» στο παιχνίδι, είναι πως αδυνατεί να εμπνεύσει τους παίκτες του. Δεν χρειάζεται να πιάσουμε τους αριθμούς για να αποδείξουμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή αυτή η Μπαρτσελόνα είναι ανίκητη. Το είδαμε μέσα στο γήπεδο. Δεν υπάρχει πιο διάφανη, πιο ξεκάθαρη, απόδειξη ότι η ψυχολογία έκανε τη διαφορά.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν μπορούσε να σκοράρει από θέσεις όπου κάποτε στη Γιουνάιτεντ, όταν είχε φτερά στα πόδια γιατί έπαιζε στην καλύτερη ομάδα του Νησιού, έκανε… πλάκα. Γενικότερα, η Ρεάλ περισσότερο τρόμαξε όταν βρέθηκε μπροστά στο σκορ με το γκολ του Μπενζεμά, παρά αναθάρρησε για να χτυπήσει τη μεγάλο της αντίπαλο.

Αυτή η ήττα στην ψυχολογία και τα σκυμμένα κεφάλια των παικτών της «βασίλισσας» είναι η μεγαλύτερη στην καριέρα του Μουρίνιο. Διότι βλέπει ότι για πρώτη φορά δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Εξακολουθώ να πιστεύω βέβαια ότι η Ρεάλ είναι εφικτό να πάρει το πρωτάθλημα. Στην κούρσα που θα διαρκέσει μέχρι τον Μάιο δεν θα έχει αντίπαλο μόνο την Μπαρτσελόνα. Είμαι σίγουρος όμως ότι αν τα καταφέρει, δεν θα οφείλεται ούτε στον Μουρίνιο, ούτε στον Ρονάλντο, ούτε στην σπουδαία -κατά τα άλλα- ομάδα που διαθέτει. Οσο βαρύ και αν ακούγεται, το πρωτάθλημα θα το έχει χάσει η Μπαρτσελόνα.

Πηγή: sentragoal.gr

Μπαρτσελόνα Primera Division