Αναμφίβολα, η πολεμική τέχνη της Κορέας, παρότι εντυπωσιακή ως θέαμα, δεν αποτελεί ανάλογα σπουδαίο λόγο του ποδοσφαίρου ή του κρίκετ ώστε να πείσει τους οικοδεσπότες να βρεθούν στις εξέδρες. Ομως το όνομα της Σάρα Στίβενσον, της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του 2011, και κυρίως η τραγική ιστορία της, εξασφαλίζει στους διοργανωτές ένα γεμάτο γήπεδο.

Το όνομα της 28χρονης πρωταθλήτριας από το Μπέντλεϊ, ένα μικρό χωριό της αγγλικής περιφέρειας, φιγουράρει σε κάθε λίστα των συμπατριωτών της, όπου καταγράφονται οι χρυσές ελπίδες τους για μετάλλιο εντός έδρας. Ομως ο λόγος που η Στίβενσον είναι η πρώτη των πρώτων αθλητικών ειδώλων του 2011 κατά τον «Guardian» και η αθλήτρια της χρονιάς των κυριακάτικων «Times» του Λονδίνου, δεν είναι οι επιδόσεις της στο ταπί, αλλά η μεγάλη ψυχή της.

Το 2011 ήταν για τη Βρετανίδα αθλήτρια μια χρονιά που ποτέ δεν θα καταφέρει να σβήσει από τη μνήμη της. Οι αρχές του χειμώνα τη βρήκαν στην Κούβα να προπονείται σκληρά μαζί με την υπόλοιπη ομάδα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μαΐου, όμως ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα της ανέτρεψε τα πάντα. «Οι γονείς μου δεν αρρώσταιναν ποτέ κι έτσι όταν ο μπαμπάς μου είπε “η μαμά σου είναι αδιάθετη, αλλά μην ανησυχείς, είναι απλά μια πνευμονία”, σοκαρίστηκα. Οταν επέστρεψα κατάλαβα ότι δεν μου έλεγαν την αλήθεια», είπε σε συνέντευξή της στον «Guardian», με χαρακτηριστική ψυχραιμία, όπως γράφει ο δημοσιογράφος, η Στίβενσον.

Στο σπίτι πια, η νιόπαντρη τότε Στίβενσον έμαθε τα θλιβερά μαντάτα. Και οι δύο γονείς της είχαν διαγνωστεί με καρκίνο τελικού σταδίου και η ίδια άφησε την ίδια στιγμή τα ταπί για να σταθεί στο πλευρό τους. «Ζούσαν για να με βλέπουν να αγωνίζομαι στο τάε κβον ντο» θυμάται, κι έτσι η επιμονή τους να μη χάσει την ευκαιρία ενός παγκοσμίου πρωταθλήματος και μάλιστα στην πατρίδα του αθλήματος, την Κορέα, την έπεισε να πάρει το αεροπλάνο, να κάνει το μακρύ ταξίδι και να επιστρέψει λίγο μετά με το χρυσό στις αποσκευές της.

Οσοι γνώριζαν το προσωπικό της δράμα λένε ότι αυτή ήταν η δύναμη που την ώθησε να δώσει τη χαριστική βολή στην Κορεάτισσα αντίπαλό της στον τελικό των 67 κιλών, όμως η ίδια η Στίβενσον λέει πως απλά ήθελε να τελειώνει ο αγώνας για να γυρίσει στους ανθρώπους της.

Οι ιστορίες για ιατρικά θαύματα μάλλον ανήκουν μόνο στην τηλεοπτική φαντασία κι έτσι η χαρά της για τον πρώτο της παγκόσμιο τίτλο κράτησε μόλις δύο μήνες, όταν πρώτος «έφυγε» ο πατέρας της, αφήνοντας την ίδια, αλλά και τη βαριά άρρωστη μητέρα της απαρηγόρητες. Τον Οκτώβριο το δράμα της Στίβενσον κορυφώθηκε όταν έχασε και τη μητέρα της, όμως η νεαρή αθλήτρια προτίμησε τον αγώνα από τη θλίψη.

Σε ένα δεκαήμερο επέστρεψε στις προπονήσεις και η μεγάλη αγωνία της είναι αν θα προλάβει να ετοιμαστεί για τη μεγάλη πρόκληση. «Από το Παγκόσμιο έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι αθλητής. Αλλά την ίδια στιγμή βλέπω παντού λογότυπα για το 2012. Σκέφτομαι “Θεέ μου, πρέπει άμεσα να προπονηθώ σκληρά, αλλά πώς μπορώ να εστιάσω σε αυτό;”. Θέλω μόνο να φτάσει ο Γενάρης ώστε να αφήσω πίσω μου το 2011», λέει η Βρετανίδα.

Ο αγώνας της το προσεχές καλοκαίρι θα είναι ο σπουδαιότερος της ζωής της. «Θέλω το χρυσό για τη μαμά και τον μπαμπά και έπειτα μπορώ επιτέλους να αρχίσω να πενθώ», δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ολα δείχνουν ότι οι ελπίδες της να βρεθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου είναι μεγάλες, όμως ακόμη κι αν οι αντίπαλοί της έχουν μεγαλύτερη σωματική δύναμη, η δύναμη της θέλησης της Σάρα Στίβενσον της έχει ήδη εξασφαλίσει το χρυσό μετάλλιο της ψυχής.

ΥΓ.: Αν κάτι οφείλει να κρατήσει κανείς από τη χθεσινή ημέρα είναι το ντέρμπι ΠΑΟΚ - Αρης στο μπάσκετ. Επανέφερε μνήμες από τη δεκαετία του ’80, η οποία ακόμη και σήμερα παραμένει «best thing» για τους ανθρώπους του αθλήματος.

Πηγή: Εξέδρα

Αθλητισμός Ολυμπιακοί Αγώνες