Τα φαντάσματα και η αναπαλαίωση των παραγόντων

Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας...

Ο Ολυμπιακός την έπαθε από τον ίδιο αντίπαλο που δεν νίκησε ούτε η ΑΕΚ πριν από λίγες ημέρες. Ο ΠΑΟΚ σκόνταψε στην Ξάνθη και κάποιοι ήδη αποδίδουν τη βαθμολογική απώλεια στην αποχώρηση των Βιεϊρίνια και Κοντρέρας. Αδίκως… Ο ΠΑΟΚ έχανε βαθμούς κι όταν είχε και τον Βιεϊρίνια και τον Κοντρέρας. Απλώς, τώρα δίδεται άλλοθι στους διαμαρτυρόμενους εκ πεποιθήσεως να ξεφωνίζουν και την επόμενη φορά. Στον Αρη, το κοινό πήγε για να επαναβεβαιώσει την οργή του προς τους παίκτες αλλά ο Καστίγιο έβαλε γκολ, έδωσε τη νίκη σε μία ακόμη … στεναχωρημένη εμφάνιση της ομάδας του και κέρδισε χρόνο για λογαριασμό της περνώντας παράλληλα γενεές δεκατέσσερις τον απολυμένο Πρόμπιερτζ.

Στις κρίσεις, λένε, γεννιούνται ευκαιρίες. Στο ποδόσφαιρο, καμία ομάδα της λίγκας δεν φρόντισε να προσαρμοστεί. Με εξαίρεση τον Εργοτέλη και τον Παναιτωλικό, που ήταν η μοναδική ομάδα με αύξηση ισολογισμού στην τελευταία τριετία, όλες οι υπόλοιπες είναι σχεδόν χρεοκοπημένες. Ο Παναιτωλικός έτυχε να διαθέτει σοβαρό πρόεδρο, κοινό που ακολουθεί την ομάδα και ένα ρομαντισμό που ελκύει, προσφέροντας ενθουσιασμό. Οι υπόλοιποι – δίχως να εξαιρούνται και οι ομάδες τίτλου– αρνούνται πεισματικά να εναρμονιστούν στην πραγματικότητα. Ολοι προαναγγέλλουν εξυγίανση αλλά κανείς δεν αποφασίζει να την επιχειρήσει. Γιατί εξυγίανση μιας χρεωμένης επαγγελματικής ομάδας σημαίνει περικοπές, μεταγραφές περιορισμένης εμβέλειας, μειωμένα έσοδα και αρκετή γκρίνια. Κανείς από τους υφιστάμενους επικεφαλής διοικήσεων δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε τέτοιου είδους καθαρές εξηγήσεις. Κανείς δεν άρπαξε τη «χρυσή ευκαιρία» που του έδωσε το όνομα της κρίσης για να μιλήσει ευθέως για τα πραγματικά δεδομένα και τα χειρότερα που έρχονται. Αποτέλεσμα; Τα σωρευμένα χρέη μόνο των ομάδων που μετέχουν στη Σούπερ Λίγκα ισοδυναμούν με τη μισή μαύρη τρύπα του περσινού προϋπολογισμού.

Το οξύμωρο είναι ότι ακόμα και το οπαδικό κοινό δεν φαίνεται διατεθειμένο εύκολα να εγκαταλείψει τα όπλα της δύσκολης προσαρμογής στην πραγματικότητα. Για κάποιους, ελάχιστη σημασία έχει αν η Ελλάδα σε έναν-δυο μήνες από τώρα θα έχει τη δυνατότητα να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Ψήνεται περισσότερο για το αν και πόσο ο πρόεδρος της ομάδας του αποφασίσει να πωλήσει τον παικταρά ή τους παικταράδες του αδιαφορώντας για μνημονιακές τακτικές στο ποδόσφαιρο. Κι αυτή η νοοτροπία του κοινού –ή μέρους αυτού– είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας των παραγόντων να έφαρμόσουν διαχρονικά ένα πνεύμα λιτότητας. Νόμιζαν ότι τότε δεν χρειαζόταν. Ηταν καλύτερα τα χρόνια, ευκολότερα τα λεφτά.

Οπως σύμπτωμα της κρίσης αποτελεί και η αναπαλαίωση παραγόντων. Οσοι εκτιμούν ότι με την αποχώρηση του Τζίγγερ, ο Παναθηναϊκός θα δει καλύτερες ημέρες πλανώνται πλάνην οικτράν. Οσοι, επίσης, θεωρούν ότι μετά τον Ντέμη θα μεγαλουργήσει στην ΑΕΚ ο Ξενιάδης, με σύμβουλο τον Σαλιαρέλη, ξαναβλέπουν εφιάλτες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν προσελκύει νέους επιχειρηματίες. Ακόμα κι όσοι τεχνοκρατικά ασχολήθηκαν με το άθλημα, στην καλύτερη περίπτωση εισπράττουν τη χλεύη των παραδοσιακών παραγόντων, ενός «ομορφάντρα» κι ενός «αγαπούλα». Αλλοι προτιμούν να ακολουθούν δοκιμασμένες –έστω και παρωχημένες– συνταγές που σήμερα όμως σε απωθούν ακόμη περισσότερο. Και, τελικώς, το να προσδοκάς στην εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ακριβώς σαν να ελπίζεις στην ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας από εκείνους που την έστειλαν στην εντατική.

Πηγή: Εξέδρα