Οπως ακριβώς έγινε και με την ΑΕΚ πρόσφατα. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο συγκεκριμένα ματς ήταν ότι οι παίχτες του Ολυμπιακού αντιμετώπισαν σαφώς υποψιασμένοι τη Δόξα, αφού είχαν δεδομένη την εικόνα τους στον αγώνα με την Ενωση. Προσπάθησαν να δώσουν γρήγορο ρυθμό στη συνάντηση. Να τρέξουν τους αντιπάλους τους. Να τους πιέσουν παντού, κυρίως ψηλά. Να τους ωθήσουν στο λάθος, με την ελπίδα πως κάποιο θα ήταν το μοιραίο γι' αυτούς. Απέτυχαν! Και ο λόγος είναι απλός: οι παίχτες της Δόξας έτρεχαν σαν δαίμονες!

Οπως και με την ΑΕΚ... Δεν είχαν τίποτα άλλο, εκτός από ένα απίστευτο τρέξιμο που έκοβε την ανάσα. Ούτε τρίτη μπαλιά δεν μπορούσαν να αλλάξουν. Και μπροστά, «τυφλή». Εκατό χρόνια να έπαιζαν, γκολ δεν έβαζαν. Ομως, το τρέξιμο... τρέξιμο δρομέων στίβου. Και δύναμη αξιοθαύμαστη πάνω στις φάσεις, στις προσωπικές διεκδικήσεις. Ολοι υπέθεταν πως δεν θα άντεχε η νεοφώτιστη να βγάλει όλο το ματς σ' αυτόν τον ρυθμό.

Πως θα παρέδιδε το πνεύμα. Να όμως που άντεξε. Και σου έδινε την εντύπωση πως μπορεί άλλο ένα ημίχρονο... Οσοι ξέρουν τον Κατσαβάκη, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Ολες οι ομάδες του καταξιωμένου Ελληνα τεχνικού έχουν ως χαρακτηριστικό τους την απίστευτη φυσική κατάσταση.

Πηγή: Εθνοσπόρ

Δόξα Δράμας Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός